Een leeg nest. Wat nu?

Daar ging ze dan. Met haar rugzakje op haar rug, gevuld met eten en drinken voor het 10-uurtje en de overblijf, liep ze rustig naar school. Nou ja, rustig… We hadden een beetje haast, want kennelijk kost het toch weer wat extra tijd om een derde klaar te stomen voor school in de ochtend.

In ieder geval, ze ging naar school. De hele dag. 

Voor het eerst in bijna acht jaar tijd had ik een leeg nest. Niet voor even, nee de hele dag. Je zou denken dat ik bij thuiskomst lag te huilen in een hoekje. Het had gekund, ik had namelijk werkelijk geen flauw idee hoe ik zou reageren. Mijn gevoelens waren zo gemengd, dat er geen vinger op te leggen was.

Mijn nest is leeg en wat nu?

Ja wat nu? Gemengde gevoelens.

Een lamgeslagen gevoel. Ik kan stil op de bank gaan zitten, zolang als ik maar wil. Uren voor me uit staren, totaal in shock. Hoor ik daar nou iemand roepen? Nee, er is niemand. Niemand die vraagt of ik wat drinken in wil schenken. Niemand die vraagt of ik een kont wil afvegen. Niemand die vraagt of ik een spelletje mee wil doen. Geen geluid. Geen geroep. Geen geschreeuw. 

Een ultiem geniet gevoel. Genieten van een warm bakkie koffie. Genieten van de eerste warme zonnestralen. Genieten van een toilet bezoekje… Alleen! Genieten van het nieuws op tv dat ik in één keer ongestoord uitkijken kan.

Een vrijheidsgevoel! Als ik besluit om het huis uit te gaan, dan ga ik. Ik pak mijn jas, mijn sleutel en mijn tas en ik ga. Ik hoef op niemand te wachten omdat ze nog tegen de moestuintjes aan het praten is. Ik hoef tegen niemand voor de honderdste keer te blèren dat hij zijn schoenen aan moet doen. Ik hoef niet op zoek te gaan naar een sok. Ik hoef niet terug voor dat ene vergeten dingetje. Ik kan gewoon gaan om dingen te doen.

Dingen die ik al heel lang wilde doen. Ik zou niet eens precies weten wat, maar gewoon dingen omdat het kan.

Een HALLELUJA de wereld ligt aan mijn voeten gevoel! Ik ga rennen, ik ga schilderen, ik ga de boel opruimen, ik ga ondernemen, ik ga het gat in de markt ontdekken. Ik ga… je begrijpt, het is vooral het gevoel. Nu de uitvoering nog.

Een nieuwsgierig gevoel. Hoe zal het gaan op school? Even gluren uit het keukenraam. Hé, ik zie de juf op het plein, mijn kleintje moet er dus ook zijn. Wat is ze nu aan het doen? Met wie speelt ze? Oohhh, ik ben zó benieuwd hoe ze het vindt op school.

Een mis gevoel. Ik mis mijn kleintjes ZO! Wat moet ik hier nou in mijn uppie? Met wie moet ik nu gezellig kletsen over de simpele dingetjes in het leven zoals ‘waarom is het knopje van dat bloemetje geel en niet roze?’ Ik bedoel, dat is een heel belangrijke vraag. Met wie moet ik nu een thee(koffie)kransje houden?

Ik wil knuffelen. Nu! Misschien toch nog maar een baby dan? – Whahaha…………  Wahahahahahahaha.

WHAHAHAHA. HAHAHA. HAHA. –

Afbeelding: Marcos Mesa Sam Wordley/Shutterstock