Omgaan met teleurstellingen

Mijn kleintjes kunnen inmiddels zeer goed omgaan met teleurstellingen. Het is niet dat ik ze dat heb aangeleerd, of bewust met teleurstellingen in aanraking laat komen. Het gebeurt gewoon in het leven. En ja, het gebeurt ook gewoon met een moeder als ik.

Ja, ik stel ze weleens teleur. En niet alleen met het antwoord nee.

Zo stelde ik mijn kleintjes afgelopen voorjaar zeer teleur toen we heel enthousiast aan een moestuintje begonnen en ik binnen twee weken dat tuintje volledig heb laten verzuipen. Sorry kleintjes. Geen boontje dat hier nog groeien gaat en de aardbeitjes moeten we toch ook gewoon bij de supermarkt halen. Groene vingers? Sorry, ik heb ze niet.

Ik stel mijn kleintjes ook regelmatig teleur als ik samen met hun het oudpapier ga wegbrengen. Telkens weer zien mijn kleintjes dat de helft van het oudpapier bestaat uit eigen handgemaakte knutselwerken. Knutselwerken waar ze uren op hebben zitten ploeteren. En ik, hun bloedeigen moeder, die het zo bij het oudpapier flikkert. Wat een teleurstelling. 

En laatst heeft mijn peuter werkelijk de grootste teleurstelling tot nu toe moeten ervaren. Als ik met mijn kleintjes door de winkels loop, dan vragen ze altijd of ze van alles mogen hebben. Eigenlijk mogen ze nooit wat hebben en mijn standaard antwoord werkt altijd prima: “Vraag maar aan Sinterklaas of voor je verjaardag”. Daar voeg ik vervolgens nog aan toe (om het geloofwaardig te maken): “Moet ik het even voor je noteren?”. Uiteindelijk doe ik dat nooit, aangezien ik niet het gehele assortiment van elke winkel ga noteren.

En zo liep ik afgelopen zomer met mijn peuter door de Zara. Zij spotte daar prachtige glitterballerina schoentjes waar ze op slag verliefd op werd. Ik snapte het, ze waren ook übercute. Maar € 25,95 voor glitterballerina schoentjes die ook nog 5 maten te groot waren, vond ik iets te veel van het goede om zomaar mee te nemen en dus kwam ik met mijn standaard antwoord: “We vragen ze aan Sinterklaas, dan laten we ze nu nog even staan”. Mijn peuter accepteerde het en liet de schoentjes braaf achter in de winkel. Ha, dat heb ik weer mooi opgelost, dacht ik ongetwijfeld heel triomfantelijk bij mezelf.

Tot we afgelopen week weer een keer samen een rondje deden door de Zara. Mijn peuter loopt een beetje paniekerig en verbaasd door de winkel. “Mama, het is een andere winkel, alles is anders!”. “Wat bedoel je?”, vraag ik een beetje verbaasd aan haar. “Nou mam…”, ze haalt een beetje pissig haar schouders op “Waar zijn de schoentjes dan?”.

Stilte. Schuldgevoel. Oepsie.

Oh God, wat ben ik soms toch slecht. “Sorry schat, ik ben bang dat ik je moet teleurstellen, de schoentjes zijn er niet meer.” Er zit niets anders op. Afleiden, ik moet haar zien af te leiden. Kijk, daar staan andere glitterballerina schoentjes! Gelukkig, mijn peuter ziet ze ook en rent er meteen op af. Holy Sh*t, ook deze hebben een prijskaartje van € 25,95 en zijn 4 maten te groot.

Hmmm… “Ik denk dat we deze op het verlanglijstje van Sinterklaas moeten zetten”. Gelukkig, ze vindt dat een goed plan. Niet wetende dat dit hoogstwaarschijnlijk weer in de volgende teleurstelling zal eindigen.

Afbeelding: Shutterstock