Genieten van de illusie

Stel je bent een vader met drie kleine kinderen. Al snel kom je er achter dat je regelmatig al je vindingrijkheid nodig hebt om je kinderen allemaal tevreden te houden. Want hoe vaak willen ze niet tegelijkertijd met hetzelfde speelgoed spelen, willen ze allemaal tegelijkertijd in de buggy zitten of kunnen ze het niet eens worden over de dvd die ze willen kijken?

Als vader heb je de afgelopen jaren hard gewerkt om een aantal standaard trucjes en afleidingstechnieken onder de knie te krijgen, speciaal voor zulk soort gevallen. Maar wat als je kinderen doorkrijgen dat je als een soort Hans Klok probeert ze in de maling te nemen? Wat als je trucjes niet meer werken?

Vorige week was het zo ver.

We zitten aan tafel voor de lunch en de kleuter wil het ‘kontje’ van de leverworst. Dat snijd ik voor haar af en ze steekt het blij in haar mond. Op dat moment wil de peuter natuurlijk ook het kontje van de leverworst. Een gewoon plakje is niet genoeg en wordt resoluut geweigerd, gevolgd door tranen met tuiten… Tijd voor een trucje: ik snijd een dikke plak doormidden en biedt de peuter een stukje aan met de ronde kant aan hem gericht. “Kijk, ook een kontje voor jou!”

De peuter trapt in het trucje en ik geniet stilletjes van mijn overwinning. Dan tikt mijn kleuter me aan, buigt zich naar me toe en fluistert: “Goed bedacht pap!”. Ik ben blij met het compliment, maar tegelijkertijd besef ik me dat mijn oudste niet meer in mijn trucjes trapt.

Maar dan zegt ze: “Mag ik ook zo’n… uh… ‘kontje’?”. Ik haal opgelucht adem. Het valt mee! Misschien ziet ze het nu wel als ik een trucje uithaal, maar voorlopig kan ze toch nog genieten van de illusie die ik haar voorschotel!