“Het is uit tussen Enzo en Dee”, zeg ik tegen mijn zoon terwijl hij naar een Minecraft filmpje van Enzo zit te staren. Gehaast drukt hij het uit-knopje van zijn iPad in en verward kijken we elkaar aan. Voor even denk ik dat dit als een bom bij hem binnenkomt. “Hij is uit”, zegt hij en hij heeft het duidelijk letterlijk over zijn iPad. “Nee, ik bedoel dat het uit is tussen Enzo en Dee”, probeer ik uit te leggen. “Ja dat zeg ik toch, hij is uit!”.
Hij begrijpt nog niet wat dit inhoudt, maar toch kijkt hij elke dag naar de vlogs van deze beste kerel. En ik vraag me af, waar kijkt hij dan eigenlijk naar en wat vindt hij er zo leuk aan?
Wat hij voornamelijk leuk vindt, zijn de ‘Minecraft-videos’. Hij kijkt dan hoe Enzo met zijn vrienden aan het gamen is. Je zou denken, ‘ga lekker zelf gamen, in plaats van kijken naar hoe iemand een spelletje speelt’. Het is een beetje hetzelfde als die afschuwelijke klei-filmpjes waar menig peuter naar staart. Twee volwassen handen die de nieuwste klei-doos uitpakken en er vervolgens uitgebreid mee spelen.
Kinderen kijken op You Tube hoe volwassenen spelen. Het is toch eigenlijk te zot?
Toch leert hij er blijkbaar een hele hoop van. Met vragen over Minecraft hoeft hij bij mij namelijk niet aan te komen. ‘Oh cool’ is mijn standaard antwoord op al zijn gedetailleerde verhalen over Minecraft.
“Maar waarom kijk je steeds naar die filmpjes? Je kunt toch veel beter lekker zelf gaan gamen”, opperde ik laatst. “Ja maar mam, ik kijk naar hem en dan leer ik hoe ik iets moet doen”, legde hij mij uit.
Ah ha, tja logisch, want van je moeder moet je het niet hebben.
Hoe dan ook, net als vele andere ouders worstel ik met dit hele Social Media gebeuren. YouTube, Instagram, Facebook, gamen, eigenlijk al die schermtoestanden. Aan de ene kant wil ik ze er niet van weg houden. Zoals hij zelf zegt, leert hij er dingen die ik hem niet leren kan. Aan de andere kant wil ik niet dat zijn hersentjes gefrituurd worden van al dat staren naar een schermpje.
Waar is de balans mensen?
Afbeelding: Shutterstock
