Gisteren was het eindelijk zo ver. Ik ging met mijn jongste kind naar de jeugdvoorstelling Jazz Duzz (6+) om er vervolgens een review over te schrijven. Op zich niet zo heel spannend, ik schrijf namelijk wel vaker een recensie over theatervoorstellingen of over musicals. Toch waren de verwachtingen van Jazz Duzz hoog bij mij en mijn zesjarige. De recensies van onder andere de Volkskrant, Het Parool en Theaterkrant liegen er niet om. En gaat het echt over kinderen in groep 3 die buiten de lijntjes kleuren? Mijn brave zesjarige, die zo ontiegelijk haar best doet op school, kan het zich bijna niet voorstellen.
Ik ben trots op haar, laten we dat voorop stellen. Maar haar bravigheid op school benauwt me weleens, want oh wat zou ik haar af en toe graag even door willen kietelen. Zoveel mogelijk krullen halen, daar streeft ze naar en met als eindresultaat een sticker. Want wat heeft ze toch weer goed geluisterd.
De jeugdvoorstelling Jazz Duzz heeft met zijn chaos in de klas toch een klein beetje haar oogjes geopend (en de mijne open gehouden). Alleen het giechel-lachje wat ze zo nu en dan tijdens de voorstelling liet gaan sprak boekdelen. Jazz Duzz maakt je kind en jezelf een beetje losser. Echt een aanrader die je met je (klein)kind moet zien en dit is waarom.
– Voor een kind dat van de kleuterklas naar groep 3 gaat verandert er een hoop. Plotseling moet je stil blijven zitten en hard werken en dat is tocht echt weleens moeilijk. Bijna net zo moeilijk als stil blijven zitten bij de speelse Jazz muziek in de voorstelling.
– Er wordt een hoop gelachen om de grappen van Ot en Frot, de twee klieren van de klas. En om de klunzigheid van Dizzy, het buitenbeentje met waterschoenen dat nieuw op school is. Maar er wordt ook ingespeeld op de emoties van de kinderen en hun ouders. Want wat is Dizzy zielig wanneer de spanning van groep 3 hem teveel wordt.
– Er is lekker veel herkenbaarheid in de voorstelling van Jazz Duzz. Kruizen en krullen vliegen je om de oren. En ook voor de ouders komen er een paar herkenbare grapjes voorbij.
“Herkende je ook wat uit je eigen klas?”, vraag ik mijn dochter. “Ja alle krullen, het waren er twaalf!”, reageert ze enthousiast. En bevestigt nogmaals hoe streberig ze is.
– Het is mooi om te zien hoe een wapperend doek en een hoog mannenstemmetje een geloofwaardige moeder kan voorstellen. Alleen dat al laat zien hoe kunstig de spelers hun rollen neerzetten.
– Jazz is het antwoord op alles dat tegen de regels ingaat, hoe onpedagogisch dat soms ook is. Maar ach, het swingt en het geeft je niet de mogelijkheid om even een powernap te doen tijdens de voorstelling.
Samen naar het theater is al een beleving op zich. Maar de knusse sfeer in De Krakeling maakt de beleving compleet.
“Is het nu al afgelopen?”, vraagt ze wanneer de voorstelling na een uur ten einde komt. Dat de Jazz nog even door had mogen gaan is daarmee wel duidelijk. Nu maar hopen dat ze na de kerstvakantie niet al teveel buiten de lijntjes gaat kleuren.
Wil je naar deze voorstelling? Check dan even de speellijst hier.
