Vandaag zal je een bekentenis lezen. Sommige van jullie zullen het misschien niet begrijpen en mij de slechtste moeder aller tijden vinden. Andere van jullie begrijpen meteen wat ik bedoel.
Het is niet dat ik er een hekel aan heb als één van mijn kleintjes dé vraag stelt. Het is gewoon dat ik het niet zo lang volhoud.
Ach, what the heck, ik vind het soms ook echt-niet-leuk! Slééécht…
Ik denk weleens dat mijn kleintjes de concentratieboog van een goudvis hebben, maar als ik even kritisch naar mezelf kijk, is de mijne niet veel beter. Althans, als het op spelen met mijn kleintjes aankomt.
“Mam, wil je met mij spelen?”
Mijn eerste gedachte: ‘Oh God! Pffff Kun je niet even zelf gaan spelen? Nou, laat ik even leuk doen… Als je maar niet dát spelletje kiest’.
Mijn antwoord: “Tuurlijk lieverd, wat wil je doen?”
Een spelletje Levensweg? Ik trek dat niet. Het duurt veel te lang , het is verschrikkelijk saai en er zit totaal geen uitdaging in. Muizenval, nog zo een spel rechtstreeks uit de hel. De bouwwerken pleuren altijd binnen de kortste keren weer in elkaar en niemand snapt eigenlijk de clou van het spel. Mijn kleintjes zetten constant het muisje onder de val, zonder enkele spelregel te volgen. Na wat pogingen tot uitleg ben ik er dan alweer klaar mee. Want er luistert toch niemand. Memory daarentegen, daar kan ik wel een potje van spelen. Iedereen snapt wat de bedoeling is, ook met kleintjes kan het een ware uitdaging zijn en het is ook weer zo opgeruimd.
Langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven. Het lijkt zo simpel…
Met de poppen spelen? Of Playmobil? Of LEGO… Het draait er allemaal op uit dat ik doe wat het kleintje zeg. Als ik wat eigen inbreng aan het verhaal geef, wordt dat meteen afgekeurd. ‘Nee mam, zo gaat het verhaal niet!’. En binnen vijf minuten dwaal ik af en ben ik weer door mijn facebook tijdlijn aan het scrollen. Vadertje en moedertje spelen daarentegen, dat kan ik voor een langere tijd volhouden. Zolang ik de baby spelen mag.
Langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven. Ik vind het verrekte lastig.
Voorlezen, ook zo een dingetje. Mijn hemel, wat zijn sommige boeken slaapverwekkend. Ik lig nog eerder te knorren dan de kleintjes. Of als je kleintje zelf gaat leren lezen en het dolgraag elke avond aan jou wil laten horen. Heel knap hoor en trots ben ik ook heus. Maar man man, wat gaat dat langzaam. Ondertussen kan ik gerust een wasje vouwen.
Ik weet dat er een dag komt dat mijn kleintjes niet meer met we wíllen spelen. En ongetwijfeld zal ik me er dan schuldig over voelen dat ik niet langer dan een kwartier échte volledige aandacht geven kon. Dat kan dan op de grote stapel schuldgevoel.
Want hoe erg mijn ego het ook vindt om het toe te geven, het lukt me niet om langer dan een kwartier échte volledige aandacht te geven.
Afbeelding: Shutterstock / fizkes
Hahaha, Muizenval moest en zou mijn oudste zoon (nu 16) van Sinterklaas krijgen jaren terug. Na één poging om het in elkaar te zetten was ik het al zat en konden we nog steeds het spel niet spelen.
Mijn concentratieboog is ook niet zo groot. Ik ben meer van kwartetten en dat ik dan grootmoedig kan zeggen nog wel een rondje te willen spelen.
Ik roep ook regelmatig dat het is goed om je te vervelen.
Hahaha! Ik ben stiekem wel jaloers als ik je stukje zo lees! Ik kijk er naar uit om spelletjes te spelen en voor te lezen! Ik zit hier met een dreumes, en ben bezig met ballen over de vloer rollen, blokjes stapelen, autootjes over de grond rijden… Gaaap.
Haha, ik herken mezelf hier ook wel in hoor. Maar mijn zoon van 8 doet zó graag gezelschapsspelletjes… Ik heb gemerkt dat het helpt als ik het inplan. “Schat, nu heb ik even geen tijd daarvoor, maar morgen na school doe ik een spelletje met je. Ga er alvast maar 1 uitzoeken op zolder.” Want die korte concentratrieboog komt doordat ik eigenlijk nog n miljoen andere dingen op mn to do lijstje heb staan. En op deze manier komt het gewoon op mijn lijstje.
Ik ben het met Ricky eens. Ik heb zo ontzettend veel andere dingen in mijn hoofd. Smoesjes, ja I know… Maar uhm, ja ik herken het wel. Ik heb me laatst voorgenomen dat ik meer echte aandacht voor mijn kindjes wil sowieso heel goed voor mij, beetje in het moment leven in plaats van altijd met 100 stappen vooruit 🙂
Ik ben zo blij met zo’n eerlijk verhaal! Ik ben dus niet de enige… Er is zoveel afleiding en nog zoveel te doen… Maar ik merk echt verschil in het gedrag van mijn kinderen na wat één op één aandacht. Maar het blijft wel lastig ja..