Schreeuwen is niet altijd een kwestie van frustratie of eisen stellen omdat dit en dat gedaan moet worden. Soms schreeuw je ook om gehoord te worden, omdat je anders simpelweg genegeerd wordt. Het is misschien een andere vorm van schreeuwen. Maar het blijft schreeuwen. En telkens wanneer je je schreeuwsessie achter de rug hebt, realiseer je je dat het een belachelijke gewoonte is om je kinderen te laten luisteren.
Het was alweer even geleden dat ik schreeuwde uit frustratie. Ik heb het al vaker gezegd, dit moederschap-gebeuren wordt makkelijker, omdat ik er steeds beter in word. Althans dat dacht ik. Want laatst gebeurde er weer iets waarbij ik volledig mijn beheersing van dit moederschap-gebeuren verloor. Het voelde alsof ik de hele opvoeding weer van voor af aan opnieuw kon beginnen. Ik schreeuwde en ik voelde me zo falen. Alsof ik na 10 jaar stoppen met roken weer een sigaret op stak.
De reden waarom ik in eerste instantie ooit begon met schreeuwen tegen mijn kinderen, was omdat ik werkelijk geen flauw idee had hoe ik ze in kalmte op kon voeden. Maar doende leert men en uiteindelijk kom je op een punt waar het allemaal wel lekker loopt. Schreeuwen is niet meer nodig om gehoord te worden. Je frustraties zijn over het algemeen zo mild, dat tot 10 tellen meer dan voldoende is. En de vermoeidheid die je in de tropenjaren had, ben je te boven.
Een bak met speelgoed kan over de grond gegooid worden. Ook wanneer ik net de hele woonkamer heb opgeruimd. Het is oké, want als ik rustig vraag of ze het speelgoed ook weer opruimen, komt daar een normaal antwoord uit.
Maar nu kom ik dus in een nieuwe fase, de tienerfase waar de pubertijd om de hoek komt kijken. Of zeg maar gerust dat hij midden in de woonkamer komt staan. Alles wat ik mijn kinderen ooit als waarden en normen heb meegegeven, lijkt verdwenen als sneeuw voor de zon. Als ik vraag of ze even haar baggerschoenen uit kan doen, krijg ik een hysterisch antwoord. Even op je beurt wachten is praktisch onmogelijk. Je broertje of zusje met rust laten? Onhaalbaar!
En ik? Ik, de moeder die alles inmiddels wel onder controle had. Het schreeuwen niet meer nodig vond en met een heldere blik de toekomst tegemoet ging. Ik weet even niet meer hoe dit opvoed-gebeuren moet. Ik probeer naar de situatie te kijken en me te beseffen dat ik degene ben die mijn kinderen door deze gevoelens en verwarde fase heen moet trekken. Maar ik wil ook respect en er zijn regels waaraan gehouden moeten worden. Hoe wordt dat gehoord zonder te schreeuwen?
Schreeuwen maakt je per definitie niet direct een slechte ouder. Maar het is zoveel relaxter om een andere manier te vinden. Om de rust te kunnen behouden en de frustratie aan de kant te kunnen zetten. Maar hoe?
Wie het weet mag het zeggen.
Afbeelding schreeuwende moeder: Ollyy/Shutterstock
