Waarom nu…?

Heb je ook wel eens van die momenten dat je denkt: “Waarom precies nu?”

Dat het net lijkt dat je de boel niet onder controle hebt. Wat overigens dan ook op dat moment precies het geval is. Of dat het hoogst gênante situaties oplevert. En dan denken…
“Kan ik ook heel even onzichtbaar worden?” 

Laatst moest ik heel even een belangrijk telefoontje plegen. Alleen de jongste liep om me heen. Ik dacht, weet je wat, ik zet hem even achter de rechthoekige oppas. En zette Netflix voor hem aan, met zijn favoriete serie “Mike de Ridder”.
“Zo! die is gehypnotiseerd,” dacht ik. “Nu kan ik even rustig bellen”. Op mijn tenen vertrek ik naar boven. En net als ik diegene aan de lijn heb, hoor ik beneden. “Mama!!! Hij moet op pauze! Ik moet een hele grote poep”. Ik nog denken, even negeren en sluit de deur achter me. Maar het geschreeuw wordt steeds erger. “Ik moet zo nodig!!!” En dan denk ik: “Waarom nu?”.

Nog zo’n momentje. Je heb vast wel iemand op je netvlies staan, die ook af en toe bij het hek staat, waarvan je denkt: “Ohhh, die heeft het allemaal zo voor elkaar”. Zo’n type die ook altijd afkeurend naar andermans kinderen kijkt, als ze zich niet gedragen. Nee, dat zou haar allemaal nooit overkomen! En zo’n mens kom je dan tegen in de supermarkt. “Hoi’, zeg je dan als een boer met kiespijn. Het lijkt of de kinderen het aanvoelen. Nog geen tel later ligt je peuter op de grond te brullen om snoep. Tja! Waarom nu? Wie zal het zeggen?

Ik ben altijd trots op mijn 4 mannen. Nou ja, bijna altijd. Sta ik te kletsen met collega’s of in mijn geval oud collega’s. Zeg ik: “Mijn man komt er zo aan met de kinderen, kun je die ook een keer zien”. Denk ik nog: “Leuk, kan ik ze even showen”. Zie ik het hele stel in de verte aankomen. Allemaal een soort kapsel dat lijkt of ze net hun bed uit zijn komen rollen. Hebben ze precies allemaal een outfit aan, die ik dacht weggelegd te hebben voor het Leger des Heils. Waarom had ik deze keer geen kleren klaar gelegd? Dat mijn man er altijd normaal uitziet, is soort een wonder te noemen. Want als hij kleren aantrekt bij de jongens, lijkt hij altijd kleurenblind te zijn. En hij ziet blijkbaar ook niet of iets wel of niet past.

Laatst stond ik op het plein te kletsen met de toekomstige kleuterjuf van de jongste. Gaat die kleine net op dat moment aan mijn been trekken: ”Gaan we nou?” “Het is saai”. Tegen mijn benen aanschoppen als ik niet reageer. Ik nog zeggen: “Dat doet hij anders nooit”. Dat gelooft ze natuurlijk niet. “Wanneer wordt hij 4?” Hoor ik de juf vragen. Wat zou ze nu denken? “Dat gaat wat worden als ik hem in de klas krijg.” Dan denk ik: “Waarom nu?”

Ik ben ook altijd blij en opgelucht als ik bij het hek andermans brullende, stampvoetende kinderen zie. Dan denk ik: “Gelukkig, alle moeders hebben een “Waarom nu?” moment”.

Afbeelding: Shutterstock