Nee mama…
“Nee mama, ik vraag papa wel even of hij mijn autootje kan repareren”
“Nee mama, papa moet mij over raketten en astronauten vertellen”
“Nee mama, ik wil met papa klussen”
“Nee mama, ik kan veel harder rennen want ik ben een jongetje”
Wacht even!!!
We zijn een redelijk modern gezin waarin de rollen eerlijk verdeelt zijn en papa ook ‘vrouwenklussen’ doet en mama ook ‘mannenklussen’. Hij de financiën, ik de timmer/schroef klusjes, hij de lakens wassen, ik de kinderkleding, hij de vuilniszakken weggooien en ik er een nieuwe vuilniszak indoen. Dat komt misschien ook een klein beetje omdat ik gewoon net ietsje meer ruimtelijk inzicht hebt dan papa en ik een kast zonder problemen in elkaar kan zetten (maar dat blijft onder ons hè?!).
Dus waar komt die (natuurlijke) drang dan vandaan om naar papa te rennen als het om de typische mannenklussen gaat? Komt het omdat in de leesboeken de papa’s uitleg geven over de werking van een raceauto of de prinses in het boek altijd gered moet worden? Geven we onze kinderen onbewust de verkeerde ongelijke stereotype ideeën mee?
Volgens sommige andere mamablogs is dit een dikke JA! Sprookjes zijn helemaal niet zo goed, zeker niet voor het zelfbeeld van jonge meisjes. Maar ja, ik vond die sprookjes prachtig en gun mijn kinderen daar ook het plezier van. En ja, ik ben nog steeds gek op sprookjes.
Moedige poging
Wel vind ik het fijn om te zien dat er in Hollywood een goede poging gedaan wordt om deze gelijkheid recht te trekken door sprookjes met sterke vrouwelijke karakters te gebruiken. Maar ook door onder andere gebruik te maken van homo- en transseksuele karakters.
Maar is dat genoeg?