Als je denkt aan een vrouw met een postnatale depressie, zie je waarschijnlijk het stereotype beeld voor je van een moeder in een psychotische toestand die haar baby de meest vreselijke dingen aan zou (willen) doen. Of in ieder geval op zijn minst een vrouw die haar kindje verstoot, die het liefst weer terug zou gaan naar haar leven zonder baby. Dat is tenminste het beeld dat ik in mijn hoofd had en ook het beeld wat in de media vaak geschetst wordt, denk bijvoorbeeld aan de film de gelukkige huisvrouw.
Taboe op postnatale depressie
Dat juist het andere uiterste, waarbij een vrouw bijna obsessief bezig is met de zorg voor haar baby en uit perfectionisme haar kindje 24 uur per dag bij zich wil houden, ook een vorm van een postnatale depressie kan zijn.. Dat wist ik 5 jaar geleden nog niet. Dat 1 op 10 jonge moeders te maken krijgt met een vorm van een postnatale depressie, dat wist ik ook niet.
En dat terwijl zoveel vrouwen een postnatale depressie ervaren, er een enorme taboe op rust, ook dat wist ik niet.
Totdat ik er zelf mee te maken kreeg. Als je naar mijn Facebook of Instagram kijkt, zie je waarschijnlijk een dolgelukkige, vrolijke moeder met 3 prachtige kinderen, een geweldige man en een fantastisch gezin. En dat is ook absoluut voor de volle 100% het geval! Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn 3 kerngezonde, lieve, blije jongens. Mijn leven is absoluut rijker en waardevoller sinds de komst van mijn kinderen en ik zou ze voor geen goud willen missen.
En toch is een ander deel van mijn leven minder vrolijk en rooskleurig. Maar dat stukje, dat heb ik 5 jaar lang veilig voor mezelf en een heel klein aantal mensen uit mijn directe omgeving gehouden.
Ik heb een fantastische zwangerschap van mijn eerste zoontje gehad, zo’n zwangerschap die je iedereen zou gunnen. Weinig kwaaltjes, meer dan genoeg energie en ik ging dan ook vol vertrouwen mijn bevalling tegemoet. Ik hoor mezelf nog zeggen dat ik een sterk lijf heb en dat klusje wel even zou klaren. Pfoeh, zat ik er even naast! Na een helse bevalling die eindigde met een kerngezonde, prachtige zoon, wilde ik vooral genieten. Want dat is wat iedereen zegt, nietwaar? Geniet ervan, ze zijn zo snel groot. Helaas bleef ik fysieke klachten houden, werd ik opnieuw opgenomen in het ziekenhuis en was dit even een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen. Waar was dat sterke lijf en die sterke mentaliteit nu ineens gebleven? Wie was dit zwakke hoopje mens op de bank en hoe kon dit nu ineens gebeuren? Mijn oplossing was om alles te negeren en mezelf en mijn lijf tot het uiterste te pushen, zonder dat ik zelf eigenlijk in de gaten had.
Alles moet perfect
Ik kon dan wel niet veel, maar mijn kind perfect verzorgen, dat kon ik. En hoe! Ik maakte er mijn enige levensdoel van om alles in de omgeving van mijn baby perfect vorm te geven. Even mijn baby wegleggen in het wiegje? No way, stel je voor dat hij een hechtingsstoornis zou ontwikkelen. Tegelijkertijd wilde ik mezelf en mijn eigen lijf weer perfect in shape krijgen. Want een achtergebleven spoortje van de zwangerschap op mijn lijf, zag ik ook als teken van zwakte. Dat mijn lijf nog even wat langer nodig zou hebben om te kunnen herstellen na zo’n zware bevalling, dat kwam niet eens bij me op. Door, door, door. Niet laten zien dat het even niet gaat. Vooral niet aan mezelf.
Het moment van instorten en het daaropvolgende hulpverleningstraject met behulp van een psycholoog heeft veel tijd en een hoop diepe dalen gekost. Ik denk zelfs dat ik eigenlijk pas na mijn tweede zwangerschap voor mezelf echt heb toegegeven wat er speelde en toen pas echt de juiste hulp heb gezocht. En daarna werd het af en toe pikzwart en moest ik heel diep gaan om me uiteindelijk beter te kunnen voelen. Ik ben op de been gebleven, met behulp van een psycholoog en de lieve mensen om me heen. Ik heb veel geleerd over mezelf en ook veel leren accepteren van mezelf. Ik hoef niet altijd sterk te zijn en mag me soms best kwetsbaar opstellen. Zo weet ik nu dat ik sneller angstig ben als er iets met mijn kinderen aan de hand is en kan ik al erg ongerust raken van een simpel griepje. Dit hoort bij mij en dit maakt me niet zwak of kwetsbaar.
Intens geluk of opnieuw een depressie?
En nu? Nu typ ik dit met een fantastisch 3e kindje van nog geen 4 weken oud op schoot. Weer een kerngezonde jongen en weer dolgelukkig. Het gaat hartstikke goed, maar toch zit er een stemmetje in mijn hoofd dat mij vertelt dat het randje tussen intens geluk en opnieuw een depressie heel dun is. Dat dit beide naast elkaar kan bestaan realiseer ik me dit keer heel goed. En ik ben bang. Bang dat de depressie terugkomt, dat ik opnieuw doorschiet in mijn perfectionisme en daarbij mezelf uit het oog verlies. Ik weet inmiddels dat ik gevoelig ben voor de hormonen na een zwangerschap. Ik weet ook dat mijn gevoel om alles perfect te willen doen voor mijn kinderen, heel sterk en ook best een beetje verraderlijk is. Deze kennis maakt me angstig en kwetsbaar. Maar ik hoop ook dat deze kennis me helpt en maakt dat ik mezelf nu ook in het oog kan houden, zodat ik een diep dal dit keer voor kan zijn en hopelijk helemaal kan voorkomen.
Kwetsbaar
Ik heb lang getwijfeld om dit verhaal, mijn ervaringen op te schrijven. En daarna nog langer getwijfeld of ik dit verhaal wel openbaar zou willen maken. En nog steeds vind ik het idee dat iedereen dit kwetsbare stukje van mij nu kan lezen, gewoonweg doodeng. Dat iedereen hier nu een oordeel of een mening over kan hebben, is ronduit angstaanjagend. Waarom ik het dan toch doe? Omdat ik vind dat een postnatale depressie uit het geheime hoekje mag. En met de schijn hooghouden en mijn perfecte Instagrampagina voelt het hypocriet. Dus, hup, met de billen bloot. Een postnatale depressie is geen schande en het is geen teken van zwakte. 1 op de 10 vrouwen krijgt hiermee te maken en voelen de schaamte en eenzaamheid die ik ook heb gevoeld. Ik heb niet de illusie dat ik het grote verschil kan maken. Ik ben geen belangrijk persoon met een enorm platform of een enorm bereik. Maar als ik ook maar 1 jonge moeder met dit ervaringsstukje een heel klein beetje zou kunnen helpen, of in ieder geval heel eventjes een minder eenzaam gevoel kan geven, dan is mijn doel bereikt.
Afbeelding: Shutterstock / Romrodphoto