Het is herfstvakantie en dat betekent dat de kleintjes de hele dag om mij heen te vinden zijn. Soms zijn ze wat verder weg, zij boven, ik beneden en soms zitten ze bovenop mijn lip. Oké, meestal zitten ze boven op mijn lip.
Ik geniet ervan, ik vind het heerlijk! Maar ik vind het ook wel lekker wanneer ze spontaan een logeerpartijtje bij een ander hebben. Dat gebeurde dus afgelopen week. Op zondagmiddag zaten we gezellig met vrienden te borrelen en wanneer wij gezellig aan het borrelen zijn, hebben de kinderen het vaak ook gezellig. Zo gezellig dat ze het in hun hoofd hadden gehaald om te blijven logeren. Nu kwam dit zondagavond niet zo goed uit, maar als goedmakertje beloofden we de kleintjes dat het de volgende dag wel mocht.
Zo gezegd, zo gedaan. Maandagavond, nou ja, eigenlijk pas nacht, lagen er vijf kinderneusjes te knorren in ons huis.
De volgende dag mochten alle kleintjes logeren bij mijn vriendin. Zo werkt dat in onze vriendschap, de ene keer bij ons, de volgende keer bij jullie. Dat dat nu toevallig meteen de volgende avond zou zijn, viel mijn oudste dochter een beetje zwaar. Logeren met je vrienden is niet voor mietjes, nee dit wordt over 10 jaar wanneer zij met z’n allen aan de ontbijttafel schuiven na een avondje stappen een gezellige, semi chagrijnige boel!
Goed, de wallen hangen laag en de hysterische uitingen zitten hoog. Het leek mij in ieder geval verstandig om de oudste dochter thuis te houden om de vrede zoveel mogelijk te bewaren.
Daar stond natuurlijk wel wat tegenover, want ze laat zich niet zomaar een gezellig logeerpartijtje door haar neus boren. Ik had haar beloofd om samen naar de bioscoopfilm Peter en de Draak te gaan, máár wel even geheim houden! Anders zit ik straks weer met een hele kudde kinderen bij de bios en dat is niet de bedoeling.
Wederom zo gezegd, zo gedaan. De twee kleinste kleintjes gingen uit logeren en het oudste kleintje zat naast me bij de film. En terwijl we bij de film zaten besefte ik mij dat dit zomaar wel een grote herinnering voor haar kon worden.
De film was afgelopen en we belden de man dat hij ons op kon halen, zodat we niet nog eens door de stromende regen naar de bushalte hoefden te rennen. Hoera voor de herfst!
En terwijl de man ons oppikte sprak hij mijn gedachte hardop uit. “Zullen we met z’n drieën uit eten gaan?”
De oogjes van mijn 8-jarige begonnen te glunderen en ze vroeg voor de zekerheid: “In een écht restaurant?”
“Jazeker, een écht restaurant”, zeiden wij in koor.
We kozen natuurlijk niet een restaurant waar ze enkel crostini met brie en cranberry of coquilles met salieboter serveren (niet gaan vragen om de recepten nu, google is you’re best friend), maar we gingen voor een hamburger tent. Ik weet wat je denkt, maar nee, McDonald’s en de Burger King noemen we geen écht restaurant. Nee, we gingen naar Bief & Burgers. Dat Bief & Burgers veel chiquer bleek dan gedacht (en zeker niet gericht op kinderen), hadden we ook niet kunnen bedenken. Maar écht uit eten in een écht restaurant is gelukt.
Om van dit kleine avontuur een echte grote herinnering te maken, gingen we toch ook nog maar logeren. Een klein avontuur uit de challenge.
- Logeer een nachtje bij een van je kinderen op de kamer, inclusief lang kletsen en keten.
Dat de uitvoering iets anders werd, dan in de challenge beschreven stond, maakt niet uit. Ik heb het immers zelf bedacht, dus mag ik ook zelf de regels veranderen. Iets wat ik van mijn kleintjes geleerd heb.
De 8-jarige bivakkeerde een nachtje in mijn kamer, naast mijn bed in plaats van haar kamer. Dat lange kletsen en keten werd dankzij het slaaptekort van de avond ervoor niet zo heel lang. Het bleek een uitdaging om niet heel snel in slaap te mieteren. Binnen no-time lag mijn meisje te slapen en te dromen van haar kleine avontuur.
De eerste challenge is volbracht, op naar het volgende kleine avontuur om er een grote herinnering van te maken!
Wat een heerlijke dag zo voor je oudste (en jou!) zeg! Het lijkt me heel fijn om af en toe wat qualitytime met je kinderen apart te hebben. En inderdaad, dat zorgt vast voor een mooie herinnering!