Het emotionele leven van een papa kent een hele andere dynamiek dan dat van een jonge man zonder kinderen. Voordat ik kinderen kreeg kende ik wel geluk, blijdschap, verdriet, pijn en moeite. Maar meer zoals ik Carice van Houten ken, op een afstandje.
Bij de geboorte van de eerste merkte ik meteen al een verandering. Ik stond te huilen als een klein kind. Niet echt natuurlijk, maar van binnen. Ik blijf natuurlijk wel een man. Naarmate de tijd vorderde ontdekte ik emoties die ik nog niet eerder had ervaren. Een beetje vergelijkbaar met het leggen van kliklaminaat, de volgende dag blijk je spierpijn te hebben in spieren waarvan je eerder niet wist dat je ze had.
De intensiteit is enorm! Ik voelde me zo trots als ik met mijn kleine meid door de kamer liep. Mijn dochter, mijn prachtige kleine dochter. Zo klein, zo lief, zo onschuldig, zo puur. Vandaag de dag is dat niet anders. Als ik mijn kinderen zie dansen door de kamer voel ik mij volmaakt gelukkig. Mijn zoon doet breakdance moves, de jongste ballet en de oudste streetdance. Alle drie niet gehinderd door enige vorm van gene, ze genieten van hun vrijheid en ik geniet met ze mee!
Er is ook een andere kant. Intense gevoelens van falen. Elke ouder weet het en je vecht er tegen maar het helpt niet. We schieten te kort, ik schiet te kort. Het is onvermijdelijk. Een pijnlijke bewustwording dat ik niet in staat blijk te zijn om de perfecte ouder te zijn voor mijn kinderen. Gelukkig is er dan nog wandtegelwijsheid om ons weer overeind te houden: “elk kind krijgt de ouder die het verdient”.
De laatste variant is primitiever: woede, boosheid en onvermogen. De beschaving in wording zakt snel weg als mijn kinderen voor de zoveelste keer niet luisteren, niet opschieten als ik haast heb, ik voor de zoveelste keer in herhaling val en mijn geduld tot ver onder de ondergrens wegzakt. Als ik op zoek moet naar houvast om mijn geduld weer ter herpakken en netjes tot 10 begin te tellen. Ik ben na een paar jaar als ervaringsdeskundige inmiddels in staat om naar mijn kinderen aan te geven dat de ondergrens bijna bereikt is. Dat voorkomt de clown uit de hoge hoed verrassingen en is voor beide partijen een prettige verbetering in het proces dat ik gezinsvorming noem.
Als laatst moet ik toch concluderen dat ik mij het meest verbaas over hoe snel de emoties elkaar soms kunnen opvolgen! Een ware achtbaan, ongelooflijk! En op dat soort momenten realiseer ik me hoe ingewikkeld het moet zijn om als vrouw door het leven te gaan… Respect!