Ik wilde bijna ‘stop de tijd’ typen, maar ik wil niet elk jaar in herhaling vallen. Want schreef ik dat niet al aan het einde van 2017, 2016, 2015 en 2014? En weet je, de tijd hoeft van mij ook niet te stoppen, soms zou het iets langzamer mogen, maar stoppen? Nee. Want zoals ik afgelopen jaar al eens schreef, het wordt niet makkelijker, maar ik word er wel steeds beter in. Oefening baart kunst mensen! En toch blijft het opvoeden van mijn bloedjes een uitdaging. Zeker nu er een puber in mijn nek hijgt en er steeds meer huiswerk van drie verschillende niveaus voorbij komt.
2018 is voorbij, maar niet voordat ik op traditionele wijze nog even opsom wat er afgelopen jaar allemaal gebeurde.
Geen baby meer, geen peuter meer en nu ook geen kleuter meer. 2018 is het jaar dat ook mijn kleinste kleintje ging leren lezen in groep 3.
Maar 2018 is ook het jaar…
… dat twee van de drie hun c-diploma haalde! Nog één te gaan en dan nooit meer in een klef en heet hokkie zitten, om vervolgens met tig anderen bij de douche te staan en als een kudde het zwembad in te lopen. Nooit meer naar zwemles, zal het in 2019 lukken?
… dat ik me nog steeds verwonder over de mooie en leuke samenwerkingen die ik steeds weer mag doen.
… dat ik met mijn jongste naar de theatervoorstelling De Kleine Zeemeermin van Theater Terra en Jazz Duzz ging. En als klap op de vuurpijl met z’n allen naar de musical The Lion King.
… dat we de laatste keer flip de vlooienbeer als logee hadden.
… dat mijn oudste éíndelijk haar lang verwachte slaapfeestje kreeg.
… dat we weer heel veel leuke reizen hebben mogen maken. Zo ging ik met mijn jongste naar Zuid Tirol en ontdekte ik Puy du Fou. Maar de mooiste en meest indrukwekkende reis was naar IJsland. We hebben het noorderlicht mogen zien, hoe bijzonder is dat?
… waarin ik geen gigantische knallers van blogs geschreven heb, maar blijkbaar wel leuk genoeg om lezers te blijven trekken.
… dat de liefde voor voetbal bij mijn zoon begon te groeien en hij dit zelfs verkoos boven Kung Fu.
… dat ik dus een voetbalmoeder werd. Een die-hard voetbalmoeder, want de man vertikt het om op zaterdagochtend zijn bed ervoor uit te komen. (Oké, oké, op een aantal keer na.)
… dat mijn jongste een heuse turnvoorstelling deed en mijn oudste voor het eerst een musicalproductie ‘nailde’.
… dat wij ouders ook iets sportiefs trachtten te doen en ons in een dolle bui inschreven voor Mud Masters. En ja, wanneer je je inschrijft, moet je meedoen ook.
… dat we een nieuwe auto uitzochten, wat uiteindelijk een oude bak werd. Maar wel een fijne oude bak.
… en we er ook meteen 700 kilometer naar Europapark mee reden. Een betere testrit was er niet.
… dat we in de meivakantie al een heerlijk zomervakantie gevoel in Duitsland hadden (bedankt Landal!). En daarom ook besloten om de zomervakantie in Nederland te vieren (wederom bedankt Landal!).
… waarin we samen 100 werden!
… dat ik soms nog steeds moet vechten voor een plekkie in mijn eigen bed.
… dat het lang besproken tripje met vriendinnen eindelijk werkelijkheid werd. Vijf dagen met vriendinnen, zonder kinderen, echt alleen vriendinnen naar Rome!
… waarin de museumjaarkaart een prima aanschaf bleek te zijn.
… waarin we wilde plannen werkelijkheid maakten en het gaat nog door. Want 2018 is ook het jaar dat ik tickets boekte voor een vlucht naar Paramaribo. We gaan het gewoon doen, zomer 2019 vliegen we naar Suriname!
… dat ik besloot wat vaker het leven tussendoor te laten komen door los te laten. Een voornemen dat ik in 2019 voort ga zetten.
Afbeelding 2019: Leszek Kobusinski/shutterstock
