Ik kan zoveel leren van mijn dochter. Haar kinderlijke wijsheden zijn de meest wijze dingen die ik ooit gehoord heb.
Afgelopen week ging ik samen met mijn 8-jarige collecteren voor het KWF. Mijn dochter is met de ziekte meer bekend dan me lief is, ze weet donders goed waarvoor die collecte bedoeld is.
Maar nuchter als ze is, komt ze al snel met het geniale plan om een keer met háár spaarpot langs de deuren te gaan. Dat lijkt haar wel een handige manier om haar spaarpot te vullen. Natuurlijk probeer ik haar op een subtiele maar duidelijke manier wijs te maken dat ze dat nooit, maar dan ook nooit zomaar mag doen. Dit mag je alleen met een echte collectebus doen.
In mijn hoofd zie ik haar al langs de deuren gaan met haar knalroze spaarvarken: “Heeft u nog iets over voor mijn lege varkentje?”
Afijn.
We lopen door en nog geen twee deuren verder komt de volgende vraag: “Waarom hebben de mensen dit geld eigenlijk nodig om beter te worden?” Tja… “Nou het geld is niet voor de zieke mensen zelf, maar voor het onderzoek wat de mensen helpt om weer beter te worden.” Ze lijkt mijn antwoord te accepteren, of ze denkt ‘het zal wel, hier ga ik niet verder op in’.
Tijdens het lopen verwonder ik mij over haar enthousiasme en optimisme. Wanneer iemand bedankt om iets te geven, reageert zij met haar liefste stemmetje “Oké”.
“Dat kan hé mam, je hoeft niet iets te geven.”, zegt ze begripvol terwijl er bij mij juist een pruttelend gevoel op komt borrelen en ik diegene een euro in z’n neus zou willen stoppen. Gewoon uit principe.
Ze heeft natuurlijk gelijk! Je hoeft niets te geven.
Maar toch vraagt ze zich af waarom iedereen ‘even op zoek gaat naar wat kleingeld’ want “Mama, ze kunnen er toch ook grootgeld in doen?”
Kinderlijke wijsheden zijn vaak de meest wijze dingen die ik ooit gehoord heb.
