Ik was nooit een huilebalk

Vroeger was ik geen huilebalk, nou ja… Misschien vonden mijn broers dat wel, maar mijn tranen moesten altijd van ver komen. Mezelf vond ik overigens zo nu en dan wel heel erg zielig, maar echt huilen om nare zaken die er in de wereld gebeurden, dat deed ik niet. Laat staan dat ik een traan liet bij een slechte jankfilm.

Misschien was ik te egocentrisch, misschien was ik gewoon jong, of misschien ben ik niet zo gevoelig. Te nuchter.

Ik kom niet uit een oorlog. Ik kom niet uit een rampgebied. Ik leef wat dat betreft een heel veilig leven.

Als er een aanslag gebeurde, of een gigantische ramp, dan dacht ik ‘oh dat is sneu voor die mensen’ en soms dacht ik zelfs ‘wat verschrikkelijk’, maar daar bleef het bij. Een ver weg van mijn bed show, dat mijn leven verder niet raakte.

Misschien was het een gebrek aan inlevingsvermogen, voor ieder mens is het inlevingsvermogen anders. Dat is namelijk geheel afhankelijk van wat je hebt meegemaakt en hoe je ermee omgaat.

Of misschien ben ik gewoon een gevoelloze doos met een zéér gebrekkig inlevingsvermogen. Kan ook.

Ik vond het ook verschrikkelijk om te huilen, dat vind ik eigenlijk nog steeds. Het lucht niet op.

Maar vandaag huilde ik. 

Ik scrolde door mijn social media en stuitte op een filmpje. Een filmpje wat ik normaal gesproken zo snel mogelijk voorbij scroll, want inmiddels weet ik wel dat ‘Amerika talent’ heeft. En toch trok er iets aan dit fragment, dat ik even kijken moest.

Het was een meisje van 16 met een kek kort kapsel. De jury maakte er een (positieve) opmerking over en vrijwel meteen kwam het werkelijke verhaal. Het meisje was een ‘survivor’, zoals ze dat in die wereld noemen, van kanker.

En daar kwam de eerste brok.

Ik ken dit meisje niet. Het meisje staat daar op een podium gigantisch sterk te zijn als een ware leeuwin de sterren van de hemel te zingen en ik, ik starend naar mijn iPhone op mijn vertrouwde bank, ik breek in duizend stukjes.

Het meisje begon te zingen, een werkelijk nachtegaaltje, maar dat lied! Mijn hemel, dat lied!

This is my fight song
Take back my life song
Prove I’m alright song
My power’s turned on
Starting right now I’ll be strong

En al die duizend stukjes worden nog even verpletterd. Waarom, waarom raakt dit mij zo. Waarom zit ik zo nutteloos te janken?

Ik ken dit meisje niet, er zijn zoveel meisjes als zij, zoveel die er nog vele malen erger aan toe zijn.

En opeens realiseer ik me dat ik dit meisje wel ken. Dit meisje is mijn dochter. Mijn dochter de sterke leeuwin die heeft gevochten voor het leven en het terug nam omdat het van haar was.

Ik hou van haar, ze raakt me, ze laat mijn tranen borrelen.

Vandaag huilde ik.