Toen mijn oudste zoon 5 jaar was, hebben mijn man en ik hem de waarheid verteld over Sinterklaas. Nu kun je denken waarom we dit verhaaltje zo jong al verpest hebben, maar het zit anders. Mijn zoon bleef maar vragen stellen over de Pieten, over Sinterklaas en over hoe die cadeautjes nou in de schoen terecht kwamen. Op een gegeven moment kon hij er niet meer van slapen en draaide hij letterlijk door. Op dat punt besloten wij hem te vertellen dat Sinterklaas een verklede man is, die speelt dat hij Sinterklaas is.
Dit was een mooi moment om het Sinterklaasfeest te gaan vieren, gebaseerd op geschiedenis, in plaats van een op hol geslagen fantasie. Wie was Sinterklaas werkelijk en wat heeft hij betekent voor zijn medemens, het is al indrukwekkend genoeg zonder alle heisa er omheen. Wat wij ons niet realiseerde was hoe serieus het Sinterklaasfeest wordt genomen. Niet alleen door kinderen, maar (juist) door volwassen mensen. Als mijn kind het ‘geheim’ maar niet zou verklappen aan de andere kinderen in de klas, werd er op het schoolplein gezegd. Gelukkig geloven de kinderen altijd de juf eerder dan hun klasgenootje.
Dit is nog de leeftijd van ‘wat de juf zegt is waar’. En ook wat er op het Sinterklaasjournaal gebeurt is waar. Helaas kan het Sinterklaasjournaal er behoorlijk hysterisch aan toe gaan. Pakjes verdwijnen, Sinterklaas komt niet op tijd, wat gaat er wél goed? Mijn zoon werd, ondanks dat ik hem vertelde dat het nep was, er weer zo ingezogen. Slapeloze nachten en een hysterisch kind waren het gevolg.
Dus ook dit jaar proberen we hem te sussen door uit te leggen dat Sinterklaas die verklede man is. Dat het Sinterklaasjournaal gespeeld is en niet het echte journaal is. Dat wij de cadeautjes kopen en de schoenen vullen. Maar het komt er maar niet in bij hem. Hij weigert ons te geloven. Sinterklaas bestaat niet? Echt wel!
Afbeelding: Shutterstock / hans.slegers