Het verhaal begon een aantal jaren geleden. Mijn oudste dochter was een jaar of vijf en haar mond was toe aan een nieuw gebit. Oftewel, ze begon met wisselen. Tanden wisselen is voor kinderen iets groots, iets magisch. Zelfs wanneer ze tijdens een filmpje van Tom en Jerry zien dat Tom al zijn tanden eruit knalt nadat hij tegen de muur botst, wordt er enthousiast gereageerd: ‘oh wat leuk voor Tom, al zijn tanden zijn eruit!’ Enfin, na lang wrikken aan haar eerste wiebeltand was het zover. Trots als een pauw liet ze me haar eerste troffee zien; haar tand!
En daar ging het fout.
Mijn eerste kind. Mijn eerste baby begon tanden te wisselen! Wat wordt ze groot. De fase van lelijke maar memorabele schoolfoto’s is aangebroken. En enthousiast als ik was, of was het emotioneel instabiel, hoe dan ook, de woorden ‘leg je tand maar onder je kussen, dan komt de Tandenfee’, rolden spontaan uit mijn mond. ‘Wat gebeurt er dan mama?’, was haar vraag. ‘Dan komt midden in de nacht de Tandenfee je tandje ophalen en legt ze een cadeautje onder je kussen’, legde ik haar uit.
Dat zag mijn dochter, die tevens midden in haar magische feeën- en elfjeswereld fase zat, wel zitten. En vol verwachting legde ze haar tandje onder haar kussen. In afwachting van de Tandenfee.
‘Was het niet gewoon in ruil voor een muntje?’, zegt de man diezelfde avond terwijl ik een spel, die ik nog klaar had staan voor een review (bloggers be like) sta in te pakken. Uh, geen idee eigenlijk. Hoe kom ik er überhaupt bij om die Tandenfee in ons leven te roepen!? Maar het kwaad was al geschied en ondanks mijn vele loedermoedermomenten, ging ik dit moment niet verpesten.
De volgende ochtend werd mijn oudste dochter wakker met een nieuw spel naast haar hoofd. Al snel vielen de volgende tanden uit haar mond, maar de Tandenfee kon natuurlijk geen cadeaus onder haar kussen blijven leggen. Dat gebeurt alleen bij het eerste tandje. Zó fijn wanneer je kinderen zonder al te veel vragen je verzinsels gewoon aannemen.
Van die nieuwe fases, het is voor ons als ouder ook allemaal de eerste keer en dus even uitvogelen hoe dat allemaal werkt. Maar ja, mijn oudste kind, mijn uit de kluiten gewassen baby, is natuurlijk niet de enige die in ons gezin voor het eerst gaat wisselen. Nog geen jaar geleden viel de tand van kind nummer twee, onverwachts op de ‘Tom en Jerry’ manier, eruit. En mijn oudste wist nog goed wat er dan ging gebeuren!
‘Oh, als je je tand onder je kussen legt, dan krijg je een cadeau!’, verkondigde ze tegen haar broertje. Het geluk was met mij, Sinterklaas was namelijk in het land en de cadeaus stonden verstopt in ons huis. Toen ik ’s nachts wakker schrok, omdat ik die verrekte tand volledig vergeten was en dus ook geen cadeau onder zijn kussen had gelegd, trok ik snel één van de Sinterklaascadeaus uit de kast en plaatste het wederom naast zijn kussen. Ik gaf mezelf een schouderklopje en sliep weer rustig verder.
En toen kwam het lot van de derde. Dat arme, arme derde kind. Je zal zo’n derde zijn, verschrikkelijk! Een moeder die regelmatig denkt ‘oh, moet jij deze fases ook allemaal doormaken?’ De weg is al gelopen, de route kennen we inmiddels wel. Maar zo een derde denkt na, want een derde zijn betekent knokken voor je plek en in creatieve oplossingen denken is een pre.
Het was afgelopen zomervakantie en we zijn aan het kamperen in Zuid Frankrijk. ‘Mam, kan ik al een losse tand hebben?’ riep mijn jongste dochter vanuit de tent. Euh, even denken. Hoe oud is ze? Oh ja vijf! ‘Ja dat zou zomaar kunnen lieverd! Heb je een losse tand?’, antwoordde ik haar. Ze laat me haar tand zien en inderdaad, hij zit los. ‘Tjonge, jij ook al in die fase’, denk ik nog en het leven gaat verder.
Aan het eind van de middag kijk ik haar aan en verrek ‘waar is je tand?’, vraag ik haar. Geschrokken grijpt ze naar haar bekkie en verbaasd kijk ze me aan. ‘Ik weet het niet’, is haar antwoord. ‘Dan kan je ook niet je tand onder je kussen leggen en krijg je ook geen cadeautje!’, tettert de oudste meteen. En creatief als ze is, heeft ze binnen no-time een look-a-like steentje gevonden die ze wel onder haar kussen leggen kan. Die Tandenfee kan makkelijk langskomen en een Peppa-big rugzak onder haar kussen leggen.
Uhm, maar ho even… ‘Ik denk niet dat de Tandenfee helemaal naar Zuid Frankrijk kan komen’, ik heb immers geen cadeauvoorraad mee op vakantie. En een Peppa-big rugzak? Hoe komt ze er op. ‘Ik kan het toch proberen’, is haar antwoord. En gelijk heeft ze, hoe vaak zeggen we wel niet, ‘probeer het eerst eens even en kom dan klagen’.
Leuk geprobeerd, maar de volgende ochtend lag er een muntje onder haar kussen. Oh ja en een sleutelhanger die gratis bij de babybel kaas verpakking zat. Ze accepteert het en ik beloof haar dat de Tandenfee bij de volgende tand vast wel met een cadeau langs zal komen.
De volgende tand… Dat gebeurde afgelopen week. Inmiddels was ik dit hele tanden-tafereel alweer vergeten. Maar daar stond ze voor me, met een blij hoofd en een tand in haar handje. ‘Nu kan ik hem wel echt onder mijn kussen leggen’, zegt ze blij en vervolgt met ‘dan krijg ik eindelijk mijn Peppa-big rugzak!’ Uh, ho wacht weer even! Peppa wat? Belletjes beginnen te rinkelen in mijn achterhoofd. Er was inderdaad iets met een Peppa-big rugzak, maar dat gaat me nu, het is immers 18.00, nooit meer lukken!
Ik probeer het haar uit te leggen, maar ze heeft haar zinnen gezet op het cadeau. Dit wordt niet nog eens door haar neus geboord. Die tand gaat onder het kussen en die rugzak, die komt er!
Dezelfde avond zit ik met de man op de bank. ‘Wat moeten we nou met die tand?’, of eigenlijk vooral, ‘wat moeten we nou met die Tandenfee?’ ‘We schrijven wel een briefje en bestellen er morgen één online’, zegt de man. Meer kan ik er ook niet van maken en we gaan naar bed.
‘M’n tand ligt nog onder m’n kussen’, hoor ik de volgende ochtend zachtjes in mijn oor.
FAK. FAKFAKFAKFAK! FAK.
De man, die gelukkig nog niet naar zijn werk is, bedenkt het ingenieuze plan om een berichtje te sturen namens de Tandenfee. ‘Verander mijn naam in je telefoon even in de Tandenfee’, fluistert hij en begint een berichtje te tikken.
Oh kijk nou toch, er is een berichtje van de Tandenfee! En geruststellend lees ik het aan haar voor.
‘Oké’, is haar ietwat beteuterde antwoord en ze snelt weer naar boven naar haar bed. ‘Die Tandenfee doet het helemaal niet zo snel mogelijk’, roept ze nog geen vijf minuten later.
Ach mijn schat. Mijn arme, arme derde lieve schat. Die Tandenfee is een prutser! Maar de Peppa-big rugzak is onderweg en arriveert hopelijk voordat de volgende tand eruit valt.
Afbeelding: Shutterstock
En toch vind ik dit een betere oplossing dan een muntje. Je hebt namelijk maar 1 keer per kind zo’n moment. Mijn oudste is nu aan het wisselen, en krijgt bij élke tand een muntje. En aangezien ik niet vaak kleingeld in huis heb, is dat ook weleens een stress momentje.. En de jongste wil natuurlijk ook voor elke tand een muntje als het zover is.
ik vond het verhaaltje leuk en nu afwachten tot de tandenfee komt liefs lorena
lorena jij bent echt er heel goed in