Make-up Wake-up

Tegenwoordig moet ik mijn Make-up delen met mijn puber. Dit gebeurde deels al een paar jaar, maar nu is het serieuzer. Het houdt nu niet op bij die ene mascara, de mascara is niet meer aan te slepen. Zo heb ik ook een wimper kruller, heel lullig want deze is voor mij noodzakelijk. Voor dochterlief niet, haar veel te lange wimpers staan van nature naar boven gekruld en toch gebruikt ze hem en is hij regelmatig zoek. Dan voel ik stress. We delen ook lipgloss, lipsticks, wenkbrauw penceel en de finishing powder voor over de foundation inclusief de grote kwast. Zelfs sommige parfums worden rijkelijk gebruikt door moeder en dochter. Zo delen we ook dezelfde spiegel, haarföhn en stijltang. De laatstgenoemde niet in de minste plaats. Deze is ook erg populair bij pubervriendinnen en dus ook regelmatig zoek. Ik voel nog meer stress.

Het is officieel, mijn dochter is ijdel en houdt net zoveel van Make-up en hairstyling als ik. Ik hoor jullie denken, “is dat erg en vanwaar die stress”. Ik leg uit. Als ik namelijk ’s ochtends opsta en in de spiegel kijk, zie ik een vrouw van 43 jaar met de nodige kreukels, rimpels en een bleek gezicht. Een koude plens water werkt niet meer voor het wegtrekken van wallen en verkrijgen van de blosjes. Wat dus moet gebeuren kost me dagelijks zo een 20 minuten. Mijn gezicht schreeuwt om make-up.

Men zegt: “hoe ouder je wordt, hoe langer de tijd voor de spiegel”. Jawel, ik kan het helaas beamen. Ik neem die tijd voor de spiegel. En deze tijd wordt echt steeds langer. Tot ergernis van mijn puber. Dezelfde spiegel, dezelfde haast in de chaotische ochtend. En als er iets van Make-up ontbreekt van wat bij mijn dagelijkse plamuursessie hoort, voel ik de nodige stress. Wimperkruller zoek? Dan is het onmogelijk die, te korte rechte wimpers, met een mooie krul naar boven te krijgen en kost het weer extra mascara en tijd voor enigszins hetzelfde effect. Dus ik bewaak mijn vaste schilderstas, met mijn leven.

Los van de dagelijkse plamuur ben ik gehecht geraakt aan de stijltang. Als ik namelijk mijn haar gewassen heb en het op laat drogen, lijkt het soms of er een ontplofte mol op mijn hoofd zit. Dan is het allerergste wat je kan overkomen dat op dat moment de, o zo populaire, ook onder pubervriendinnen stijltang, is uitgeleend! HOE moet ik dan de deur uit?! Weer stress.

Wat je al geen stress hebt en over hebt voor een stralende look. Ik heb het nodig, mijn puber niet. En toch vind ik het stiekem leuk dat ze zoveel tijd en aandacht besteedt aan haar “looks”.

Sjonge wat is ze mooi.

Liefs, Diana