Leuk gesprek joh! Mag ik wijn?

Soms beland je in een gesprek met een andere moeder wat verrassend gezellig kan zijn. Diegene begrijpt je van top tot teen. Ze begrijpt je humor, je sarcasme, de manier waarop je met het ouderschap dealt.

En soms beland je in een gesprek met een andere moeder wat verrassend onplezierig kan zijn. Diegene weet je binnen een minuut pissig te maken. Ze drukt op allerlei gevoelige knopjes en laat je duidelijk weten dat ze het totaal niet eens is met jouw ouderschaps-fratsen. Ze maakt van het moederschap een wedstrijdje… Wie is er de beste moeder?

Nou beste moeder, jij wint. Bijvoorbaat. Gefeliciteerd.

Door naar de volgende ronde. Wie heeft er betere kinderen?

Leuk voor je dat je zoon zo goed scoort met rekenen en dat hij een voorbeeldleerling is. En wat vervelend dat alle andere kinderen in de klas zijn talent zo hinderen door herrie te maken en gewoon kind te zijn. Maar wel knap dat hij zichzelf op driejarige leeftijd heeft leren lezen. Geweldige dochter heb je ook die zo goed kan dansen, vindt ze 8 uur trainen in de week niet iets te vermoeiend? Maar wat knap dat ze naast al die trainingen ook nog keurig haar huiswerk doet. 

Mijn dochter kan met haar tong het puntje van haar neus aan raken. Indrukwekkend niet?

Nou beste moeder, ook in deze ronde; jij wint! Je bent een betere moeder en ook je kinderen zijn voorbeeldig. Veel beter dan de mijne.

Echt een leuk gesprek joh! Mag ik wijn? 

Ik ben gek op spelletjes, maar ik vind dit geen leuk wedstrijdje. Maar echt, het kan mij vrij weinig schelen waar jouw kinderen allemaal in uitblinken. Hoe gehoorzaam ze zijn en hoe getalenteerd.

Of ik jaloers ben? Mwah. Vermoeid, ja dat zeker.

Ik vind dit soort gesprekken vermoeiend. Omdat ik me voor mijn gevoel beter moet voordoen dan dat ik ben. Ik moet mijn kinderen er beter uit laten komen dan dat ze zijn. Hoewel ze ontzettend leuk zijn, mijn kinderen, het blijven gewoon kinderen en geen uitzonderlijk bijzondere wereldburgers.

Ik doe mijn best in dit gesprek hoor, echt waar. Oké, eigenlijk niet. Mag ik wijn? 

Het meest genante is dan ook dat als deze geweldige moeder mijn humor niet begrijpt. Dat ze me verward aankijkt als ik antwoord met ‘ze is achttien’ op de vraag ‘hoe oud mijn peuter nu eigenlijk is, want ze is nog zo klein.’

KAPOEF! Mag ik wijn? 

Of wanneer ik grap dat ik die kleine dreumes beter een Hannibal Lecter masker op kan zetten, omdat die kleine werkelijk alles in haar muil propt.

“Nou, kleine kinderen ervaren en leren door alles in hun mondje te stoppen. Die ontwikkeling moet je niet belemmeren.” 

Schiet mij maar lek, ik geef me over.

Ik word hier te oud voor. Of na drie kinderen gewoon te simpel. Ja ik ben makkelijk en nee, ik maak mij niet zo snel druk.

Ja dat klopt, dat is mijn kleuter daar boven in die boom. Knap hè? Of ik niet bang ben dat hij er uit valt? Nee hoor, want er hangen allemaal takken onder hem. Dus als hij besluit naar beneden te donderen, dan heeft hij hoogstens een paar schrammen. Of een gebroken been. Kan ook.

Het is een soort van ‘wie heeft de grootste piemel-wedstrijd’, maar dan de vagina variant.

Mag ik wijn?