We hebben het allemaal meegemaakt… Welke gedachten gingen er door jouw hoofd tijdens de bevalling van je kleintje?
– Holy mama, dit doe ik echt nooit meer.
– Oké, het lukt niet. Laat maar. Ik ga naar huis.
– Niet poepen, niet poepen, niet poepen, ooooohhh please niet poepen.
– Als het maar goed gaat met de baby, als het maar goed gaat met de baby, als het maar goed gaat met de baby…
– Niet te hard gillen, straks worden de buren wakker. Lees meer
Na het baren van drie kinderen is het voor mij genoeg geweest. Ik heb het al vaker geschreven, in mijn hart is er plek voor tien, maar mijn hoofd is vol. Het is goed zo. Ik wil niet meer kinderen. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik ben blij met wat ik heb en ik ben meer dan tevreden met mijn kleintjes.
Ik zal nooit meer zwanger worden. Ik zal nooit meer een baby krijgen.
Toch is er in mijn hoofd nog wel ruimte voor de gedachten. En die gedachtes springen van hot naar her. Van voldoening naar gemis.
– Ik zal nooit meer de pijn van een bevalling hoeven voelen. Maar ik zal ook nooit meer die euforische vreugde vlak na een bevalling ervaren.
– Ik krijg binnenkort een neefje! Ik krijg misschien ooit kleinkinderen. Geen lasten, alleen maar lusten! Maar nooit meer een baby helemaal alleen van mij.
Lees meer
Kut operatie…
Een moeder kan niet ziek zijn. Vaders eigenlijk ook niet, maar dat is weer een heel ander verhaal. Helaas gebeurt het ons moeders ook wel eens dat we even niet alles kunnen. Gelukkig ben ik een gezonde (niet meer piep) jonge vrouw die voor d’r gevoel de hele wereld aan kan. Ik ben een moeder van 2 schatten, een vrouw van een fantastische man, een vriendin met te gekke vrienden, een docent van de geweldigste doelgroep en ga zo maar door. Alleen heeft elke vrouw wel een keer dat het even allemaal NIET kan.
Ik moet geopereerd worden. Daarna mag ik 6 weken niet tillen, bukken en moet ik vooral heel rustig aan doen. Wat voor operatie het is vertel ik zo. Belangrijk tijdens het herstel is om te luisteren naar mijn lichaam, dus niet naar mijn man, kinderen of naar de kruimels (halve boterhammen) die van onder de tafel naar me roepen ‘zuig ons op maak de vloer schoon!’ Lees meer
Dát moment… dat moment dat je denkt ‘ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ga dood’. Meestal is dat het moment dat je mag gaan persen. Stel je voor dat dat moment vastgelegd zou worden, dan zou dat er ongeveer zo uitzien.
Bijna 8 maanden verder en mijn buikspieren zijn nog steeds niet “dicht”. De bovenste wel, en de linkerhelft meer dan de rechterhelft. Fijn, zo schiet het nooit op! En waarom hebben al die pas bevallen en gelijk weer platte bn’ers daar geen last van?
Voor de mama’s die net als mij iets langer nodig hebben om te herstellen hieronder een paar Do’s en Don’t.
Te snel beginnen…
Met buispieren of intensief sporten. Neem je tijd om te herstellen, je lichaam heeft heel wat te voorduren gehad tijdens de zwangerschap en bevalling. Hoe eerder je begint, hoe groter de kans dat je blijvend schade toe dient. Niet alleen bij je buikspieren, maar ook bekken, rug en zelf knieën.
Vergelijken met anderen…
Iedereen herstelt op zijn eigen manier. De een heeft het op de heupen, de andere ineens een schoenmaat groter of 2 cupmaten kleiner. Doutzen is in 2 weken weer strak en ikke dus niet!
Bevallen, het brengt nogal wat teweeg bij de vrouw. De één schijt letterlijk in z’n broek voor een bevalling en de ander is zo zen dat ze het liefste volgens de laatste trends dat kind er al hangend aan een boom, midden in het oerwoud uit laat ploepen.
Een natuurlijke bevalling, zonder pijnstilling, zonder aanwijzingen van wie dan ook. Baas over eigen buik wordt wel heel letterlijk genomen.
Maar zelfs voor de niet zo trendgevoeligen onder ons, is de grootste angst om tijdens die bevalling te eindigen op een snijtafel en de o, zo gevreesde keizersnede te moeten ondergaan.
Er wordt namelijk beweerd dat bevallen door middel van een keizersnede niet echt bevallen is. Het wordt je namelijk wel heel erg gemakkelijk gemaakt…
Zet een groep (pas)bevallen vrouwen in één ruimte en het ene hysterische bevallingsverhaal na het andere vliegt om je oren. En alle verhalen die in een keizersnede zijn geëindigd krijgen een teleurgestelde blik en de opmerking ‘wat balen joh!’. De bevallen vrouw in kwestie probeert zich nog te verantwoorden door zeer teleurgesteld te zijn in haar eigen lichaam. Lees meer
Ik ben sentimenteel. Mijn kleinste kleintje wordt dit jaar vier en dat is een dingetje. Voor jou misschien niet, maar voor mij wel. Ik ga terug in de tijd. Denken aan hoe het was. Hoe het was om een kleintje te krijgen.
Het was fijn.
Maar ook gek. Gek omdat je opeens een mensje had om verantwoordelijk voor te zijn. Gek omdat je dingen meemaakt die je nooit voor ogen had.
Zoals die eerste week na de bevalling…
Ik had een soort van romantisch beeld. Dat de baby op een vredige manier eruit zou komen en vervolgens rustig in mijn armen zou belanden. Uren, nee dágen vol verwondering kijken naar dat hoopje mens dat rustig sabbelt aan mijn borst. Alleen maar liefde.
De realiteit bleek anders.
Lees meer
Ik weet nog zo goed mijn allereerste nacht als moeder. Ik was alleen. In het ziekenhuis. Mijn dochter in een plastic schaaltje naast me, wat me nogal aan een Ikea SAMLA opbergbak deed denken. Perfect voor sportuitrusting, tuingereedschap of was- en schoonmaakattributen, maar nu lag mijn pasgeboren baby erin.
Ik durfde mijn benen nog niet te bewegen, bang voor de ravage die ik eventueel zou voelen. Ik lag aan een infuus. En nog één. Eigenlijk lag ik gewoon compleet in de knoop met al die draden die uit mijn polsen kwamen.
Ik wist niet wat me was overkomen. Ik was bevallen. Ik was moeder geworden. En ik was moe. Héél moe.
Mijn newborn wist ook niet wat haar was overkomen. En daarom brulde ze nogal. Midden in de nacht. Ik wilde haar troosten, maar door mijn angst voor elke beweging die mijn lichaam maakte en alle draden waarmee ik in de knoop lag lukte het mij niet om haar uit het schaaltje te pakken en bij me te nemen.
Ik drukte op het rode knopje en de verpleegster kwam er aan gehobbeld. Blij was ze niet met mijn vraag om mijn kersverse dochter even aan te geven. Dat moest ik toch zeker wel even zelf gaan leren. Ze bood me nog wél aan om mijn baby even mee te nemen, zodat ik het gehuil niet aan hoefde te horen.
Achteraf heb ik allerlei scherpzinnige reacties zitten bedenken, waarmee ik had kúnnen reageren. Maar ja, dat is altijd achteraf.
Nu zag ik deze foto op Facebook voorbij komen en wat had ik deze co-sleeper toch graag die allereerste nacht als nieuwbakken moeder aan mijn ziekenhuisbed gehad.
bron: Facebook
Maar goed, ik denk ook graag aan de medemens en zou het niet fantastisch zijn als deze co-sleepers standaard in het ziekenhuis komen? Want of je nou een keizersnede hebt gehad of het gevoel van ‘ik kan nooit meer lopen, want er hangt een bowlingbal tussen mijn benen’, dit is natuurlijk wat we allemaal willen, ons baby’tje zo dichtbij mogelijk.
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
Soms (heel vaak) denk ik terug aan die eerste week met mijn eerste kindje. Wow, wat een magisch gevoel was dat. En vooral ook de verwondering over sommige dingen, je knulligheid en onwetendheid, hilarisch als je er aan terug denkt!
Er zijn een aantal gedachtes waarvan ik denk dat die in elke (nieuwe) moeder weleens op zijn gekomen.
– Oh My Freaking God! I did it! Hallo rest van de wereld… Realiseren jullie wel wat ik heb gedaan?? Ik ben bevallen! Van een baby!!
– Ik denk dat ik nooit meer kan lopen.
– Hoe kan het dat ik één keer in de drie dagen poep en zo een minimensje 10x op één dag?
– OMG, ik heb er één met kikkerogen gebaard! Ik heb een kikkervisje!
– Zwarte poep? Waarom? Gele poep? Waarom?
– Wat ruikt mijn nek vreemd…
– De evolutie heeft gefaald. Een moeder heeft een extra hand nodig.
– Ik heb écht het mooiste mensenwezentje in de geschiedenis gebaard.
– Welke dag is het? Welke maand überhaupt??
– Waarom huilt ze? Wat doe ik fout? Heeft ze nu weer honger?
– Wat maakt ze gekke bewegingen in haar slaap! Is dat wel normaal?
– Thank God voor Google!
– Zal ik de deur opendoen? Of zal ik eerst even mijn tiet terug in de bh stoppen?
– Stop alsjeblieft met huilen tijdens het avondeten!!
– Wat is dit zwaaaaaar! (Maar zo waard, duh)
Afbeelding: Shutterstock
De 33 jarige Alicia Keys is opnieuw bevallen van een zoontje. Het jongetje krijgt de naam Genesis Ali Dean mee. Op Instagram maakt ze het nieuws op een leuke manier wereldkundig.
In 2010 beviel ze ook al van een zoontje; Egypt.
http://instagram.com/p/xKX67QQFmw/?modal=true
