Niet weer he? denk ik bij mezelf als mijn kleintjes met de DVD van Yoko aankomen. Zelfs mijn dreumes roept de hele tijd ‘Yoko, Yoko’… En de magische fantasie van mijn kleuter is ook weer op hol geslagen. Overal ziet zij yeti’s, maar wel als ze onzichtbaar zijn. Maar ik moet toegeven, het is ook wel een leuke film. Geen straf om de film een paar keer mee te moeten kijken.
Het verhaal draait om de 11-jarige Pia. Na de dood van haar vader voelt ze zich wat verloren, en heeft moeite om thuis en op school haar draai te vinden. Het liefst zit ze in de tuin in de boomhut die haar vader nog voor haar heeft gebouwd. Als daar op een dag de kleine, witte yeti Yoko binnenwandelt, staat haar leven op zijn kop.
Het is zeker een spannende film, maar uiteindelijk ook eentje die onder het kopje ‘feel good’ valt. Echt een decemberfilm als je het mij vraagt. Gezellig met z’n alle op de bank, hapje en een drankje erbij en als het even spannend wordt, duik je weg achter je dekentje of kruip je lekker tegen papa of mama aan.
