Ik ben mama en ik zeg kaBAMa! Gewoon omdat het rijmt.

Ik ben twee en ik zeg nee? Ik ben mama en ik zeg kaBAMa! Gewoon omdat het rijmt. En omdat ik weleens ontplof. KABAM.

Ben je ooit weleens ontploft in het bijzijn van je kinderen? Sterker nog, je kinderen waren de reden van je ontploffing. Je voelde het borrelen, pruttelen, het wordt heter en heter, je probeert het te onderdrukken, je telt tot tien, tot twintig en… KaBAMa! Het is onvermijdelijk, elke moeder heeft er vroeg of laat mee te dealen. Het is niet je peuter die in een driftbui verzeild raakt, nee het is mama.

Niemand is perfect en kan altijd rustig blijven, ongeacht hoe graag we het ook willen of hebben voorgenomen. Kinderen, en in het speciaal je eigen bloedjes, weten die knopjes gewoon te vinden. En ze weten ook precies ver genoeg te drukken zodat het alarmpje afgaat. En hard ook. 

Ze testen je tot het uiterste en hoe hard je er ook tegen vecht, op een dag verlies je het geduld.

Er zijn zoveel factoren die erbij komen kijken. Een nare dag op je werk, een ontplofte woonkamer een half uur na het opruimen, hormonen freaking hormonen, of het aanhoren van eeuwig gekibbel en gezeik tussen je kleintjes. Wat het ook is, die pot kookt een keer over.

Symptomen:

• Je stem slaat over en je gaat verder in een hogere toonsoort
• Je lichaam wordt warm en zweet breekt je uit
• Je begint te smijten met keukenkastjes en andere voorwerpen die op je pad komen
• Je volume wordt harder en harder
• Je bent volledig losgeslagen en je hebt geen idee wat je er allemaal uitblaakt
• Er schiet een brok in je keel en je zou het liefst wanhopig in een hoekje gaan liggen huilen

Hoe graag je dit had willen voorkomen, het zit erin. Bij de één wat meer dan bij de ander. Zo heb je net als bij makkelijke en lastige peuters, ook ‘makkelijke moeders’ en ‘lastige moeders’.

Opeens sta je daar te krijsen als peuter. Wie is hier nu ‘lastig’?

Ja mensen, the struggle is real, of je het nu wilt of niet. Of je het nou toegeeft of niet. Moeder zijn is een leerschool, maar iedereen heeft een breekpunt. En mijn breekpunt komt eerder wanneer ik moe of gefrustreerd ben. Wanneer gewoon vragen niet werkt, maar ik voor de driehonderdste keer moet zeggen dat ze iets moeten doen, tandenpoetsen of zoiets. Ik breek, ik ontplof, BAM.

En weet je, het werkt wel! Want plots haasten ze zich naar boven om hun taakje uit te voeren.

Ik ben twee en ik zeg nee? Ik ben mama en ik zeg kaBAMa! Gewoon omdat het rijmt.

Afbeelding: Shutterstock