Afbeelding: Shutterstock
Ik ben ooit begonnen in het boekje ‘Opgroeien in vertrouwen’ met de ondertitel ‘opvoeden zonder straffen en belonen’. Ik zag het helemaal zitten. Zo een opvoeding ging ik mijn kleintjes geven. Ik ging ze niet opvoeden, ik ging ze begeleiden in het vinden van hun eigen ik, zonder geschreeuw en te dreigen. Straffen en belonen kwamen daar ook niet in voor en beloningssystemen al helemaal niet!
Toen mijn eerste kleintje een babytje was, ging deze methode prima. Ik hoefde haar niet te straffen en te belonen. Ik hoefde haar alleen maar te voeden en te verzorgen. En lief te lachen. Maar opeens begint zo een baby te bewegen en altijd net de andere kant op als jij zou willen. Maar goed, je hebt in je achterhoofd dat je je kleintje wil begeleiden in haar eigen tempo van ontwikkelen, zodat zij kan worden wie zij werkelijk is. Klinkt mooi, vind je niet?
Maar toen kwam nummer twee en kreeg ik het drukker. Nog een kleintje om te begeleiden naar een waar en puur mensje. Nummer één begon wat verschijnselen van jaloezie te vertonen en ik vroeg me af hoe dat nou kon? Toch accepteerde ik het gedrag en probeerde ook hier mijn kleintje te begeleiden zonder het meteen af te straffen. Maar toen begon dat kleintje haar nieuwe broertje met het hamertje van haar hamertje tik spel op zijn hoofd te rammen, voor de tachtigste keer… En voor ik het wist zat mijn kleintje op de trap.
Nee, opvoeden zonder straffen en belonen was voor mij te mooi om waar te zijn. Maar beloningssystemen… Die hield ik buiten de deur.
Totdat mijn dochter epilepsie kreeg en daar medicijnen voor moest slikken. Na een week stiekem het medicijn door haar drinken te hebben gedaan, hebben we toch open kaart met haar gespeeld. Het stiekeme gedoe voelde niet goed en aangezien ze een lange tijd aan de medicijnen vast zou zitten, was het beter om de waarheid op tafel te leggen.
En daar was het dan. Het beloningssysteem. Als ze haar drankje (door haar drinken) in één keer opdronk, mocht zij een sticker plakken. Twee keer per dag, een hele week, met als beloning een klein cadeautje. En het werkte, het werkte verdomde goed! Mijn dochter kreeg haar medicijn en ik kreeg rust.
Ik ben nog steeds geen grootgebruiker van beloningssystemen. Laatst ontving ik er een aantal van Gastouderland waar het oog van mijn zesjarige op viel. Zij zag er wel wat in en dus ben ik weer overstag gegaan om een beloningssysteempje te beginnen. De afspraak was dat alledrie de kleintjes de héle nacht in hun eigen bed zouden slapen, twaalf keer. Toen ze de eerste nacht ook daadwerkelijk alledrie in hun eigen bed geslapen hadden, was ik toch een beetje beduusd. En overrompeld.
Was de oplossing nou zó simpel?
Ik herken dit verhaal. En trouwens, later worden ze immers ook beloond voor goed gedrag als ze gaan werken.. Toch?
Dat hoop ik wel voor ze 😉
Mooie blog! Ik denk inderdaad dat het werken met beloningssystemen een manier is om je kind te overtuigen datgene te doen wat jij wilt. Of beter gezegd, zoals het toch een klein beetje hoort. Immers, voor absurde dingen ga jij als ouder geen beloningssysteem bedenken. Dus wat dat betreft is er denk ik niet zoveel mis met een beloningssysteem. Het ligt er alleen aan hoe vaak je een systeem toepast.
Ja dat denk ik ook, een overkill aan beloningssystemen zou ik als kind niet meer serieus nemen…
Weer zoiets dat erg in de mode is. Niet moeilijk dat veel kinderen niet meer weten waar hun oren staan.
Ze begeleiden naar hun eigen ik vind ik hier nu een geen bal mee te maken hebben. Maja ieder zijn ding.
Mijn kinderen krijgen een normale opvoeding. En ze hebben al veel complimentjes gekregen van hoe braaf lief en makkelijk ze zijn. Dus zou zeggen laat jullie niet gek maken.
Ik beloon ook graag. Eva liet zich in het begin alleen niet belonen met een sticker. Dat werd dan een koekje als ze de hele nacht in bed bleef, de volgende dag was ze dat koekje weer vergeten. Bij het potje plassen hebben we beloond met een spekkie. Na twee dagen en 10 spekkies later was dat ook klaar.
Ja, ik heb er hier ook één op de wc hangen voor de jongste, ze doet haar plasje op het potje en maalt niet naar het beloningssysteem…
Ja. Herkenbaar verhaal. Ik heb me daar ook in verdiept. En misschien hebben we het niet goed aangepakt maar voor ons werkt het niet. Ook al begin ik direct weer te twijfelen als ik het lees. Ze zitten hier dus ook wel eens voor een time out op een stoeltje. Beloningssysteem zijn ze niet gevoelig voor maar af een toe een complimentje of tegendaad van mama werkt wel. Succes. Opvoeden gaat ook met vallen en opstaan 😉
Ja klopt, als je het leest klinkt het allemaal zo logisch, maar om het in de praktijk te brengen is een heel ander verhaal… En opvoeden gaat ZEKER met vallen en opstaan 😉 (Als je altijd maar weer opstaat)
Fijn dat het zo goed werkte zeg!
Ja, om te wennen aan dat medicijn, was dat heel fijn! Inmiddels drinkt ze het gewoon.
Opvoeden gaat inderdaad met vallen opstaan en het is ontdekken wat voor jou wel en niet werkt. Dat kun je van tevoren allemaal niet weten! Want niet alleen je kinderen reageren misschien anders op situaties dan jij je had voorgesteld; ook ben je zelf als moeder misschien anders dan je je had voorgesteld. En daar is niks mis mee! Het is alleen maar mooi dat je bepaalde overtuigingen los kan laten zonder je daar schuldig of slecht over te voelen. Het werkt, dat beloningssysteem, prima toch?! En zo zal het voor een ander, of gewoon in een andere situatie, weer niet werken. Ieder z’n eigen!