*Plop* en toen werd hij vijf

Cliché, I know… Maar jemig wat gaat de tijd snel. Het lijkt elk jaar wel sneller te gaan.

Het is als de dag van gisteren dat ik dacht; ‘Haal dat kind eruit!! Het kan mij niet schelen hoe!’ En nu vijf jaar later denk ik; ‘Stop dat kind terug, het gaat me veel te snel!’

Ja, vijf jaren vliegen voorbij. Bij het middelste kleintje gaat dat zeer onopgemerkt kan ik je vertellen. Voor de oudste is alles nieuw, en dus voor mama ook. Bij de jongste is alles voor de laatste keer, vooral voor mama. En de middelste? Die fladdert overal tussendoor.

Het is niet dat het niet belangrijk is wat hij allemaal doet, maar hij doet het gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hij gaat naar school, hij gaat naar zwemles, hij gaat spelen met zijn vriendjes, hij gaat naar zijn sportclubje, hij doet het allemaal. 

Het afgelopen weekend heb ik hem eens even bewust op schoot genomen. Heb ik bewust naar hem gekeken. En het greep mij naar de keel. Dat gevoel van tekort doen, dat eeuwige schuldgevoel. Heb ik wel genoeg naar hem gekeken en van hem genoten de afgelopen jaren? Nee, want *plop* hij is nu vijf!

Maar ik zag hem zitten op mijn schoot. Hij keek zo blij. Hij is zo mooi, zo vrolijk, zo levenslustig, zo vindingrijk, zo creatief. Hij is ook zo lief, zo vriendelijk. Ik kan zo van hem genieten. En ik realiseer me, dat heb ik al de jaren al gedaan. Hij is er niet tussendoor geplopt, hij was er gewoon.

En zijn aanwezigheid maakte de afgelopen jaren zoveel mooier. Dankbaar, opeens ben ik dankbaar. Stop hem alsjeblieft niet terug. Laat hem zijn zoals hij is. En ja de tijd gaat snel, steeds sneller.

Het is goed dat ik me dat realiseer, want nu het nog kan, neem ik hem wat vaker op schoot.

Gewoon, om even naar hem te kijken.