Wat je niet wist… De redenen voor een driftbui

Afbeelding: Shutterstock

Moeder van een peutertje, een dreumesje of (in een enkele geval) een kleutertje? Dan weet je inmiddels al wel een beetje hoe te leven in constante angst, omdat je simpelweg nooit weet hoe je kleintje zijn brood gesneden wil hebben. Ook weet je inmiddels wel dat je geen dure spullen (speelgoed) meer hoeft aan te schaffen, aangezien ze de meeste lol beleven met een kartonnen doos. Of ze slopen de boel, die zijn er ook.
En ongetwijfeld zul je ook regelmatig te stellen hebben met zo een bui, ik durf het bijna niet uit te spreken, maar ik doe het voor de duidelijkheid toch maar even. Een driftbui.

Zomaar. Opeens. Out of the blue.

Maar is dat eigenlijk wel zo? Komen die driftbuien zomaar opeens opdagen of hebben die kleintjes een gegronde reden om zich zo hysterisch en genadeloos te gedragen? Want, soms hebben ze echt een ernstig goede reden om languit op de grond (midden in een winkelcentrum) te gaan schreeuwen, krijsen, de vloer te besmeuren met kwijl en snot en vergeet vooral het hysterische schoppen met armen en benen niet.

Neem bijvoorbeeld de regels die de kleintjes allemaal ‘opeens’ opgelegd krijgen. Toen ze nog baby’s waren, hoefden ze maar een gilletje te geven en er was iemand die daar klaar voor ze stond. Maar een dreumes/peuter/kleuter moet zich ‘opeens’ aan allemaal regels houden. Hoezo mag ik de vla niet meer in mijn haren smeren? We gaan toch straks in bad? – Mag ik geen tekeningen op de muur maken? Maar het zijn hartjes! – Hoe kom je erbij dat sudocreme alleen voor je billen is? Het smeert ook prima op je wangen, je benen, de bank, de vloer en de muur.  

Of wat dacht je hiervan? Ik heb weleens aan de telefoon gehangen met één of ander verkoper en toen ik een keer besloot om aan de lijn te blijven voor het ‘bel me niet register’ heb ik na 10 minuten doorverwezen te worden en allerlei knopjes te hebben moeten indrukken, uit frustratie de telefoon op de grond gesmeten en ik kreeg de neiging om schoppend en krijsend op de grond te gaan liggen. Hoe denk je dat je kleintje zich voelt als hij of zij wéér mee moet naar de supermarkt. Hij wordt langs allerlei schappen gelootst, hij moet alle zakjes snoep weer terug leggen en bij de kassa moet hij zeker vijf minuten wachten. En als mama de zware boodschappen snel in de auto wil zetten, moet hij ineens doorlopen! HALLO! Tijd voor een driftbuitje.

Stel je voor; je zit in een aftands restaurantje ergens in een achterbuurt van Hong Kong en je krijgt een bordje voorgeschoteld waarvan je werkelijk geen idee hebt, wat erop ligt. Je ziet wat bruine drap en hier en daar een brokje. Ga je het eten? No way! Ik niet. Van binnen zou je waarschijnlijk kokhalzen. Je zou wel kunnen janken en als je even de kans krijgt, vlucht je, zo snel als je kan!
En stel je nu even je dreumes/peuter/kleuter voor. Je hebt heerlijk in de keuken gestaan om een fijne maaltijd voor je liefjes te bereiden. Op het moment dat het op tafel komt begint je dreumes/peuter/kleuter te gillen alsof ze iets voorgeschoteld krijgt wat ze nog nooit eerder heeft gezien. Misschien is dat ook wel zo? Misschien ook niet. Het is in ieder geval verrekte eng om dat ‘vreemde eten’ op te eten.

De taalbarrière. Hoe lastig is het om met zo weinig woorden iets duidelijk te maken. Die jas die je aan hebt, die is echt veel te warm en dan ook nog een muts op je kop én kriebelende (geen biokatoen!) wanten aan. Dus ja, dan smijt je alles de hele tijd af. Maar nee, dat is niet duidelijk genoeg, want alles wordt weer rigoureus bij je opgezet. Het laatste wat je dan nog kunt doen om jezelf duidelijk te maken is een strot van hier tot gunter opzetten.

En dan hebben we nog de magische wereld. Voor een dreumes/peuter/kleuter is er geen onderscheid tussen de echte wereld en de fantasie wereld. En ja, wij weten wel dat het allemaal niet echt is, voor zo een kleintje ligt dat toch even anders. Die krokodillen onder je bed? Die zijn daar en in dat bed wil je dus echt niet slapen. Die schaduw op de gang? Dat is een spook, je gaat dus echt niet langs dat spook mee naar buiten. Het doucheputje? Daar kun je zomaar opeens in verdwijnen, daar ga je dus echt niet, voor je plezier én om even lekker schoon te worden, vlak naast staan. En zo heeft iedere dreumes/peuter/kleuter zijn eigen magische wereld…

Een driftbui… Zomaar? Opeens? Out of the blue?

Nah.