Thuis voel ik me Super Woman. Oftewel, de Mega Mindy van het huis. Het enige verschil is dat ik geen glimmende roze legging aan heb. Ik heb het geprobeerd, maar voelde me net Miss Piggy. Verder zijn er alleen maar overeenkomsten. Ik ben de reddende engel van het huis!
Aangezien ik eigen baas ben “klinkt wel lekker”, moet ik mezelf ook af en toe een compliment geven. Als moeder zijnde ben je toch geweldig! Je moet over organisatie talent beschikken, flexibel zijn en geduld hebben. Dat wist ik nog niet toen ik ging solliciteren als moeder. Elke week is het weer passen en meten. De oudste moet naar voetbal en tennis. De ander weer naar reddingszwemmen en op weer andere tijden tennisles. Die kleine wil ook af en toe wat. En niet te vergeten: ophalen bij vriendjes, oppas regelen, op onmogelijke tijden eten, fysiotherapie, “consternatie” bureau, enzovoort. En als je alle ballen hoog aan het houden bent, moet je ook nog geduldig blijven. Niet roepen “Nu even niet!” of “Zoek het zelf even uit”. Je moet het alleen maar denken en glimlachen.
“Mama!!!”, hoor ik elke dag. En dan kom ik weer aangevlogen om de jongens te helpen uit benarde situaties.
Bijvoorbeeld om spullen te zoeken die ze kwijt zijn, te helpen als ze het lego blokje ergens niet op krijgen, iets moet pakken waar ze niet bij kunnen, pleisters te plakken en toverkusjes te geven. Althans de laatste alleen aan de jongste, die andere twee vinden dat inmiddels echt smerig. De jongste klimt ook graag tot het topje in het klimrek en roept daarna: “Mama!!! ik durf er niet uit”, en lucky me, dat ik hem mag redden.
De kinderen zijn ook altijd in de veronderstelling dat ik alles kan en weet. Ze denken niet: “Lukt het mijn moeder wel om me daar weer heen te brengen?” Het is gewoon de normaalste zaak van de wereld dat ik dat doe. Ze denken zelfs dat ik altijd alle computers en iPads begrijp. Wel fijn dat ze zoveel vertrouwen in me hebben. Al merk ik wel, nu ze ouder worden, er hier en daar barstjes in beginnen te komen. Dan zeggen ze: “Mam, geef die iPad nu maar aan mij, dat moet zo!”
Als Super Mama kun je natuurlijk nooit ziek zijn. Dat zei mijn eigen moeder vroeger ook altijd tegen me. “Moeders kunnen nooit ziek zijn”. Ik dacht altijd: “Wat een onzin”. Maar nu weet ik dat het waar is. Als ik me een dagje niet lekker voel, roepen ze nog steeds dat ze honger hebben. Gaan ze echt niet minder ruzie maken. Moeten ze nog steeds naar allerlei sporten worden gebracht. En als ik even op de bank wil liggen, wordt er bovenop me gesprongen. In tegenstelling tot vaders. Als die ziek zijn, gaan ze gewoon naar bed en worden gek genoeg wel met rust gelaten.
Ik train me suf om als Mega Mama in vorm te blijven. Ren elke week langs het strand in de hoop ooit eens zo’n glimmend roze pakje te passen. Maar tegen de tijd dat ik die pas, hebben ze me niet meer zo hard nodig. Dat zie ik bij de oudste. Die kan al heel veel zelf. Hij lost van alles op. Hij vindt mij soms Super Irritant en zeuren. Hij vindt het natuurlijk wel heel leuk als we bij het sporten komen kijken of spelletjes met hem doen. Gelukkig vertelt hij nog wat hij meemaakt en als hem iets dwars zit. En hopelijk ben ik nog even een beetje zijn Super Mama.
