Met een slaperig hoofd zit ik rechtop op de rand van mijn bed. Ik kijk op mijn telefoon zie dat het 5.30 is en ik voel een klein vreugdesprongetje. Na weken achter elkaar iedere nacht rond 3.00 gewekt te zijn, voelt dit als uitslapen. Ik sleep mezelf naar de kamer van mijn kleintje. Ik heb mijn ogen net open genoeg om zijn brede glimlach te aanschouwen. “Mama! Mama! Mama!”
Ik til hem op, geef hem een kus en een compliment over hoe goed hij geslapen heeft. Ik maak een flesje melk voor hem, leg hem naast me neer en terwijl ik eigenlijk nog héél eventjes mijn ogen dicht wil doen, kan ik niet anders dan ze open houden. Ik kijk naar hem en voel een gelukzalig gevoel. Dit gevoel, dit is waarom ik moeder wilde worden.
Dit gevoel heb ik de afgelopen 15 maanden maar zelden gehad. Vanaf het moment dat mijn kleintje ter wereld kwam was er altijd een knagend stemmetje in mijn achterhoofd dat fluisterde: “Is dit nou wat je wilde?”. Het was niet zo dat ik spijt had van het krijgen van een baby, het was meer dat ik me zo slecht uitgerust voelde, dat ik het idee had dat ik helemaal niet goed voor hem zorgen kon. Wat had ik het zorgen voor een baby onderschat! Hij heeft zoveel gehuild en wanneer hij dat niet deed, dan lag hij in mijn armen. Ik heb heel wat met hem in mijn armen staan wiegen, ik heb alle mogelijke manieren geprobeerd om hem te kalmeren. Maar uiteindelijk kwam het er altijd op neer, dat hij mij nodig had.
Als iemand aan mij vroeg hoe het ging, zei ik altijd dat ik het allemaal toch best wel pittig vond. Maar de enige reacties die daarop kwamen waren ‘geniet nou maar van de babyfase’ en ‘wacht maar tot hij straks een peuter is, dat is pas zwaar’.
Nog zwaarder? Hoe kan dit nog zwaarder worden? Ik slaap niet, ik eet niet, ik geniet niet. Mijn baby huilt de hele tijd en ik weet niet wat ik er aan kan doen. Ik voel me een complete mislukkeling, ik begin een hekel te krijgen aan het moeder zijn en dit gaat dus nog zwaarder worden?
Ik stond op het punt om te breken, maar zal ik je eens wat vertellen? Het wordt niet zwaarder. Het wordt beter. Precies op het moment je denkt dat je het niet meer aankunt, wordt het beter. Je begint je kindje echt te leren kennen. En je kindje jou! Je krijgt kusjes die speciaal voor jou zijn. Je krijgt glimlachjes die speciaal voor jou zijn. Jij doet ertoe, jij bent belangrijk.
Je bent geen slechte moeder omdat je er niet van genieten kunt. Het is ongelooflijk zwaar. Ongelooflijk isolerend. En er zullen ook zeker mooie momenten zijn, maar ook momenten dat je je gebroken voelt. Je mag gefrustreerd zijn, verdrietig en boos. Je mag jezelf afvragen of dit is wat je wilde. Weet dat vrijwel iedere nieuwe moeder dit soort momenten heeft en dat het allemaal beter wordt.
Dat gelukzalige gevoel komt eraan. Echt.
