Terwijl puber 2 met oortjes liep te swingen op muziek die ik niet begrijp (iets met ‘nigga’ ‘poesie’ en ‘ho’) en puber 1 het hoofd van puber 3 fotoshopte op een terroristenbende en in de groepsapp gooide, las ik een artikel in het AD dat Emile Ratelband naar de rechtbank stapt om te eisen dat hij 20 jaar jonger wordt verklaard. Want, ik citeer, “Je kunt je naam veranderen. Je kunt je geslacht veranderen. Waarom niet je leeftijd? Nergens word je zo mee gediscrimineerd als met je leeftijd. Ik heb me laten onderzoeken. En wat blijkt? Mijn biologische leeftijd is 45 jaar. En zo voel ik mij ook’’ Voor de minder oudere lezers onder ons: Emile Ratelband is (of was) een positiviteitsgoeroe.
Nog even over dat artikel. Hij eist niet alleen bij de rechtbank dat hij twintig jaar jonger wordt verklaard, maar wil in de tussentijd voor de achtste en negende keer vader worden met hulp van een draagmoeder. ,,Het gebeurt niet met ivf maar werkelijk.’’
Voor mij nadert de 40 en ja, ik vind dat best wel een ding. Terwijl mijn eierstokken langzaam uitdrogen en ik voor veel vacatures te oud ben (ook al staat dat er niet letterlijk) voel ik mij nog lang geen ex-dertiger. Natuurlijk denk ik ook wel eens terug aan de periode dat mijn oudste kinderen nog klein waren en alles nog open lag. Het voelt als recent, maar de tijd heeft mij ingehaald. Straattaal. Muziek. Trends. Ik hobbel er allemaal achteraan. En ja dat is wel mijn leeftijd, want ik zit in een fase dat het geen prioriteit heeft. Ik luister naar wat ik mooi vind, kleed mij waar ik mij lekker in voel en besteed liever tijd offline dan online. Daar heb ik dus bijna 40 jaar over gedaan. De generatie van nu gun ik hun eigen identiteit en ruimte daarin.
Eén van mijn vriendinnen is een vrouw van in de zeventig. Vitaal en staat midden in het leven. Ze koestert de tijd die ze heeft mogen meemaken, maar is ook blij met jong leven om haar heen. Het geeft haar energie zegt ze altijd. Als je haar ziet zie je vrouw die geen 50 meer is, maar je voelt haar levenskracht. Ze staat positief in het leven en kent geen jaloezie of vooroordelen naar haar (jongere of oudere) medemens.
Emile, laat ik je maar tutoyeren, ook al moet ik oudere mensen met u aanspreken, je voelt je immers jong. Ik hoop dat jij je nog jarenlang 49 mag voelen (geen idee hoe dat voelt). Toch twijfel ik. Of je uitspraken vallen onder de categorie verzuurd (“Het internet is een afvalputje van werklozen, van mensen die nergens voor deugen en die de hele dag kijken wie ze kunnen afbranden.’’ “Niet de lasten van de vrouw, wel de lusten van de kinderen.” “De kinderbescherming is gewoon Gestapo. Gajes, varkens.”). Of je acties vallen onder de ontkenningsfase. Of dat je in al die 69 jaar niets hebt geleerd. Wees een gezegend mens en koester die 69 op de teller. Je bent een naoorlogs kind die opgroeide in de wederopstanding van Nederland in de jaren ‘50. Mocht puberen in de jaren ‘60. En ging bouwen in de jaren ’70. Gebruik die extra 20 jaar ervaring om mee te groeien in het nu. Niet iedereen haalt die focking 69 om het maar op zijn hedendaags te zeggen. Aldus de levenswijsheid van iemand die nog maar half op jouw leeftijd zit (ok, ik snoep er wat jaren van af). 69 jaar is niet beperkt. Het is een zegen.
Close-up vrouw: fantom_rd/shutterstock