Gelukkig heb je al gezonde kinderen. Gelukkig is het kindje een hoop ellende gespaard gebleven. Gelukkig heb je en sterke relatie. Gelukkig heb je lieve mensen om je heen. Het kan misschien allemaal wel waar zijn, maar het heeft geen enkel nut om te proberen dit duidelijk te maken aan iemand die een kindje heeft verloren. Sterker nog, het bagatelliseert het rouwproces. Het brengt een schuldgevoel met zich mee. Mag de rouwende persoon dan niet verdrietig zijn?
Het geluk niet zien
Het zijn goedbedoelde woorden, maar toen ik mijn miskraam had, waren dit niet de woorden die mij kracht gaven. Ik kon geen strik om mijn gevoel doen en inzien hoeveel geluk ik had. Nee, ik was net mijn kindje verloren, een toekomstbeeld was in duigen gevallen, een wens niet vervuld. Ook al kwamen deze woorden uit een goed hart, ik kon daar het geluk niet van inzien.
Ik weet dat het een poging is om positief te blijven. Een poging in de hoop iets te zeggen, wat je misschien wat beter laat voelen. We leven in een maatschappij waarin we het liefste er een pleister op plakken en doorgaan. En ik snap die mentaliteit, maar met een pleister zorg je er alleen maar voor dat je de wond niet meer ziet. Pijn doet het nog wel.
Maar wat dan wel zeggen?
Wat kun je wel zeggen tegen een persoon die een kindje is verloren? Hoe ga je daarmee om? Het is geen makkelijke taak, maar wel een waardevolle. Er wordt niet van je verwacht dat je het probleem oplost. Er wordt niet van je verwacht dat je de wereld weer mooier maakt. Wat moet je zeggen? Misschien moet je helemaal niets zeggen, maar gewoon luisteren. Misschien hoef je geen positieve vibe in te brengen, maar gewoon meehuilen. Dat is zoveel waard, daar kan geen ‘gelukkig’ woord tegenop.
Mensen worden altijd een beetje ongemakkelijk van verdriet. Het ongemak willen we graag fixen, repareren. Maar het verdriet is er nu eenmaal en het hoeft niet gefixt te worden. Het verdriet mag er zijn. Je mag rouwen om het verlies, om een kindje wat je nooit hebt gekend, om een toekomstbeeld wat in duigen valt, om een wens die niet in vervulling gaat.
De pijn zal in de loop van de tijd minder worden, maar ik zal voor altijd een litteken hebben. Ik zal altijd blijven afvragen hoe mijn kindje zou zijn geworden, hoe hij eruit had gezien en hoe hij in ons gezin had gepast. Ik zal met trots naar mijn levende kinderen kijken en een steek voelen voor wat had kunnen zijn.
Als rouwende moeder zie ik echt wel wat ik gelukkig allemaal heb, maar het rechtvaardigt niet wat er ontbreekt.
Afbeelding: Shutterstock / altanaka