Terwijl ik mijn kind klaarmaak om weg te brengen naar het dagverblijf, voel ik een mengeling van emoties. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kind, dat staat buiten kijf, maar ik verlang stiekem ook naar een dagje voor mezelf.
Kind naar het kinderdagverblijf
Vandaag is een vrije dag voor mij. Maar in plaats van deze dag te vullen met huishoudelijke taken en met mijn kind door te brengen, breng ik mijn kind naar het kinderdagverblijf. Als ik eerlijk ben, voelt het als een luxueus geheim. Terwijl andere moeders meewarig naar me kijken terwijl ze hun kroost aan de hand houden, geniet ik van mijn moment van onafhankelijkheid. Ik wil me niet bezwaard voelen door die veroordelende blikken, want ik weet dat ik mijn kind hiermee geen kwaad doe. Integendeel, ik geef hem de kans om te spelen, te leren en sociale vaardigheden te ontwikkelen in een stimulerende omgeving.
Maar toen ik mijn kind in de auto zette en we naar het kinderdagverblijf reden, werd ik overvallen door schuldgevoelens. De gedachte aan een dag zonder mijn kind voelde verkeerd, bijna alsof ik een slechte moeder was. En diep vanbinnen wist ik dat dit gevoel niet terecht was. Ik verdiende het om even los te komen van de constante zorg en aandacht die een kind met zich meebrengt.
Onbegrip
Bij het kinderdagverblijf aangekomen, zag ik andere moeders die daar met hun kinderen waren. Ze keken me vol onbegrip aan toen ik ze vertelde dat ik vrij was vandaag. Het was alsof ze vonden dat ik mijn kind altijd bij me moest hebben. Ik voelde de blikken prikken, en het voedde mijn onzekerheid.
Toen ik mijn kind in de armen van de lieve juf overgaf, voelde ik me zowel opgelucht als schuldig. Ik zag mijn kind even omkijken, en het voelde alsof het me smeekte om te blijven. Maar ik wist dat ik dit nodig had. Ik stapte in de auto en reed weg, en met elke meter die tussen mij en het kinderdagverblijf groeide, voelde ik de druk van de dagelijkse verantwoordelijkheid van me afglijden.
Mezelf weer even vinden
Ik wist precies wat ik zou doen met mijn vrije dag. Ik zou genieten van de rust en stilte, een koffietje drinken bij die kekke koffietent, langs de winkels slenteren zonder de constante aandacht voor een kinderwagen. Ik zou mezelf weer even vinden, de vrouw die ik was voordat ik moeder werd. En ik zou daarvan genieten zonder me schuldig te voelen.
Het moederschap is een veeleisende taak. Het vereist toewijding, onzelfzuchtigheid en onvoorwaardelijke liefde. Maar het betekent niet dat ik mijn eigen identiteit en behoeften moet opofferen. Het betekent niet dat ik me continu schuldig moet voelen als ik een moment voor mezelf neem. Ik geloof dat het belangrijk is om tijd te nemen voor zelfzorg, om op te laden en om mijn eigen interesses na te jagen.
Oordelende moeders
Maar waarom heerst er dan toch zo’n oordeel onder moeders? Waarom is er een onderliggende verwachting dat we altijd beschikbaar en opoffering bereid moeten zijn? Is het niet tijd om deze verwachtingen te herzien en ruimte te creëren voor moeders om ook van hun eigen leven te genieten?
Ik begrijp dat niet alle moeders de luxe hebben om een vrije dag te hebben, of het financieel kunnen veroorloven om hun kind naar het kinderdagverblijf te brengen. Maar laten we niet vergeten dat er verschillende manieren zijn om tijd voor jezelf te nemen, zelfs als het maar een uurtje per dag is. Het gaat erom prioriteit te geven aan onze eigen mentale en fysieke gezondheid, en ons niet schuldig te voelen als we die tijd benutten.
Maar hey, misschien moeten die andere moeders gewoon eens een dagje vrij nemen en ontdekken hoe bevrijdend het kan zijn. Wie weet zullen ze me binnenkort begroeten met een jaloerse knipoog in plaats van een afkeurende frons. Laten we hopen dat deze deelnemers van de moedermaffia snel bijdraaien en zich aansluiten bij het clubje van de ‘vrije, niet schuldige voelende en heerlijk genietende moeders’.
Hoe dan ook, lieve medemoeders, laten we elkaar niet veroordelen. Laten we elkaars keuzes respecteren en ondersteunen. Laten we in plaats van te oordelen, een helpende hand bieden en begrip tonen. Want het moederschap is al uitdagend genoeg, zonder dat we ook nog eens overladen worden met schuldgevoelens.
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock