Straffen is niet echt nodig. Net als met de meeste kinderen, hoef ik mijn meiden nooit te waarschuwen, te corrigeren of disciplinair op te treden. Voorbeeldige kinderen, die luisteren op commando. Precies aan voelen wat wel en niet mag.
Die ene keer als ze dan ietsiepietsie over de schreef gaan, treed ik natuurlijk duidelijk en consequent op.
Maar nou echt. Ik heb er geen handleiding bij gekregen. Mijn pedagogische kennis is gebaseerd op wat mijn ouders dachten wat goed was, mijn eigen Hollandse nuchterheid en wat losse ‘The Nanny’ afleveringen. Ik doe maar wat…
Terwijl we onze koffers aan het pakken zijn, loopt het grut, als gebruikelijk door aandacht te kort, chronisch te klieren. Tot nummer één schop verkoopt, omdat nummer twee heeft geknepen. ‘Als jullie nu niet ophouden, pak ik alles weer uit en gaan we gewoon niet op vakantie!’
Alsof we niet geboekt hebben en ik me hierdoor een vakantie door mijn neus laat boren? Kak! Wat nou als ze weer gaan schoppen en knijpen? Godzijdank zit het mee en kunnen we ‘gewoon’ op vakantie.
Aan tafel hebben we ook iets leuks bedacht. Om wat voor reden dan ook stellen we een spreekverbod in. Niet dooreten, zeuren of keten. Als we bang zijn dat de buren ‘Veilig Thuis’ gaan bellen, is het weer tijd voor een spreekverbod. Met daarop gelijk volgend: ‘Wanneer mag ik dan weer praten?’
‘Mond dicht!’
‘Maar dan kan ik niet eten!’
‘Je hebt een spreekverbod!’ houd ik dus consequent vol, ‘Tot de bordjes leeg zijn!’
Ik, vijf minuten later, heerlijk genoten van de rust met een geheugen als een vergiet: ‘Hoe was het op school?’ Met mond vol en nog een berg te gaan, vertellen ze weer gezellig over de stomme meester.
Ach ik doe ook maar wat…
‘Je hebt het voor elkaar dame! Na het eten gelijk naar bed!’
Chips! We zouden net samen die leuke film gaan kijken.
‘Maar als je nu heel lief bent, krijg je nog één aller aller laatste kans…’
Die kinderen van mij groeien op voor galg en rad! Consequent zijn is geen doen! Voor je het weet hangt de dag van dreigementen aan elkaar. Politieagent lijkt een passender titel dan moeder. Zo’n opvoeder ben ik toch niet? The Nanny kan mijn rug op! Mijn consequent zijn lekt aan alle kanten.
Alhoewel… Op het laatste feestje vond tante Ria mijn kinderen toch zo leuk, zo lief en goed opgevoed!
‘Tja ik doe maar wat…’
Ze moest eens weten! Of zou mijn lekkende consequent zijn toch een beetje werken?
