Moe(i)teloos

Mijn gedachten gaan over en weer. Soms vind ik het best pittig hoor, zo’n klein mannetje erbij. Bepaalde huiltjes die je wel plaatsen kunt, maar soms sta je met je handen in het haar en wil je wel net zo hard mee gillen. Vraag ik me wel eens af of ik het allemaal wel goed doe.

Dan kijk ik de kleine man aan met vragende ogen, of hij antwoord geven kan… Vaak is het ook zo weer over en kijkt hij je aan, begint te lachen en dan wil je toch niks liever dan hem oppakken en heerlijk knuffelen? Daar zijn de meningen over verdeeld geloof ik. Sommig mensen zeggen dat je ze dan teveel verwend. Nou, ik hou er niet van om mijn kind te horen huilen, dus dat beperk ik graag. Knuffelen doet ons beide goed en kan niet vaak genoeg. Je weet immers nooit hoe het leven verloopt… Soms kun je je kroost wel eens “achter het behang plakken”. Kleine kindjes, kleine zorgen. De een heeft meer aandacht dan de ander. Grote kinderen, grote zorgen. Ook die ken ik. Maar uiteindelijk ben ik blij en opgelucht als ik mijn kinderen weer zie en met ze kan knuffelen. 

Ik voel me gezegend dat ik moeder mag zijn van vier geweldige kinderen en ik hoop dat ik nog heel lang van hun mag genieten en zij van hun moeder. Ik moet er niet aan denken hoe het zal zijn als ik één van hun zal verliezen. Of hoe verdrietig zij zullen zijn als hun moeder ‘vertrekt’…

Na de geboorte van onze kleine man, heb ik maar liefst vier liter bloed verloren door het vast blijven zitten van de placenta. De bevalling ging heel erg mooi vredig en voorspoedig, maar ik werd daarna met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en direct naar de operatiekamer. Voordat ik weggebracht werd, zei mijn man: “Het komt goed lieverd, tot straks!!” Met die gedachte ben ik onder zeil gegaan en uiteindelijk is het ook goed gekomen gelukkig. Na de eerste maanden, die best heftig waren en ik aanvulling kreeg voor mijn ijzergehalte, begon ik langzaamaan weer wat te genieten van alles en iedereen om me heen. Ik moest mezelf van heel ver weg weer terughalen en denk soms nog wel terug aan het moment dat ik op de Intensive Care aan de apparatuur lag. Zo bang dat ik nooit meer thuis zou komen.

Niet lang daarna werd het nogmaals keihard duidelijk dat het leven maar even duurt. Het plotseling overlijden van mijn schoonzoon op 21 jarige leeftijd, door een noodlottig ongeval met de auto. Wat een immens verdriet. Hij was als een zoon voor mij, een stukje van mijn hart ging kapot. Ik zou niet weten hoe het voor zijn ouders moet voelen om hun kind te moeten verliezen. Zo dankbaar voor alle mooie momenten die wij met hem mochten beleven en de liefde die hij bracht voor mijn dochter en de rest van ons gezin. Hij zal nooit onze kleine man mogen leren kennen… We missen hem.

Niet alles gaat over rozen, dat heb ik al vaak gemerkt. Ook in de opvoeding van je kinderen. Opvoeden is een kunst!! Je doet je uiterste best en hoopt dat ze goede dingen gaan doen.. Ik ben supertrots op mijn drie meiden, die ondanks een roerig verleden, alledrie op hun eigen manier in verschillende dingen succesvol zijn geworden. Ook al zijn we het niet altijd overal over eens, maar dat komt volgens mij gewoon voornamelijk door hun puberteit haha

Van fouten leert men, van proberen ook. Dus als iets fout gaat, heb je het in ieder geval geprobeerd!! Je moet je moeite ergens voor doen en denken in mogelijkheden in plaats van in moeilijkheden. Het leven is vallen en opstaan. Loslaten en laten groeien.

Ikzelf ben opgegroeid met mijn beide ouders, een oudere broer en een jonger zusje. Door schade en schande wijs geworden en uitgegroeid tot de persoon die ik nu ben. Daar kan een ieder de keuze in maken om wel of niet mee om te gaan. Ik word eind augustus 40 jaar en vind het na al die jaren wel prima. Ik heb genoeg mensen om me heen die van me houden zoals ik ben, maar weinig mensen die me echt kennen.

Het verleden is geweest, wij leven nu en pakken elke dag mee die ons gegeven wordt. Bepaalde herinneringen neem je altijd met je mee, de rest kun je achterlaten. Dit gaat niet moeiteloos, maar zal soms wel moeten…

Afbeelding: Shutterstock