Laten we elkaar lekker veroordelen

Beoordelen, veroordelen, het is allemaal zo makkelijk en snel gedaan. Zeker wanneer moeders een steekje laten vallen, dan zijn we er als de kippen bij met ons oordeel.

Yup! That’s me! Ik doe het ook en onlangs ben ik nog op mijn plek gezet.

En dat terwijl we allemaal hier in het mijnenveld onszelf afvragen waarom dit hele ouderschap zoveel ingewikkelder is dan dat het er in de brochure uitzag. Om de één of andere reden hebben we besloten om elkaars opvoeding te beoordelen en vooral te veroordelen.

Nu denk ik persoonlijk dat be-oordelen wel oké is. ‘Ergens een mening over hebben’ is tenslotte iets wat ons uniek en eigen maakt. Een mening over een opvoedstijl hebben mag, zolang je iemand maar in zijn waarde laat. Maar wanneer ga je over de grens en ben je aan het veroordelen?

Een voorbeeldje:

Afgelopen week was er in het nieuws dat er in een Amerikaanse dierentuin, een 17-jarige gorilla (Harambe) werd neergeschoten, nadat een vierjarige op de een of andere manier zijn weg door de hekken van het verblijf had gevonden en in de gracht van het gorillaverblijf viel. Na tien minuten werd er besloten om de gorilla te doden omdat dit de beste en enige optie was voor het vierjarige kindje.

Internet ging los!

Het beoordelen en vooral het veroordelen van deze moeder hield de gemoederen bezig. Ik snap het beoordelen wel. ‘Hoe is het mogelijk dat het kind door de barrière van het verblijf is gekomen?’ ‘Hoe is het mogelijk dat niemand dit ook opgemerkt heeft?’ ‘En ja, het is verschrikkelijk dat de gorilla dit met de dood heeft moeten bekopen.’

Maar helaas vlogen de veroordelingen je ook om de oren.

En ook dat snap ik, ik zag ook ooit een perfect moederschap voor me. Mijn kind zou gewoon elke avond groente eten. Mijn kind zou geen driftbui krijgen midden in het gangpad van de supermarkt. Ik word niet zo een moeder die tegen haar kinderen schreeuwt. Ik word niet zo een moeder die in de speeltuin diep in haar mobieltje verzonken is. Ik word niet zo een moeder die haar kinderen kwijtraakt…

Maar inmiddels weet ik, net als iedere andere ouder, dat je maar één keer hoeft te knipperen met je ogen en je kind staat 20 meter verderop. De keren dat ik vroeger mijn moeder kwijtraakte zijn op geen tachtig handen te tellen. Het was één keer zelfs zo erg dat ik maar naar een mevrouw toeliep en vroeg of ik bij haar mocht wonen, want ik dacht dat ik mijn moeder nooit meer terug zou vinden.

Het is ook werkelijk ongelofelijk tot wat voor kunstige taferelen sommige kinderen in staat zijn. Sinds ik zag hoe mijn Houdini zich in no-time uit een autostoel wurmde, verwonder ik mij nergens meer over.

Dit is de echte wereld mensen en in de echte wereld overkomt het zelfs de beste. Het is praktisch onmogelijk om iedere seconde van de dag je ogen op een vierjarige gericht te hebben. En uiteindelijk gebeurt het ons allemaal wel een keer, dat paniekmoment nadat je je kleintje voor even uit het oog verloor. En is het jou nog nooit overkomen, dan mag je van geluk spreken! Ja geluk, niet omdat je nou zo een geweldige ouder bent!

Beoordelen, veroordelen, het ouderschap blijft een mijnenveld! Zet geen misstap, want voor je het weet… Kaboem!