Maandagochtend. Ondanks de afschuw voor mijn wekker breng ik mijn kleintjes, toch met een beetje innerlijke vreugde, weer naar school. De zomervakantie is weer voorbij en langzaamaan vervaagt het mooie weer. Of eigenlijk, zoals dat in Nederland gaat, het weer slaat om en het lijkt acuut herfst te zijn. Mijn puike plan om met een bakkie koffie in het zonnetje te zitten, gaat mooi niet door. Gelukkig smaakt de koffie binnen op de bank net zo lekker. Ik geniet van de rust. Van maar één peuter die apegapend naar Netflix aan het kijken is.
Ik realiseer me dat het schooljaar toch echt weer begonnen is en ik beeld me, dankzij de schoolkalender, in wat er allemaal komen gaat. Nog even en het is herfstvakantie. Sinterklaas, Kerst, Studiedagen. Vriendjes en vriendinnetjes willen weer afspreken, sportclubjes gaan weer van start. En ook het ondenkbare gaat het komende schooljaar gebeuren. Mijn peuter, mijn kleintje, mijn baby gaat dit schooljaar naar school. NAAR SCHOOL!
Dinsdagochtend. Alweer die verrekte wekker. Aan die schooltijden moeten we echt wat gaan doen. Dit is te vroeg. Ik voel ook opeens een stuk minder innerlijke vreugde om de kleintjes weer naar school te brengen. Moet ik ze nu weer de hele dag missen? Het is lekker hoor, maar ook best saai zonder het geschreeuw, het laveloze gedrag zonder een druppel alcohol en het eeuwige jubelende gekibbel tussen de kleintjes.
Toen ik net moeder geworden was, kon ik mijn kleintje wel groot kijken. Hoe zou ze zijn als ze 3-5 of 7 zou zijn? Hoe zou het leven er dan uitzien? Mensen zeiden: ‘Geniet er maar van. Voor je het weet zijn ze groot. Je knippert met je ogen en ze gaan niet meer mee op vakantie’ . En oh ja, wat heb ik afgelopen zomer regelmatig gedacht ‘hoe lang gaan ze nog mee?’. Maar opeens lijkt de band vooruit gespoeld en zijn daar al een aantal zomers verstreken. En er zijn er steeds minder in het verschiet.
Ik mis de zomervakantie. Nu al. De tweede schooldag. En nee, ik mis niet de hysterische huilbuien omdat er iemand nat gespoten werd met een waterpistool of de verwende koppen omdat ze geen euro kregen voor in een prutautomaat. Ik mis de zomer omdat ik opeens voel hoe snel het gaat. Ik mis de zomer omdat ik mij realiseer dat ik niet altijd die attente en die betrokken moeder ben, die ik eigenlijk had willen zijn. Ik mis de zomer omdat ik weet dat die koppies van mijn kleintjes er volgend jaar weer een jaar ouder uitzien. Ik mis de zomer omdat de tijd door mijn vingers glipt.
Ik mis de zomer, omdat ik weet dat mijn laatste, mijn kleintje dit schooljaar naar school gaat.
Ik wil de zomer terug!
Afbeelding: Shutterstock / Maria Sbytova
Ja, ik ken het! Het groot kijken, het besef dat het ineens zo hard gaat, het feit dat mijn kleintje dit schooljaar naar school gaat!
Ik herken het gevoel. De school is hier nog niet begonnen, maar God wat gaat dat pijn doen. Ik geniet van alles wat nog gaat komen en ben super benieuwd wat voor een vrouwtje ze gaat worden, maar… Zoals je schrijft, het gaat in de realiteit zo snel, soms lijkt alsof ik slechts geknipperd heb met mijn ogen.
Geniet nog maar even van jouw kleinste, pak die nog maar een stevig vast.
Kun je nagaan die van mij zijn nu beiden naar de middelbare, wow!! Ook heel snel gegaan!! Leuk geschreven stuk!
Wat mooi geschreven. Ik kan me jouw gevoel goed voorstellen. Hier twee meisjes, waarvan de oudste dit jaar gaat starten. Draaide ik vroeger met mijn ogen als mensen het hadden over het snelle voorbij gaan van de tijd… nu zijn het mijn eigen gedachten geworden. Wat worden ze snel groot! Onze kinderen blijven ze gelukkig altijd.
Pfff…. melancholisch… wijntje zou er nu wel in gaan 😉