Mijn kleintjes loslaten. Ik vind het een dingetje. Een lastig dingetje kun je wel zeggen. Vooral als mijn kleine bloedjes buiten gaan spelen. Ik krijg het gevoel alsof ik ze loslaat in een donker bos vol met boze wolven die op de loer liggen en, als ik even niet kijk, toeslaan.
In de realiteit spelen ze aan de overkant. Op het schoolplein, zichtbaar vanuit mijn keukenraam. Ik voel me een zeiksnor als ik niet wil dat ze de straat op gaan, stel je voor wat er allemaal gebeuren kan. En bovendien heb ik geen zin om constant mee te moeten, want de peuter wil ook mee. En ik voel een vlaag paniek als ik mijn kleintjes even niet zie terwijl ik naar ze gluur.
‘Er komt een dag dat jouw 8-jarige vraagt of ze alleen buiten mag spelen.’ Ho, stop! Wat? Wacht even… 8-jarige? Het is de eerste regel die ik lees uit een artikel van VROUW (Telegraaf) en dat maakt mij natuurlijk nieuwsgierig naar meer. Want ik voel mij, mede door de boventitel ‘Kinderen alleen laten buitenspelen is kinderverwaarlozing’, een beetje aangesproken.
Mijn kleintjes zijn 4 en 6. En ze spelen buiten. Alleen. En nee ik laat ze niet de busbaan over sprinten. Of vissen aan de waterkant. Maar ze zijn daar wel, op het schoolplein. Alleen. Weet ik veel wat aan het spelen.
Als ik het artikel moet geloven, zou ik in sommige staten van Amerika worden aangeklaagd voor verwaarlozing. Bijvoorbeeld in Kansas is het verboden om kinderen onder de zes jaar alleen buiten te laten spelen. En in Illinois is het voor kinderen tot hun veertiende zelfs verboden om alleen thuis te blijven.
Pfff. Ik heb laatst de kleintjes voor de tv gezet en ik ben de hond uit gaan laten. Zolang er een kinderserie van Netflix aanstaat, hebben ze toch geen aandacht voor überhaupt iets wat er om hen heen gebeurt.
Ik vind het nogal wat, ik ben blijkbaar helemaal niet zo slecht in het loslaten. Sterker nog, ik verwaarloos ze zelfs!
En toch denk ik dat het wel goed is zo. Ik moet ze ook de ruimte kunnen geven om de wereld te ontdekken. Om zichzelf te laten ontdekken, wie ze zijn en waar ze staan. Zelfstandig vriendschappen te sluiten om vervolgens weer ruzie met deze vrienden te maken. En ja, ook kattenkwaad uit te halen. Is dat nou echt kinderverwaarlozing? Of misschien kinderverrijking?
Afbeelding: Shutterstock
Verrijking! Ik vind het bizar dat er zulke regels bestaan. En serieus, mogen die kinderen pas alleen thuis zijn als ze 14 zijn?! Toen stond ik al in de discotheek hahaha
Haha! Inderdaad, ik stond ook (stiekem) in de kroeg…
Het is toch zielig als je je kinderen hun zelfstandigheid niet gunt? Maar goed, moet zeggen dat ik het loslaten ook rete spannend vind. Mijn kleuter van 4 mag alleen naar het speeltuintje vlakbij. Gelukkig vindt ze dat zelf ook heel spannend en gaat ze nog niet vaak en niet lang 🙂
Mijn oudste vond het ook altijd heel spannend! En daarom heeft het vrij lang geduurd voordat ze de straat op ging. Maar met het broertje nu gaat het veel gemakkelijker.
Hier wordt Eva van 4, ook dagelijks opgehaald door vriendinnetjes. Ik heb vaak geen idee waar ze spelen, maar ze gaan in ieder geval niet de grote straat over. Je moet ze een keer loslaten en hier in het rustige Zwitserland is dat voor mij iets makkelijker dan in het krappe en drukke Nederland
Oh ja, het lijkt me heerlijk die vrijheid!
Mijn dochter is 3 en een beetje. We zijn net verhuisd en ik ken de buurt nog niet zo goed. Ze mag in de tuin spelen, soms bij de voordeur fietsen als wij er bij zijn. Er zijn veel jongens in de buurt, heel wild… dat zie ik gewoon nog niet zitten om dr los te laten. Maar 4 jaar klinkt als een mooi doel 😉
Oei ik ben nog een tandje erger hoor. Ik wil niet eens dat ze bij klasgenootje gaat spelen als ik de ouders niet ken. Liefs ga ik eerst mee om het huis te inspecteren en kennis te maken. Buiten spelen doen ze hier absoluut nog niet alleen ook al ben ik de enige in de straat die de vierjarige niet alleen laat gaan. Kan me niks schelen, ik vind ze te jong.
Tuurlijk moet dat kunnen! Wij hebben de luxe van het schoolplein grenzend aan onze achtertuin (met schuttingdeur). Dus ja, ik laat ze – voor zover ze dat willen – ook al van jongs af aan zelf op het schoolplein spelen. Vooral in het weekend: hekken zijn dicht, veiliger kan toch niet?