Winterblues. Al sinds mijn puberteit heb ik er serieus last van en het lijkt met de jaren erger te worden. Zodra de dagen beginnen te korten en de lucht grauwer wordt vervult het mijn lichaam: de winterdip. En dat is een understatement wellicht na de officiële diagnose winter depressie. Deze winter is mijn hoop gevestigd op lichttherapie. Fysiek werkt het ook niet allemaal mee (reuma) dus negeren is geen optie. Kortom: overwinteren tussen de 50+ ers in Spanje zou ik echt niet erg vinden.
Kinderen lijken er geen last van te hebben. Er wordt hier druk in de plassen gestampt, kastanjes en andere herfst meuk verzameld, bladeren gedroogd en ik heb inmiddels zo veel herfsttekeningen dat de koelkast niet meer te zien is. Ze verheugen zich op de feestdagen en kijken reikhalzend uit naar de eerst keer op het ijs. Om op te schaatsen welteverstaan.
Er zijn kinderen die ook last hebben van een winterdip, maar bij de meeste mensen openbaart het zich vanaf een jaar of 20. Ik had gewoon pech.
Deze winter ga ik tekeningen maken, dikke handschoenen kopen zodat ik niet verkleum op het ijs, vooraan staan bij de intocht van sinterklaas en het hele huis versieren met kerst kitsch. Alles aangrijpen om onder die grijze sluier vandaan te kunnen komen. Met een beetje hulp van wat licht, vitamine D pillen en een praatsessie op zijn tijd moet het lukken. Ik wil honderd worden dus heb nog zeker 62 winters voor de boeg. Nog 5 maanden en het is weer lente.
Afbeelding winterdip: Quinn Martin/shutterstock