Mijn dochter heeft een feestje, op school. En daar zit ik dan, half in te storten en intussen mezelf bezig, maar vooral wakker te houden. Aan mijn column schrijven en tussendoor 20 keer Facebook checken en ik speel een spelletje. Ik bezoek nog eens een blog site en lees wat, ik krijg en stuur wat appjes heen en weer en luister naar muziek. Nu wordt het toch wel heel erg laat, maar ik moet nog even wachten. In de regel kan ik mezelf prima vermaken, ik houd van de avond, ik ben tenslotte een avondmens. Maar ook ik word ergens moe. Mijn puber niet. Die gaat vol gas, althans op feestjes. Ik ook, maar ik zit nu thuis, wachtend op mijn feestvierende puber.
Zo rond half elf gaat de telefoon, een moeder van een pubervriendin die ook aan het feestvieren is, op diezelfde school. Ze vraagt hoe laat het feestje is afgelopen. Ik zeg, 12 uur, middernacht, dus we wachten nog even. Deze moeder heeft ook een puber, zij zit in de brugklas dus dit is de moeder haar eerste ervaring van een feestvierende puber. Welkom bij de club van de “wachtende en bezorgde” moeders. De moeder haalt hun op, dat is alweer een zorg minder.
Uitgaande van een schoolfeest denk ik aan mijn puber die alleen maar staat de dansen en te giechelen met vrienden en vriendinnen. Ze schenken daar geen alcohol en roken mag natuurlijk niet. Dus geen zorg, want dat doet mijn puber niet. Dat roept iedere ouder, dus ik ook.
Ik vraag mezelf af, wat ik deed toen ik 13 jaar was. Ik zat toen, net als dochterlief, ook in de 2e klas. Schoolfeestjes had ik niet, althans dat denk ik. Ik had wel feestjes, maar niet op school. Had mijn moeder dezelfde zorgen? Helaas, ik weet het antwoord al, mijn moeder had zorgen voor 10 moeders tegelijk, arme moeder.
Ik lees nog wat, het is bijna 12 uur, middernacht, het feestje is bijna voorbij dus dochterlief komt straks weer thuis. Ik heb mezelf al een aantal keer in mijn heerlijke bedje gewaand, maar ik houd nog even vol. Uiteindelijk om half 1 gaat de sleutel in het slot en komt er een doodvermoeide puberdochter binnen. Ha! Eindelijk, gezellig en vertel! “Mam, moet dat echt, ik ben moe ik ga naar bed”. En daar zit ik dan, achterblijvend op de bank, weer kipfit en puber ligt op bed.
Ik wacht met smart op het volgende feestje.
Liefs, Diana
Afbeelding: Shutterstock
Oh dat wachten… Ik herinner me vooral dat ik niet begreep waarom mijn moeder op dat uur nog beneden in de zetel zat. “Waarom slaap jij niet?”
Ha! Ja dat wachten is alleen maar om er zeker van te zijn dat ze veilig thuis is. Voor de rest zou ik ook niet weten waarom anders 😉
Mijn moeder lag altijd al in diepe slaap , hahaha, en dan vroeg ze de volgende ochtend hoe laat ik thuis was gekomen.
Hier duurt het nog even tot ze gaan puberen!
Sterkte voor alle mama’s (en papa’s)
Gelukkig ligt die tijd nog vér voor me! 😉 Lijkt me best lastig. Wij hebben twee jongens en dat lijkt mij nog lastiger dan meisjes. Misschien omdat mijn zusjes en ik altijd best braaf waren en mijn broertje zomaar hele nachten niet thuiskwam ;-). Maar mijn man is blij dat hij jongens heeft, want hij zou juist veel bezorgder zijn bij een dochter!
Ik heb beide maar denk dat ieder kind zijn eigen zorgen mee brengt. Is het niet in de pubertijd is het wel weer ergens anders mee. Meiden, jongens het maakt volgens mij niet uit