Naar het Theater!

Al lange tijd staat het op de agenda: Naar het Theater! Zo vaak gaan we niet uit met zijn tweeën, dus alle uitjes zijn welkom. Met veel moeite heb ik gelukkig de middag vrij kunnen krijgen. Dus we kunnen op ons gemak er echt van gaan genieten.

Op de dag zelf is het even een boel geregel. De kinderen, met name de jongste, extra druk natuurlijk.

Hoewel je het van te voren aan ziet komen, komt er niets terecht van al mijn voorgenomen beloftes om vooral rustig en geduldig te blijven.

Ze voelen mijn stemming uiteraard aan. Ik probeer het te onderdrukken, maar toch voel ik me een beetje onrustig. Gespannen zelfs. Als het allemaal maar goed gaat…

Wat een gezellig uitje moet worden dreigt steeds minder gezellig te worden. 

Toch komen we zonder al te veel oorlog op school en kan ik eenmaal weer thuis even rustig adem halen.

Niet al te lang, want het huishouden moet ook gewoon gedaan worden en straks moet ik toch minstens iets fatsoenlijks aan gaan trekken. De spijkerbroek van gisteren met het vale shirt dat ik vanmorgen snel even aangeschoten heb, is niet echt gepast.

Zonder de kinderen om me heen kan ik bergen werk verzetten en heb ik nog genoeg tijd om heerlijk ontspannen me op te frissen en om te kleden. Ik neem zelfs de tijd voor mijn make-up en wat extra getut en accessoires.

Ruim op tijd ben ik klaar en speel ik een spelletje op mijn telefoon om mijn ongeduld te verbijten. Mijn liefhebbende wederhelft stelt namelijk altijd het liefst alles tot het laatst uit en heeft het niet zo op met op tijd komen.

In gedachte zie ik me al in de donkere zaal binnen komen waarbij iedereen ons, de laatkomers, met verwijtende blikken aankijkt.

Maar gelukkig zonder al te veel vertraging, komen we niet eens als laatste binnen.

Het licht gaat uit en het doek gaat open.

Daar staat ze dan in het midden van de zaal. Mijn meisje in haar tutuutje. Mijn baby. De mooiste van alle kinderen uit haar klas.

Stralend van trots net als mijn kleintje, schiet ik vlug wat foto’s om daarna haar weer te volgen met alles wat ze doet. Niets van haar uurtje ‘fame’ wil ik missen.

Met een brok in mijn keel en tranen achter mijn ogen vraag ik me af of de andere ouders ook zulke sentimentele watjes zijn als ik.