Wat een slechte opvoeding!

Afbeelding: Shutterstock

Zo dan, die ouders kunnen echt niet opvoeden! Luister nou toch een keer naar je kind. Kijk dan, ze wil gewoon aandacht of een duidelijke grens. Je laat je kind toch niet zo huilend achter? Die moeder loopt gewoon door! Wees eens consequent voor je kind, zo raakt het toch alleen maar in de war! Geen wonder dat hij straks een therapietje nodig heeft.

Dít en meer. Ik heb het zo vaak gedacht voordat ik kinderen kreeg. Ik zou best wel eens terug in de tijd willen en mezelf een flinke dreun willen geven.

Nu weet ik dat de kinderen die ik zag gewoon kinderen waren. En de ouders gewoon ouders. 

Fluisteren onder een landingsbaan

Een moeder die bijvoorbeeld constant Ssssst! aan het sissen is naar haar kleintjes. Vroeger had ik gedacht, zit niet zo te sissen tegen je kind, voed het gewoon een beetje op! En nu? Nu begrijp ik het, kinderen maken gewoon herrie. Sommige hebben (helaas) helemaal geen controle over hun volume. Al zouden ze fluisteren onder een landingsbaan van Schiphol, dan hoor je ze nog. Er is gewoon werkelijk niks aan te doen behalve af en toe Ssssst naar ze sissen.

Of van die kinderen die maar niet gaan slapen. Gewoon in bed leggen en klaar ermee, het gaat vanzelf een keer slapen. Het blijkt geen gevalletje consequent opvoeden te zijn. Het hebben van kinderen gaat namelijk gepaard met heel veel gevoelens. En ik kon het gewoon niet, ze daar laten huilen tot ze snikkend in slaap zouden vallen. En daarbij, kinderen houden gewoon niet van slapen, ik snap ook niet waarom. Ik kan de kleintjes om 19:00 op bed hebben, maar negen van de tien keer duurt het nog minimaal een uur voordat ze werkelijk in dromenland zijn. Het is om gek van te worden, maar kinderen vechten, koste wat het kost, tegen hun slaap.

Schreeuwende peuter op de winkelvloer

Zag ik een schreeuwende peuter op de winkelvloer liggen? Dan zag ik een gekweld kind dat overstuur was en begeleiding in zijn gevoelens nodig had. En nu zie ik een oververhitte moeder die een wijntje nodig heeft. Het ziet er niet fraai uit, zeker niet, maar je weet ook dat je met geen mogelijkheid die peuter stil krijgt en waarschijnlijk ligt hij daar te gillen omdat hij geen verrassingsei in het karretje mocht mikken. Niets meer, niet minder.

Nog zo een dingetje: niet terug praten tegen een volwassene, zó onbeleefd! En ja hoor, ik baar een kind die alles wat groter is dan 1 meter 50 compleet negeert. Niet omdat ze ze niet interessant vindt, maar ze krijgt simpelweg geen woord uit haar strot, we noemen het maar ‘verlegenheid’. Inmiddels gaat het ietsje beter, maar niet dankzij het afdwingen (waarvan ik dus dacht dat het wel zou werken). Ze gaat gewoon echt pas praten als ze zichzelf helemaal op d’r gemak voelt, eerder niet.

Soms denk ik weleens dat ik word teruggepakt voor mijn arrogante gedachtes. Ik zou het allemaal wel even beter doen, mijn kinderen goed opvoeden en wat blijkt? Mijn kinderen zijn ook gewoon kinderen. En ik ben ook maar gewoon een ouder.