Afbeelding: Shutterstock
Mijn kleintjes kunnen soms behoorlijk irriteren. Ik weet het, geen twijfel aan mogelijk. Bijvoorbeeld als ze gaan rennen in een restaurant, of knetterhard hun stem aanzetten in de bibliotheek, plotseling andere kinderen een stomp geven of ongegeneerd opzij duwen, als ze met hun winkelwagentje tegen iemands kuiten aan rammen, of als ze niet even netjes gedag zeggen.
Geloof me, op zulke momenten irriteren ze mij ook en zit er niets anders op dan ze te corrigeren en terecht te wijzen.
Nu zijn er van die opvoedmethodes die vinden dat kinderen zich volledig moeten ontplooien en je dus nooit ‘nee’ tegen je kind moet zeggen. Kop in het zand en negeren die handel. En als je het even kan opbrengen dan mag je het irritante gedrag wat je kind vertoont liefdevol accepteren en omarmen, begeleiden noemen ze het ook wel.
Ik negeer én begeleid mijn kleintjes graag in hun weg naar groter worden. Maar soms is nee gewoon serieus nee. Wat overigens niet altijd het gewenste effect heeft, want kleintjes die geen nee accepteren in een bibliotheek, bevorderen niet het doel waarom ik nee zei.
Maar dan heb je ook nog een grijs gebied. Het grijze gebied van het opvoeden. Wanneer je kinderen wel een beetje irritant zijn, maar ook weer niet zó irritant dat je er iets mee moet. Ik bedoel, kinderen blijven altijd nog gewoon kinderen. Die momenten waarop ze aan het spelen zijn, misschien met iets teveel volume en iets teveel rotzooi maken. Die momenten waarop ze mijn zintuigen iets teveel prikkelen, maar niemand wordt gestompt of verminkt en ze blijven (een soort van) beleefd.
Snap je wat ik bedoel met het grijze gebied van opvoeden? Of heb je nu de neiging om mij liefdevol te accepteren en te begeleiden in de weg van het opvoeden. Dan kun je beter nu afhaken.
Er is dus gedrag waar je niet hoeft in te grijpen. Wanneer je kleintjes urenlang een theekransje houden als de allerschattigste, zoetsappigste engeltjes ever waarvan je bijna zou denken dat ze gedrogeerd zijn. Zo een moment dat je zelf gewoon niet kan geloven dat het gebeurt en eigenlijk gebeurt het ook nooit.
Er is dus gedrag, zoals bovenaan beschreven, waar je gewoon moet ingrijpen. Klaar is klaar. Hoppatee, geen gezeur maar luisteren. En in sommige gevallen zou je willen ontkennen dat ze van jou zijn.
En er is dus dat grijze gebied. Het grijze gebied waarvan eigenlijk niemand weet wat je ermee moet doen. Althans, ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het valt ergens tussen ‘meteen ingrijpen’ en ‘lekker laten gaan’. Bijvoorbeeld; rennen in de speeltuin, lekker laten gaan. Rennen in een restaurant, nee! En klaar is klaar. Meteen ingrijpen dus. Rennen in de gang van een hotel? Uuhhh… Grijs gebied.
Nog een voorbeeld: het is zomer, het zwembad staat in de tuin. De kinderen spelen lekker in het water, hebben plezier en er klotst af en toe wat water over de rand. Lekker laten gaan. De kinderen schreeuwen, gooien de waterguns naar het hoofd van de peuter en alles wat langsloopt krijgt een hoos water over zich heen. Ingrijpen, geen gezeur maar luisteren. En dan hebben we nog: de kinderen maken uitbundig plezier, spetteren wat in het rond, plonsen luidruchtig om de beurt in het water en er spettert nóg wat in het rond. Irritant, maar acceptabel. Toch?
Het grijze gebeid, soms heb ik echt moeite met het grijze gebied. Ik ben geen moeder die al het gedrag wat het kind vertoont liefdevol accepteert en omarmt en uitleg wil geven over alles en vooral de creativiteit niet wil onderdrukken. Ik heb daar over het algemeen het geduld niet voor en nee is nee, meelopen is meelopen.
En toch waardeer ik wel de creativiteit van het kind, vooral die in het grijze gebied. Maar waar ligt de grens? Kan iemand mij even vertellen waar die grens getrokken moet worden? Nee, toch liever ook niet. Want er is niets zo irritant als andere mensen die mijn kinderen gaan corrigeren in het grijze gebied.
En dus blijf ik mijzelf continue afvragen. Moet ik ingrijpen of ben ik dan te control-freakerig? Belemmer ik de ontdekkingstocht? Moet ik ze laten gaan of ben ik dan te makkelijk? Ben ik dan niet consequent genoeg, nemen de kinderen een loopje met me?
Weet je wat, ik volg mijn hart en geen opvoedmethode. Ik voed op in de kleur van mijn hart.
Moeilijk dat grijze gebied, hier ook regelmatig last van. Irritant, maar niet vervelend genoeg om iets te doen. Zat er soms maar een handleiding bij.
Oh ja dat grijze gebied. Ik heb het vooral ook als er vriendjes zijn en ze net iets te druk en luidruchtig spelen. Grijp ik in of stel ik me aan en moet ik ze laten gaan?
Heel herkenbaar en iewks, inderdaad, niks zo irritant als andere moeders die ingrijpen bij mijn kind waar ik het niet zou doen…
En uhm, het ligt soms ook aan mijn stemming en aantal uren slaap waar de grenzen van dat grijze gebied liggen, dat is pas erg 😉
Heel herkenbaar, dit! Wilde spelletjes waarbij je weet dat iemand in tranen eindigt: Ingrijpen of niet?
Ik grijp zo min mogelijk in, ook voor mijn eigen rust. Maken ze herrie, dan zet ik (tot op zekere hoogte) een muziekje op. Als ze ruzie maken, laat ik het ze vaak zelf oplossen (soms met een beetje hulp). En soms hebben ze teveel energie en dan gaan we naar buiten, of we doen een konijnenrace door de huiskamer. Het moet wel leuk blijven, dat opvoeden 😉
Heel herkenbaar!! En ook ik vind het heel erg lastig. Ik merk ook dat ik bij de ene dochter sneller ik grijp en de andere wat langer in het grijze gebied laat aanmodderen. Voelt ook weer zo oneerlijk, maar ja ze hebben ook zulke verschillende karakters.. maar net als jij volg ik me hart!
Het is voortdurend balanceren als moeder vind ik. Op heel veel gebieden. Heel herkenbare post dus!