Ik ben een moeder van twee knappies, een pubermeisje van 14 en een kleuterjongen van zes. Er gaat geen gebeurtenis van hen voorbij zonder dat ik sta te janken, kortom ik jank al ruim 14 jaar en sinds zes jaar twee keer zoveel. Zelf word ik er soms “schijt” ziek van. Dan wil ik het niet, maar gebeurt het gewoon.
Laat ik beginnen met de zwangerschap. Ik weet niet hoe het bij jullie was, maar op sommige momenten was ik behoorlijk labiel. En ja, toen de babies waren geboren was het hek van de dam. Toen kwamen die eeuwige kraamtranen en ook bij iedere keer als ik het allemaal even niet meer wist.
De eerste balletles, zwemles, uitvoering, peuterspeelzaal, kinderdagverblijf, kleuterschool en hun eerste geblèr bij het schoen zetten of als ze met Sint Maarten braaf met spanning bij een deur stonden te wachten tot die open werd gedaan. Ik kan vol trots kijken naar die twee “soms” monsters met tranen in mijn ogen. Ook als ze flink gevallen zijn huil ik een beetje mee.
Helaas, in mijn geval, heb ik te maken gehad met een ernstig zieke zoon waar bij iedere uitslag (goed en slecht), heftige onderzoeken of gewoon op zware dagen ook de nodige tranen vloeiden. Hij loopt nog in een ziekenhuistraject, maar ik mag nu ietsjes minder janken, Halleluja.
Ik weet zeker, zonder deze kids had ik minder wallen, rimpels en geen hangende oogleden. Maar natuurlijk ze zijn het meer dan waard.
Heb ik het al gehad over janken bij films, programma’s over zieke kinderen, nare maar ook blije familie omstandigheden, zielige maar ook schattige “dieren” filmpjes? Of als ik verrast word door mijn ouders, kinderen of vriendinnen? Of als ik gewoon heel erg blij ben of zelfs wanneer ik praat over mijn kinderen, houd ik het niet droog. Niet dat ik voluit sta te grienen maar het vocht in mijn ogen is duidelijk aanwezig.
Als ik mezelf zo schets lijk ik doorgaans labiel, maar gelukkig durf ik hardop te zeggen dat ik gewoon een emotioneel exemplaar ben. Ik denk dat het in m’n genen zit, want ik heb ook regelmatig jankende ouders. Ik mag hun dus de schuld geven, ik kan er gewoon echt niets aan doen. Blame the parents, don’t blame me.
Voor alle jankende mama’s (en papa’s), jank lekker door, soms lucht het op.
Liefs, Diana
Ik doe lekker met je mee. ik ben ook zo’n emotioneel wrak sinds ik kinderen heb. Hemel wat kan ik janken.
😉
Hmm mijn ouders huilen helemaal niet zo snel maar ik heb dus echt hetzelfde…
Soms hoef ik maar iets te lezen en ik ga al..
Ik moet toch iemand de schuld geven 😉
He gelukkig ben ik niet alleen! Ik kan soms naar mijn dreumes kijken en huilen, omdat ik hem zo lief en tof vind! Nu weet ik dat t nooit meer overgaat dus jank ik lekker door 😉
Gaat niet meer over nee, geeft niets hoor! 🙂
Leuke Blog Diaan!!
Ennuhhhh onze twin wordt 21 en ik heb het nog steeds.
Gaat niet over. Lijkt net of het erger wordt naarmate je ouder word!!
X
Wij hebben al wat afgejankt samen! <3