Op de dag dat je kindje geboren wordt, wordt er nog iets geboren. Namelijk een bal met allerlei gemixte gevoelens en nieuwe emoties. De ene keer rolt de bal lekker mee en de andere keer stuitert die bal alle kanten op en is er nauwelijks controle over te houden. Die bal bezit onder andere de emotie van intens geluk en onvoorwaardelijke liefde en de beschermingsdrang vergelijkbaar met die van een leeuwin. Maar er zit bijvoorbeeld ook ongeduld, ontploffingsgevaar en zware vermoeidheid in die bal.
Nu zijn er een heleboel methodes en opvoedmanieren om die bal lekker te laten rollen. Ik probeer mijn kleintjes op een liefdevolle manier te begeleiden en op te voeden, door bijvoorbeeld met ze te praten.. Echt waar, ik doe mijn uiterste best. Maar man! Wat is het irritant om met je kleintjes te proberen te praten, terwijl ze totaal niet luisteren.
En luister ik wel naar hen? Jazeker! Ik hoor dat je niet naar bed wilt, maar ja, ik kan jou niet laten spelen totdat je omtieft. Dus, naar bed, NU! Dan kom ik op het punt dat mijn kleintjes mij gaan negeren. Deze tactiek heb ik misschien zelf teveel toegepast? Ze kopiëren immers gedrag toch? Praten tegen een muur is het.
Zoals ik al zei, ik doe mijn uiterste best, maar dan komt daar die bal met één van die gevoelens aanrollen. Vermoeidheid. Ik heb hier gewoon geen zin in en ik kan het gezeur niet aanhoren. Please, ga gewoon naar bed en ga slapen…
Ik zou ze kunnen oppakken en mee naar boven sleuren, maar ze worden toch wat zwaar. Ik zou in mijn eigen bed kunnen gaan liggen en denken zoek het uit, maar dat maakt geen indruk. Of ik kan gaan dreigen met iets van ‘als je nu niet naar boven gaat, blijf je maar buitenstaan’. Dat maakt wel indruk. Iets teveel, want het geblèr begint meteen. In mijn achterhoofd weet ik, dit gaat helemaal mis. Zij zijn moe, ik ben moe. Min maal min is plus.
Elke stap gaat moeizaam. Pyjama aandoen? Alsof ze er überhaupt nog nooit van gehoord hebben. Tanden poetsen? Dan houdt je je kiezen stijf op elkaar. Je bed vinden? Alsof je de weg in huis volledig kwijt bent. En oh ja, nog even op de laptop is veel belangrijker dan op zoek naar dat bed.
Wat zou ik kunnen zeggen? Gelezen in een stappenplan van How2Talk2Kids. “Wat ik zie vind ik niet leuk.” en “Ik verwacht dat als mama vraagt of je in je bed wilt gaan liggen, je dan ook in je bed gaat liggen.” En dan “Je kunt nu in je bed gaan liggen zodat ik nog even bij je kan liggen.” En als ze dan nóg doorgaan… Een keuze geven. “Dit zijn je keuzes: of je blijft op de laptop, dan ga ik nu eerst je broertje naar bed brengen en dan heb ik geen tijd om nog bij je te liggen of je kiest om nu de laptop dicht te doen (die je eigenlijk überhaupt al niet open had moeten doen, maar dat terzijde) en dan kom ik even bij je liggen.” Blijft ze op de laptop? “Ik zie dat je hebt gekozen.” Met als resultaat dat zij zelf heeft gekozen in ik niet de verschrikkelijke moeder ben…
Wat doe ik? Ik pak die laptop weg en zeg dat die voorlopig niet meer opengaat. Zijn ze potverdikkie nou helemaal gek geworden. Ik heb toch nooit gezegd, ga op je laptop? Ik zei ga naar je bed!! Met als resultaat een hysterisch kind dat roept: Mama, ik haat je!
Ik kijk wel blij op het tekeningetje, dat dan weer wel…
Oef. Of dat binnenkomt? Absoluut! Of dat goed voelt? Absoluut niet. Maar het enige wat ik op kan brengen is ‘Prima! Doei.’ En ik pak mijn ‘bal’ en strompel naar beneden.
Morgen ga ik alles weer anders doen.
Ja die heb ik ook al een aantal keer gehoord 🙁
Maar whahahahaha, totdat je omtieft!!!
Oh zooooo herkenbaar!
Heerlijk die pedagogisch verantwoorde ( rustige! ) reacties, maar als je zelf doodop bent, niks liever wil dan op de bank neerploffen en zelf ( ! ) even op je eigen laptop wil, dan is het gewoon zaak dat de kinderen luisteren. Hoop je dan. 😉
Hier is het ook elke avond hetzelfde liedje. Tussen half 8 en 8 moeten ze naar boven en elke avond is het een gezeur, gemompel en getreuzel. En dat krijg ik er simpelweg niet uit.
Vorige week kreeg ik de eerste “Ik haat je” naar mijn hoofd geslingerd van mijn dochter. Gelukkig was ik goed uitgeslapen, had ik eventjes geen stress en kon ( pedagogisch verantwoord natuurlijk ) heel rustig reageren met: “Pardon? Jij haat mij? Nou, ik hou heel veel van jou, jij bent het mooiste wat me ooit overkomen is. Dat je zegt dat je me haat doet mij heel erg veel verdriet” gevolgd door een dramatische zwaai met mijn haren. Vervolgens liep ik weg en heb haar met verschrikte, grote ogen achtergelaten in de keuken. Maar hoe zou ik gereageerd hebben als ik wel moe en ongeduldig was geweest…?
Goh, wat zijn we toch leuke moeders soms… :))
Ja, ik verlies ook wel mijn geduld. Nou hebben ze het haat-woord nog niet gebruikt hier 😉 maar ik weet nog zo goed dat ik het tegen mijn eigen moeder zei. En wat heb ik nu een spijt 🙂 (ps je ziet er inderdaad erg vrolijk uit op de tekening haha)
Oef, wat een klus, hè? Vooral dat verantwoord opvoeden. Niet schreeuwen, niet slaan, niet straffen en vooral blijven lachen! Leuke blog!