Mama en juffrouw. En politieman!

‘Maar ik moet nog poepen!’ Fijn, als je nog net drie minuten hebt om jassen aan te trekken, naar school te rijden om de kinderen nog net voor de bel achter de deur te schuiven.

Wat vond ik hier ook al weer leuk aan? Waarom wilde ik in vredesnaam kinderen? 

Heel rollenpatroonbevestigend wist ik al op jonge leeftijd dat ik kinderen wilde. Ik hoor het mijn dochters nu ook zeggen bij het invullen van de o zo fijne vriendenboekjes.
‘Wat wil je later worden? Mama en juffrouw. En politieman!’

Zou zij met mij ook zo enthousiast geweest zijn als iemand duidelijk had kunnen maken in wat voor een hel je met enige regelmaat terecht kunt komen? Dan heb ik het niet over de slapeloze nachten, de vieze luiers. Kortom de grote ondankbaarheid na het baren van het parasietje uit je buik. 

Wat als ik had geweten van de onmogelijke taak van het moederschap. Het houdt nooit op! Mijn leven is niet meer van mij. Als ze er niet zijn, zijn ze er toch. In mijn gedachten, in mijn vermoeidheid, in de golven spuug of tandpasta die nog op mijn kleren pronken. Als kinderen niet zouden moeten eten of slapen, dan zou het heel wat schelen, maar er moet toch wat in en ’s nachts wakker is uiteraard ook geen optie.

Je kunt je afvragen, waar maak je je druk om. Dat denk ik achteraf vaak ook, maar het lijkt een hormonencomplot dat er voor zorgt dat ik standaard in de stress modus ga als het gaat om het eten en slapen van mijn kinderen.

Zeg nou zelf: na alle liedjes en speels naar binnen gestopte hapjes heb je echt topsport bedreven en als dat dan vervolgens bij de laatste hap net zo hard weer naar buiten wordt gewerkt, dan zinkt de moed je toch in de schoenen? Om vervolgens te beginnen aan het avondritueel. Na twee verhaaltjes, veel kusjes en nog wat drinken is er altijd nog een overtreffende trap. Geef je een vinger, dan nemen ze niet je hele hand, maar eten ze je op. Was dit allemaal een bewust sadistisch spelletje, dan zou ik er makkelijk korte metten mee kunnen maken. Maar helaas is dit niet het geval…

Als ik het van te voren had geweten was ik er nooit aan begonnen. Maar nu ze er eenmaal zijn, wil ik er nooit meer van af. Dat is voor mij zoals het is.

Een zacht warm wangetje, een tekening met in hanepoten ‘I love mama’, troosten bij het hartverscheurende verdriet om kleine dingen. Als zij gelukkig zijn, voel ik me gelukkig. Niets zo mooi als trots zijn als een pauw om grootse prestaties van mijn kleine kind. Alles voor een glimlach op die schattige snoetjes.

Voor geen goud zou ik het willen missen.