Opvoeden: een reden of excuus?

Oké, even serieus. Soms zijn kinderen gewoon kleine etterbakken.

We zitten in de speeltuin en mijn kinderen spelen lekker. Totdat er een kind, niet mijn kind, maar wel een zeer onaangenaam kind, wellicht een kind met een issue, het op mijn jongste dochter heeft gemunt. ‘Wat een etterbak’ was mijn eerst gedachte en toen ik hem door zag gaan met het terroriseren van de kinderen in de speeltuin, dacht ik ‘wat een verschrikkelijke etterbak! Het zal je kind wezen.’ 

Een week later, we zitten weer in de speeltuin. Ik zie een kind krijsen, ‘zo, die kan hard bleren, je zal het naast je trommelvliezen hebben’ gaat er door mijn hoofd. Maar al snel kom ik erachter dat mijn kind de oorzaak van dat geblèr is. Ho, wacht eens even! Dit was niet de afspraak, mijn kind is geen etterbak, die doet zoiets niet.

Dus wel.

Het gedrag van mijn kind heeft vast een goede reden. Hij verveelt zich, want er is geen uitdaging, of hij is zo moe, misschien gefrustreerd door iets?

Er is altijd wel een reden. Ja toch?

Soms lijkt het wel dat er altijd maar een reden voor het (onaangename) gedrag van onze kinderen moet zijn. Maar zoeken we echt een reden, of is het gewoon een excuus?

En in sommige gevallen is er ook daadwerkelijk een gegronde reden voor bepaald gedrag, maar hoe zit het met de gevallen zonder gegronde reden?

Er is niet altijd een oorzaak, een reden. Soms zijn kinderen gewoon kleine etterbakken en wij moeten daar als ouder op inspringen. We hebben de neiging om allerlei excuses te verzinnen, maar soms is het simpele opvoeden gewoon wat nodig is.

Nee is nee, ongeacht of je moe, gefrustreerd of verveeld bent.

Ja dat opvoeden valt niet mee, het is confronterend en verrekte vermoeiend. Maar uiteindelijk doe je het met een verdomd goede reden. En aan het eind van de dag plof je op de bank en heb je een prima reden dat je dat wijntje wel hebt verdiend. Oh, of is dat een excuus?