blog

Columns, Kind

Mama, ik haat je!

Op de dag dat je kindje geboren wordt, wordt er nog iets geboren. Namelijk een bal met allerlei gemixte gevoelens en nieuwe emoties. De ene keer rolt de bal lekker mee en de andere keer stuitert die bal alle kanten op en is er nauwelijks controle over te houden. Die bal bezit onder andere de emotie van intens geluk en onvoorwaardelijke liefde en de beschermingsdrang vergelijkbaar met die van een leeuwin. Maar er zit bijvoorbeeld ook ongeduld, ontploffingsgevaar en zware vermoeidheid in die bal.

Nu zijn er een heleboel methodes en opvoedmanieren om die bal lekker te laten rollen. Ik probeer mijn kleintjes op een liefdevolle manier te begeleiden en op te voeden, door bijvoorbeeld met ze te praten.. Echt waar, ik doe mijn uiterste best. Maar man! Wat is het irritant om met je kleintjes te proberen te praten, terwijl ze totaal niet luisteren.

En luister ik wel naar hen? Jazeker! Ik hoor dat je niet naar bed wilt, maar ja, ik kan jou niet laten spelen totdat je omtieft. Dus, naar bed, NU! Dan kom ik op het punt dat mijn kleintjes mij gaan negeren. Deze tactiek heb ik misschien zelf teveel toegepast? Ze kopiëren immers gedrag toch? Praten tegen een muur is het.

Zoals ik al zei, ik doe mijn uiterste best, maar dan komt daar die bal met één van die gevoelens aanrollen. Vermoeidheid. Ik heb hier gewoon geen zin in en ik kan het gezeur niet aanhoren. Please, ga gewoon naar bed en ga slapen…

Ik zou ze kunnen oppakken en mee naar boven sleuren, maar ze worden toch wat zwaar. Ik zou in mijn eigen bed kunnen gaan liggen en denken zoek het uit, maar dat maakt geen indruk. Of ik kan gaan dreigen met iets van ‘als je nu niet naar boven gaat, blijf je maar buitenstaan’. Dat maakt wel indruk. Iets teveel, want het geblèr begint meteen. In mijn achterhoofd weet ik, dit gaat helemaal mis. Zij zijn moe, ik ben moe. Min maal min is plus.

Elke stap gaat moeizaam. Pyjama aandoen? Alsof ze er überhaupt nog nooit van gehoord hebben. Tanden poetsen? Dan houdt je je kiezen stijf op elkaar. Je bed vinden? Alsof je de weg in huis volledig kwijt bent. En oh ja, nog even op de laptop is veel belangrijker dan op zoek naar dat bed.

Wat zou ik kunnen zeggen? Gelezen in een stappenplan van How2Talk2Kids. “Wat ik zie vind ik niet leuk.” en “Ik verwacht dat als mama vraagt of je in je bed wilt gaan liggen, je dan ook in je bed gaat liggen.” En dan “Je kunt nu in je bed gaan liggen zodat ik nog even bij je kan liggen.” En als ze dan nóg doorgaan… Een keuze geven. “Dit zijn je keuzes: of je blijft op de laptop, dan ga ik nu eerst je broertje naar bed brengen en dan heb ik geen tijd om nog bij je te liggen of je kiest om nu de laptop dicht te doen (die je eigenlijk überhaupt al niet open had moeten doen, maar dat terzijde) en dan kom ik even bij je liggen.” Blijft ze op de laptop? “Ik zie dat je hebt gekozen.” Met als resultaat dat zij zelf heeft gekozen in ik niet de verschrikkelijke moeder ben…

Wat doe ik? Ik pak die laptop weg en zeg dat die voorlopig niet meer opengaat. Zijn ze potverdikkie nou helemaal gek geworden. Ik heb toch nooit gezegd, ga op je laptop? Ik zei ga naar je bed!! Met als resultaat een hysterisch kind dat roept: Mama, ik haat je!

mama-is-stom

Ik kijk wel blij op het tekeningetje, dat dan weer wel…

Oef. Of dat binnenkomt? Absoluut! Of dat goed voelt? Absoluut niet. Maar het enige wat ik op kan brengen is ‘Prima! Doei.’ En ik pak mijn ‘bal’ en strompel naar beneden.

Morgen ga ik alles weer anders doen.

Kinderen

Het lege fotoboek

Mijn oudste dochter heeft een fotoboek. Ze heeft er zelfs meerdere. Één van de eerste zes weken. Één van haar eerste levensjaar en één van de drie daarop volgende levensjaren. Oké, eerlijk, die laatste heeft ze niet, maar staat klaar om afgedrukt te worden. Waarom dit album maar niet door de drukker komt? Ten eerste, het broertje wat in die opvolgende levensjaren ter wereld kwam. En ten tweede, schuldgevoel. Niet naar haar, maar naar haar broertje en zusje.

Want weet je, die middelste en die jongste kinderen, die moeten het maar doen met een leeg fotoalbum. Een eerstgeborene kan zijn eerste levensjaar bijna van minuut tot minuut nalezen en kijken. Het moment van haar eerste boertje, eerste scheetje, eerste lachje, tweede lachje tot het tachtigste lachje. En zo een tweede? Die zal nooit precies weten wanneer dat plaats vond. Een derde? Die zal nooit weten hoe ze er überhaupt als baby uitzag.

Dat is natuurlijk ontzettend oneerlijk, harteloos bijna. Alsof er niet naar je omgekeken werd, foto’s werden in ieder geval zeer selectief gemaakt. Maar niets is minder waar. Het is namelijk zo dat de tijd die anders opging in het maken van foto’s en, nog veel tijdrovender, het maken van fotoboeken, er van je genoten werd. Dat eerste lachje gaf je niet aan de camera, maar aan je vader of moeder. Na die eerste stapjes werd je niet opgevangen door één hand en een camera, maar met twee armen wijd open. En ‘who cares’ wanneer dat precies was. Je bent gaan lachen, je bent gaan lopen en je bent gaan praten, niet dan?

En ik weet het, er komt een dag dat ik het één en ander moet gaan uitleggen. Die dag dat ze hun babyboek openen en ze geen enkele foto of wat voor info dan ook te zien krijgen. Sterker nog, er is geen babyboek om te openen. Ze krijgen een harde schijf met 100GB aan bestanden overhandigd, want de afbeeldingen zijn er natuurlijk wel. Deze kunnen ze doorspitten en dan mogen ze zelf uitzoeken wie wie is.

En tot die tijd, maak ik mij niet druk om de cijfertjes, datums en plaatjes. Weg met het schuldgevoel, ik geniet gewoon van ze.

Kinderen, Liefs Diana

Avondmens!

wekker

Iedere ochtend voel ik het weer. Dan heb ik weer spijt van gisteravond. Niet van wat ik heb gedaan, maar van het tijdstip waarop ik ben gaan slapen. En iedere ochtend, als die irritante wekker gaat, neem ik het mezelf weer voor: “vanavond ga ik vroeg naar bed”.

Het lukt niet, het gaat gewoon echt niet. Na eindeloos snoozen kom ik weer gebroken mijn bed uit. Ik ben gewoon echt geen ochtendmens. Mijn ochtenden zijn gevuld, ik denk net als in ieder ander huishouden, met de nodige afspraken en de ochtendchaos met het naar school krijgen of naar oma brengen van mijn kinderen. Het is iedere ochtend weer een race tegen de klok om op tijd te komen op mijn werk, ondanks dat ik op dit moment wat later mag beginnen.

Uit het werk volgt het riedeltje van de kleuter ophalen bij de oma’s, boodschappen doen, eten koken (ja daar is ie weer!), taxiën voor dansles van de puber en de rest als ieder ander druk huishouden met wederom chaos. En als dan ergens de rust is weergekeerd en mijn Prins op bed ligt, dan is er niets lekkerder dan lang uit op de bank met de voetjes omhoog met een heerlijk glaasje wijn. Een serie kijken of een filmpje, mijn social media checken, columns schrijven, vriendinnen en sociale contacten onderhouden via de bekende appjes, heerlijk.

Minstens één of twee avonden besteed ik aan een gezellige avond met vriendinnen of andere sociale bezigheden. Dat staat hoog op mijn “to do” list iedere week, voor de broodnodige ontspanning. Eigenlijk heb ik iedere avond wel een excuus om lekker de avond door te brengen.

De avonden vliegen voorbij en wanneer ik dan op de klok kijk, betrap ik mezelf er op dat het weer niet is gelukt. Is het alweer zo laat?! Met moeite hijs ik mezelf van de bank om naar mijn bed te gaan. HEERLIJK! Wat heb ik toch een geweldig bed, waarom lig ik hier niet eerder in?

Morgen! Morgen ga ik vroeg naar bed.

Liefs,
Diana

Kinderen, Voor mama

Moe

moe

Er zijn van die dagen dan ben ik moe.

Moe van de time in’s, moe van de time out’s. Moe van Nanny Jo Frost en haar strenge blik.

Moe van de sokken-mand, waar werkelijk geen enkel setje meer in te vinden is en moe van de wasmand die nooit leeg lijkt te zijn. En als de wasmand leeg is, ligt alles ernaast omdat het blijkbaar te ingewikkeld is om de was IN de wasmand te doen.

Moe van het discussiëren met een tweejarige. Moe van het schreeuwen. Moe van de kleintjes die elkaar elke 10 minuten in de haren vliegen. Moe van het luisteren naar de lange, onduidelijke verhalen. Moe om wéér te moeten kijken naar het gebouwde bouwwerk.

Moe van het vroege opstaan. Moe van het late naar bed gaan. Ik word er ook echt moe van dat mijn koffie elke keer koud wordt. Ik ben moe van de oververmoeide kleintjes die maar niet willen gaan slapen.

Moe van het bedenken wat we nu weer moeten eten. Moe dat er telkens weer broodkorsten in mijn mond gepropt worden.

Ik word helemaal moe, nee ik ga huilen, als blijkt dat er geen wijn meer in mijn voorraadkast blijkt te staan.

Moe dat er altijd ongewenste haren op mijn benen zitten. Moe dat mijn shirt wordt gebruikt als snotlap en mijn broek als snoetenpoetser.

Moe van het spelletjes spelen, moe van het schooltje spelen, moe van het Mario spelen en zelfs moe van Netflix.

Moe, ik ben gewoon moe-der.

Afbeelding: Shutterstock

Baby, Kinderen

De leukste… kinderen van 2014

We weten nu dat ouderschap gepaard gaat met humor, het liefst een flinke dosis humor. Maar het leukste zijn toch altijd nog die kleine (irritante en ó zo schattige) bloedjes van ons. Want hoe vreselijk we ze af en toe achter het behang kunnen plakken, achteraf (en soms tijdens) liggen we in een deuk om sommige situaties waarin we met ze verzeild raken.

Dus vandaag; De leukste kinderen van 2014!

In 2013 werd het woord ‘Selfie’ in de Dikke van Dale opgenomen. Inmiddels hebben heel veel kleintjes de selfie ook ontdekt. Ik ben hem weleens tegengekomen op m’n telefoon. Jij ook?

 

‘Fotobom’, genomineerd als woord van het jaar 2014. Ik kijk er liever naar, want ik lig in een scheur om sommige die voorbij komen. Ook die van de kleintjes zijn zeer vermakelijk…

 

Dit kleintje kijkt ongeveer net zo blij als ik, als ik dit soort voedsel op tafel zie staan.

Het is geen etalagepop maar een dreumes die overduidelijk in zijn lik-fase (ja dat bestaat) zit.

Duidelijk een gevalletje ‘ongewenst in beeld’

Maar ook in de ‘You-Tube scene’ zijn er behoorlijk veel lollige, getalenteerde en vermakelijke kleintjes te vinden.

Eentje die het hele world wide web is overgegaan; de vader-dochter ‘Let It Go’ versie. Heerlijk die overgave!

De tranen rolde over mijn wangen bij het zien van de ‘Jimmy Kimmel – I Told My Kids I Ate All Their Halloween Candy’

En dit lachje dan! Als je binnen 30 seconde niet meelacht, dan heb je écht een zware dag!

https://www.youtube.com/watch?v=PcqPKiNIzww

En als je dit meisje tegenkomt tijdens je ochtendhumeurtje, dan kan je dag niet meer stuk!

 

 

Een hondenleven, Overige

Een hondenleven! Week 4

Een hondenleven kan best een relaxt leven zijn. Maar ik zou voor geen goud willen ruilen met de hond, met onze hond. Alleen al hoevaak ik de afgelopen week heb geroepen; “Niet van achteren pakken!!” is schrikbarend. Vooral voor de buren, die zullen wel denken… Zeker als de zesjarige er dan ook nog op vervolgt: “En ook niet van voren pakken!” Nee, Lily heeft het zwaar. Een heel zwaar levuuhh…

Aan het enthousiasme van de peuter en de minipeuter ligt het in ieder geval niet. Erg enthousiast zijn ze en dan vooral in de vorm van ‘ik kan niet van Lily afblijven en hoezo moet Lily slapen?’ Als wij ’s avonds op de bank ploffen, ploft Lily met ons mee. Uitgeput, uitgeteld, uitgeleefd…

Toch zijn er ook wel momenten dat Lily even losgelaten wordt en voor heel even haar gang mag gaan. Kijk maar:

foto

Zei ik nou dat de hond ook weleens losgelaten werd? Dit was niet dat moment… Maar wel een heet aandoenlijk en vertederend moment, vind je niet?

foto5

En als Lily dan eindelijk los is van haar twee grootste fans, gaat ze ook echt los. Niks is veilig en al helemaal geen berg opgestapeld oud papier. What was I thinking?

foto 2

Een van de redenen dat de kerstboom buiten staat. Vanwege het hoge gehalte omval-gevaar.

foto3

Maar ook buiten is de boom niet veilig voor het omval-gevaar, blijkt maar weer…

foto4

Hond kan de was doen.
I wish!

Tot volgende week!
Columns, Kerst, Kind, Sinterklaas

Wat je niet wist… Totdat de Sint werd ingeruild voor Santa

Iets wat ik wel weet, is hoe het gaat met het Sinterklaasfeest. En toch begin ik er elk jaar weer aan. Stilletjes hoopte ik dat mijn oudste er dit jaar niet meer in zou trappen. Dat alle credits nu eens naar mij zouden gaan. Maar helaas, niets was minder waar. Mijn kleintjes gingen er voor de volle 100% in en beleefden, voelden en ademden voor drie (lange) weken Sinterklaas. Elke ochtend om 6.00 wakker en niet zomaar wakker, springlevend, hyper waren ze. Elke avond gezanik over het schoenzetten. Driehonderd verlanglijstjes aan mijn neus voorbij zien gaan (hoe weet ik nu wat ze echt willen hebben??) Sinterklaasliedjes tot ik ze niet meer horen kon.

Sinterklaas, SinterKLAAS, SINTERKLAAS! Oh, wat is Sinterklaas te gek, de liefste, de aller aller liefste!

Ik wist het! En toch speelde ik het spel weer mee. Cadeaus inkopen, cadeaus inpakken, cadeaus verstoppen, midden in de nacht wakker schrikken omdat de schoenen nog gevuld moesten worden. En waar was Sinterklaas? Of Piet? En nee, ik ben de beroerdste niet. Maar dat geratel en geratel over die fantastische Sinterklaas die alle credits krijgt en waarvoor? Voor al mijn werk!

Maar halleluja, Sinterklaas is weer vertrokken en ingeruild voor het kerstfeest. Eindelijk, een vredig en rustgevend feest. Een kindje geboren, voor ons allemaal. De zesjarige die regelmatig om een Jezus-kleurplaat vraagt. En twee peuters die vredig met een stal spelen. Totdat… De zesjarige ergens vernomen had dat er een kerstman bestaat en cadeautjes rondbrengt. Baby Jezus vloog door de lucht en de peuters waren één en al oor. ‘Kerstman, cadeautjes, wat een fantastische man, vertel ons meer!!’, was nog net niet de tekst dat uit het mondje van de minipeuter kwam.

Maar nee, ik weet hoe dat gaat. Dan sta ik straks weer inkopen te doen en moeten we het volgende half jaar niet alleen op droog brood leven, maar ook op zeer slappe thee. Bovendien sta ik dan straks wéér cadeaus in te pakken, het plakband van de Sintcadeaus plakt nog steeds aan mijn mouw. En dan moet ik de drie kleintjes wéér kalmeren, temmen en in het gareel houden totdat mijn stem het begeeft.

En wie krijgt er alle credits?

Nee, het gaat niet gebeuren! NIET! Toch?

Afbeelding: Shutterstock

Overige, Voor mama

Vriendinnen die je nodig hebt

moeder-vriendinnen

Afbeelding: Shutterstock

Vriendinnen zijn belangrijk voor mij. Om mee te lachen, om een wijntje mee te drinken, om eindeloos mee te praten over kinderen, ze maken het leven gewoon leuker. En belangrijker nog, ze zorgen ervoor dat je het volhoudt in dit vermoeiende en soms uitzichtloze leven met kinderen. Oké, dat klinkt dramatisch, maar wat ik zeggen wil, een moeder heeft een aantal verschillende typen ‘mama-vriendinnen’ nodig.

Been there, done that

Als eerste de ervaren ‘been there, done that’ moeder. Deze moeder loopt een fase voor je uit, of beter gezegd, ze vindt het wiel voor je uit. Ze geeft je adviezen waar je echt wat aan hebt, want het zit bij haar ook nog vers in het geheugen. Hoe deed zij dat, die zindelijkheidstraining, de speen afleren of die eerste schooldag?

Been there, done that lang geleden

En dan volgt de ‘been there, done that’ lang geleden moeder. Deze moeder-vriendin kan je vertellen dat het allemaal goed komt en niet altijd zo een gekkenhuis zal blijven. En met een beetje geluk zijn de kinderen van deze moeder op een leeftijd dat ze op je eigen kleintjes kunnen passen als je er een avondje tussenuit wilt.

De ik doe ook maar wat moeder

Nog een heel belangrijke; de ‘ik doe ook maar wat moeder’. Deze kijkt er niet van op dat je kleintje in het weekend drie films achtereen gekeken heeft, of heeft ontbeten met een gevulde koek. Een soort van ‘feel good-moeder’, omdat haar falende opvoed-technieken de jouwe altijd overtreffen. Ze lijkt een beetje op de…

Klaagmoeder

‘Ik kan uren met je klagen over de kinderen – moeder’. Met deze moedervriendin kun je uren klagen over je kids, de ene herkenning na de andere en altijd met als conclusie ‘hoe leuk en lief je kleintjes wel niet zijn’.

Hard werkende moeder

Dan is er nog de hard werkende moeder. Eentje die ervoor zorgt dat je zelf ook ambitieus blijft en niet met ongekamde haren en in een joggingbroek op de bank gaat hangen.

De perfecte match

En als laatste de vriendin – moeder (liefst meerdere) met de liefste en leukste kindertjes die een perfecte match met jouw kleintjes blijken te zijn. En natuurlijk kun je met deze moeder prima een bakkie koffie of een wijntje drinken.

Mis jij nog één van deze vriendin-moeders? Hop hop, naar de speeltuin en ronselen die moeders!

Advertorial, Overige

Wat geeft het gelukzalige gevoel?

Het is inmiddels alweer ruim een half jaar geleden dat ik mijn auto inruilde voor een bakfiets. Ooit dacht ik dat ik echt diepongelukkig zou worden zonder auto. Want hoe zou ik dan nog ergens moeten komen? Mijn hele sociale leven zou instorten en mijn shopverslaving zou ook zwaar in de problemen komen. Mijn sociale leven stortte al in bij het krijgen van kinderen en voor mijn shopverslaving is er internet. Thank god.

Nu na een half jaar, waar de zomer in viel, kan ik zeggen dat het prima te doen is zonder auto. Regelmatig zit ik op mijn bakfiets met mijn trots en met een big smile op mijn gezicht. En laatst had ik het ultieme gelukzalige gevoel toen ook nog de puppy zich in de bak bevond.

foto4

Nee, ik heb geen spijt van de keuze. Ik kom nog steeds overal waar ik komen wil. Maar of ik dat na de winter nog steeds kan zeggen? We zullen zien.

Om dat gelukzalige gevoel te krijgen heb ik dus niet perse een auto nodig. Maar als ik langs een aantal autosites surf en deze prachtige auto’s voorbij zie komen, zwijmel ik weg bij de gedachte om in zo een mooie, droge en warme auto te rijden. Maar zal het nou echt geluk toevoegen? Zal ik in zo een auto nog gelukkiger rondrijden? Of zou ik me in een Audi of Mercedes net zo gelukkig voelen als wanneer ik op mijn bakfiets zit?

Er zijn natuurlijk een aantal voordelen aan een bakfiets. Als er een onderdeel vervangen moet worden, kunnen de man en ik dat best samen oplossen. Het zelf repareren van een auto gaat ons iets minder goed af. Handige sites als deze, met onderdelen voor een auto, daar kunnen we voorlopig nog even wegblijven.

Ik denk dat het me (afhankelijk van het weer) om het even zou zijn. Het gaat er niet om hoe ik ze vervoer, maar het gaat erom wie ik vervoeren mag.  En zolang dat mijn schatjes zijn, zul je mij gelukzalig rond zien rijden.

Kinderen

Verwende kindertjes…

Weet je nog dat je kleintje lief in zijn of haar wiegje lag te slapen? Totale onschuld en helemaal puur. Je wilt dat kleintje de hele wereld geven, verwennen tot op het bot. Maar er komt een dag dat je je realiseert dat je lieve onschuldige en pure kleintje veranderd is in een verwend nest, een draak dat vuur gaat spuwen als ze niet krijgt waar ze om gevraagd heeft. En dan zou je even op ‘Control, Alt, Delete’ willen drukken, maar die toetsencombinatie is niet beschikbaar op je kleintje.

Het gedrag, waar wij als ouders overigens volledig schuld aan hebben, ook al bedoelden we het zo goed, ontwaakt deze maanden nog meer dan de andere maanden van het jaar. Hoe kunnen we dat verwende gedrag nu beperken? Of is het allemaal niet zo erg en kunnen we het gedrag beter accepteren?

Tevreden zijn. We kunnen ze bijvoorbeeld leren om tevreden te zijn met wat ze hebben en krijgen. Maar hoe erg is het om meer te willen? Als ze later groot zijn, zijn we ook apetrots als ze voor de volle mep ergens voor gaan. En niet zomaar tevreden zijn en genoegen nemen met minder. The Sky is the Limit.
Dus hoe erg is het eigenlijk als je kleintje bij het gekregen cadeautje zegt, dat ze eigenlijk een andere had willen hebben?

Kijken naar mogelijkheden. Natuurlijk is het vervelend als je kleintje niet enthousiast reageert op iets wat zij krijgt. Uiteraard wil je dat je kleintje tevreden is met wat ze heeft en krijgt. Maar voor haar is het totaal niet realistisch om direct gepikeerd te roepen dat andere kinderen helemaal niks krijgen. Misschien is het handig om te kijken naar de mogelijkheden om uiteindelijk toch te krijgen wat ze wil, door bijvoorbeeld ervoor te sparen. En nogmaals uitleg geven over dat niet alles meteen mogelijk is.

Durf nee te zeggen. Ook al kan het verrekte lastig zijn om nee te zeggen tegen die ‘puppy-ogen’, of om nee te zeggen omdat je simpelweg geen zin hebt in de gevolgen (krijsende kleintjes bijvoorbeeld). Ook bij deze kwestie kunnen we ons afvragen hoe erg het is dat onze kleintjes geen nee accepteren. Vervelend is het zeker, maar het is ook een doorzettingsvermogen waar je U tegen zegt. Wellicht is het in zo een situatie verstandig om weer te kijken naar de mogelijkheden. IS het in de toekomst (verjaardag?) wel mogelijk om die barbiepop of racebaan te kunnen bemachtigen. Op dat moment zal het een teleurstelling zijn, maar hé, ook daar moeten ze mee leren omgaan.

Nu ik erover nadenk is het opvoeden niet zwart of wit. Het is de kleur van je hart. En het gedrag, waar wij als ouders dus volledig schuld aan hebben, hoeft zo erg niet te zijn. Want The Sky is the Limit.