De komende zes weken hebben mijn kleintjes weer zomervakantie. En terwijl zij vakantie hebben, is het voor mij zes weken extra hard aanpoten. Want in plaats van één peutertje de dag door loodsen, heb ik nu ook nog een groot kind met veel volume uit haar mond en een kleuter, wat op zich al genoeg zegt, die de hele dag om mij heen hangen.
En ook al is dat best weleens zwaar en ja, ondanks de kleintjes om je heen ook best eenzaam, toch vind ik het heerlijk. Ik houd ervan. Het is het mooiste werk en resultaat wat er ooit uit mijn ‘handen’ is voortgekomen.
En toch heb ik de onpopulaire mening: thuisblijfmoeder zijn is géén baan.
Ik zou namelijk op staande voet ontslagen worden.
Natuurlijk begrijp ik dat een thuisblijfmoeder graag wil horen dat wat ze aan het doen is onder het kopje ‘hard werken’ of ‘waardevol werk’ valt. Het is natuurlijk niet voor niets dat thuisblijfmoeders constant het gevoel hebben zich te moeten verdedigen en zich te verantwoorden. Waarom hebben ze de keuze gemaakt om thuis te blijven bij de kinderen en niet aan het werk te gaan en een bijdrage te leveren aan de maatschappij? Logisch dat thuisblijfmoeders gaan roepen: dit is ook een baan!
En ja, het moederschap is hard werken, maar een tent opzetten om vakantie te kunnen vieren is ook behoorlijk hard werken. Noem ik dat ook een baan? En ook al zijn er veel arbeidsintensieve taken die het moederschap met zich meebrengt – huishouden, schoonmaken, koken – het zijn taken die elke ouder, dus ook een werkende ouder, moet volbrengen (of tegen betaling laat volbrengen).
Nee, zoals ik al zei, als thuisblijfmoeder een beroep zou zijn, zou ik op op staande voet ontslagen worden. Ten eerste, ik voldoe nooit aan de eisen van mijn veeleisende baasjes, om nog maar te zwijgen over de veeleisende maatschappij die zeer hoge verwachtingen heeft van het moederschap.
Daarbij, welke werknemer kan er tijdens een zware dag om 16.00 besluiten dat het tijd voor een wijntje is? En welke werknemer kan tijdens de drukste weken van het jaar (schoolvakanties) besluiten om ’s morgens vroeg de tv aan te zetten voor haar baasjes en zelf nog even verder te dutten? En welke werknemer kan er beslissen dat het vandaag niet haar dag is en vervolgens de boel de boel laten? Welke werknemer kan er tijdens een hittegolf te pas en te onpas in een badje duiken? Welke werknemer gaat er tijdens werktijd op vakantie?
En welke werknemer zou er zoveel werk verrichten voor helemaal niets, nada, noppes euro’s?
Een thuisblijfmoeder kiest ervoor om thuis te blijven bij haar kleintjes. Het is tijdrovend, soms geestdodend en gekmakend. Noem het een zegen of een voorrecht, maar bovenal een keuze. Een keuze waar iemand anders niet de rekening voor hoeft te betalen.
Afbeelding: Shutterstock
Leuk geschreven!
Jij schrijft wat ik al jaren denk! Dank!
Nee, thuisblijfmoeder zijn is geen baan. Maar dat is ook het enige dat ik in je stukje herken, eerlijk gezegd. Om 4 uur een wijntje nemen? ’s Morgens verderdutten terwijl kindjelief voor de TV zit? enz. Zulke dingen doe ik eigenlijk nooit, Want al is het geen baan, ik neem het wél even serieus en zie het zelfs nog als een grotere verantwoordelijkheid als de baan die ik hiervoor had.
Ik ben het toch echt niet met je eens. Het is misschien geen baan in de zin van betalend werk, maar het is zeker wel een baan. Je kinderen zijn echter niet je baas. Jij bent de baas, en jij hebt de verantwoordelijkheden, die je zelf toekent. In die zin is het een baan zoals het opstarten van een eigen bedrijf dat is. Heel veel werk en heel veel verantwoordelijkheden, zonder salaris, maar met hopelijk resultaten in de toekomst…
Hartstikke leuk geschreven, maar kan me als thuisblijfmoeder hier totaal niet in vinden! 16 uur wijntje? Uitslapen? Je hebt er een geweldig beeld van en begrijp me niet verkeerd. Het is inderdaad een bewuste keuze ja! Mijn man werkt en ik ben thuis bij de kids. Dat betekent ook minder inkomen en dus geen dure dagjes uit en geen vakanties, maar wel altijd een luisterend oor. Zijn ze niet lekker kunnen ze lekker bij mama blijven en is er geen stress. In mijn omgeving veel thuismoeders en die draaien ook vaker op voor schooltaken ed omdat ze toch “tijd zat hebben” dus kan ik ook wel zeggen; prima die werkende moeders, maar daar hoeven wij de rekening niet voor te betalen. Ieder zijn ding toch?!
By the way, ik geniet dagelijks van
Deze bewuste keuze en zie het zeker ook niet als een baan, maar als een voorrecht. Leven en laten leven is mijn motto.
Ik ben geen thuisblijfmoeder maar als er mensen zijn die de rekening betalen dan zijn het wel de gezinnen met 1 kostwinner. Ons belastingstelsel is zo dat tweeverdieners, en meer inkomen en meer belastingvoordelen hebben. Respect voor de vaders en moeders die er dan toch voor kiezen dat er 1 van de 2 thuisblijft.
Prachtig die reacties! Het is een voorrecht! Ik zou willen dat ik thuis kon blijven. Maar ja er moet ook brood op de plank. Dus werk ik drie dagen. Niet mijn keus maar bittere noodzaak. Had misschien een man moeten zoeken met een beter betaalde baan. Maar ach in deze zag ik de vader van mijn kind. Maar 1 ook een keuze die liever niet had gemaakt. Maar soms lopen dingen zoals ze lopen. En ook ik sta ’s nacht kots te ruimen en rijd naar de huisartsenpost midden in de nacht i.v.m. een kroep aanval of voor een oorontsteking. En dan sta ik om half 7 weer naast het bed om te gaan werken. En dan zijn er moeders die 5 dagen moeten werken en dan ook nog alleen zijn. Ook zij moeten koken, wassen, strijken en stofzuigen. Dus ik zeg het is vooral een voorrecht als je de keuze hebt om thuis te blijven.
Een beetje respectloos geschreven vind ik. Het vinden van evenwicht tussen gezin en werk blijft voor een vrouw ingewikkeld. Maar de juiste balance is individueel. Respecteer de keuze’s van anderen, dat maakt de hele omgang met elkaar een stuk gezelliger en ontspannender.