Jij bent er aan toe, maar ik nog niet

Je kind stimuleren om zelfstandig te worden, het is een leerproces. Voor moeder.

“Mama, mag ik de hond uitlaten?”
“Ja hoor, ga maar met mij mee.”
“Nee mama, ik wil de hond uitlaten. Alleen.”
“Uuhhh, is dat nou wel zo verstandig?”

En daar ging ze, met de hond die drie keer zo sterk is, maar wel steeds beter luistert.

“Alleen een rondje om de school! En als je andere honden tegen komt moet je Lily heel strak vast houden.” 
“O ja, en je moet wel de drollen opruimen!”  

…

“Mama, mag ik het winkelkarretje terug zetten?” 
“Ja, loop maar mee.”
“Nee mama, jij moet hier bij de auto blijven, ik kan het zelf!”

En daar ging ze, met het winkelwagentje waar haar koppie net aan bovenuit steekt.

“Kijk uit voor de auto’s. Nergens tegenaan botsen!!!” 

Jij bent er aan toe, maar ik nog niet.

Jij ziet geen gevaren, maar ik wel.

Ik merk aan alles dat je zelfstandiger wilt worden, dat je zelf ontdekken wilt. Alleen. Zonder mij. Ondanks dat het lijkt dat ik heel goed ben in loslaten, houd ik ook van controle. Ik vind het lastig om los te laten waar ik nog zo graag de controle over heb, maar ik weet dat dat niet voor eeuwig kan.

Het huishouden kan ik bijvoorbeeld prima loslaten, ik weet dat het altijd bij mij terug zal komen. Spelen en knutselen in mijn huis? Ik kan dat prima loslaten, want uiteindelijk heb ik de controle.

Maar nu wil jij controle, je wilt zelfstandigheid. En natuurlijk wil ik graag dat jij een zelfstandige, onafhankelijk persoon gaat worden. Maar man, wat is dit een worsteling. Ik wil je namelijk ook klein houden, bij me houden, controle houden.

Moeder zijn gaat gepaard met heel veel gevoelens. Gevoelens waar je pre-moeder geen weet van had. Niet zo gek dat we nu pas onze eigen moeders beter kunnen begrijpen. Gevoelens van liefde voor je kind, schuldgevoelens en ook angst. Angst dat je kind iets aangedaan wordt. Zodra je moeder wordt, verander je van huppend vrij veulentje naar een leeuwin die haar welpen beschermt voor de grote boze wereld.

Ik weet het, je bent er nog lang niet, we hebben een lange weg te gaan.

Beetje bij beetje en stapje voor stapje laat ik je los. En hoop ik dat je zult voelen dat ik altijd achterblijf met mijn armen wijd open. Wijd open om je op te vangen en de controle weer over te nemen.

Ik zal je helpen, ik zal je stimuleren om zelfstandig te worden. En ik zal je leren loslaten. Maar voor nu houd ik je nog even vast.

Afbeelding: Shutterstock