Ik loop tijdens mijn wandelingetje met de hond langs het schoolplein en zie de kleuterklassen buiten spelen. Ik werp zoals altijd een blik over het schoolplein. Kijkend naar de kinderen, op zoek naar mijn eigen kleuter. Even spieken of ik haar daartussen zie. En natuurlijk even kijken of ze lekker aan het spelen is. Maar ze is daar niet. Ze zit nu in groep drie. Mijn jongste kleintje, geen kleuter meer.
Naar groep 3
Het is toch wel een dingetje hoor. Een nieuwe fase. Straks heb ik geen kinderen meer die ik nog in de maling kan nemen, omdat ze nog niet kunnen lezen. Over een half jaar kunnen al mijn kinderen lezen! Boeken lezen, borden lezen, moppen lezen. Nog even en al mijn kinderen zijn wijzer dan dat ik ben. Nog even en mijn kinderen gaan mij voorbij. Nog even en mijn kinderen zijn zelfstandig. Oké, ik draaf door. Maar het feit dat mijn jongste nu naar groep 3 gaat, verandert mijn gevoel over het moederschap wel.
Natuurlijk, ik hou nog steeds van ze. Natuurlijk, het zijn nog steeds mijn kleintjes. Maar langzamerhand worden het steeds meer eigen persoontjes, met een eigen persoonlijkheid. Steeds meer komen ze los van mij. En hoe graag ik ze ook vasthouden wil, het loslaten gaat steeds een stapje verder en verder.
Laatste restje schattigheid
Al lang geen baby’s meer met die totale afhankelijkheid. Geen ontdekkende, nieuwsgierige maar oh zo vermoeiende peuters meer die geen gevaren zien. En nu dus ook geen kleuters meer, het laatste restje schattigheid, het laatste restje klein kind verdwijnt.
Mijn rol verandert. Het moederschap is niet alleen meer verzorgen en opvoeden. Het moederschap wordt steeds meer begeleiden en opvoeden. Het begeleiden van verschillende persoontjes en karaktertjes die ook weleens met mijn eigen persoon en karakter botsen. Maar ze zijn wie ze zijn. En hoewel dat begeleiden niet altijd van een leien dakje gaat, zou ik niet willen dat ze zich anders voordoen dan wie ze zijn.
Trots
Mijn jongste, ze gaat nu naar groep 3. Trots zit ze daar aan een tafeltje met een boekje en een pen. Tijdens die eerste chaotische jaren van het ouderschap is er toch iets goed gegaan. Want ik kan niet anders dan trots zijn op wat ik daar aan dat tafeltje heb afgeleverd.
Afbeelding: Vitaliy Karimov/shutterstock
