Zo. Hatsee. Ik heb het gezegd. Ik ben die thuisblijfmoeder, die de hele dag ‘niks‘ zit te doen en wacht tot de man weer thuiskomt.
Want dat is wat je denkt toch? Het is in ieder geval wat ik dacht. Ik wilde spannende series kijken en eindelijk een keer alle seizoenen van Lost uitkijken. En lekkere taartjes bakken, terwijl mijn kleintjes lief (op één plek) met hun speelgoed spelen. Ik dacht er zelfs aan om te beginnen aan de trilogie van de Da Vinci Code als de kleintjes hun middagdutje deden. En uiteraard zou het huis lekker opgeruimd en schoon zijn én ook blijven.
Daar zou ik allemaal tijd voor hebben als ik thuis bij de kleintjes zou zijn. Dacht ik.
Ik zit nu ruim drie jaar thuis. En voor degene die denken dat een thuisblijfmoeder de hele dag niks zit te doen, die hebben wel aardig gelijk.
Bijvoorbeeld toen de baby krampjes had. Ze huilde, ze schreeuwde, ze had pijn en ze was moe. Het enige wat hielp was haar vasthouden, heen en weer wiegen of de borst geven en dan viel ze in slaap in mijn armen. Op het moment dat ik haar in haar bedje legde, trok ze haar scheur weer open en begon het hele riedeltje weer opnieuw. De krampjes waren voorbij, toen begonnen de tandjes.
En daar zat ik dan, de hele dag niks te doen, behalve het kalmeren en wiegen van de baby.
Als je kleine kinderen hebt, dan vliegt de tijd. Dat is een feit. En voor je het weet is je baby een dreumes. En je dreumes een peuter. En je peuter een kleuter. Een dreumes en een peuter die denken dat je huis één grote survivalbaan is. Ze klauteren overal overheen en landen drie keer per dag met hun voorhoofd tegen de punt van de tafel. En is het niet de punt van de tafel, dan is het wel de verwarming, het randje van je bed of gewoon een muur die er al jaren stond. Ze springen overal op, maar ook weer af, zonder dat ze weten hoe ze het beste kunnen landen. Logischerwijs zou dat op je voeten zijn, maar mijn kleintjes dachten dat hun hoofd een prima vangnet zou zijn.
En ik was inderdaad weer met niks anders bezig dan met het redden of het verplegen van een acrobatische duo.
Ja en dan wordt ook de peuter een kleuter. Twee kinderen naar school. Eentje thuis. Eindelijk tijd om alle seizoenen van Lost uit te kijken en lekkere taartjes te bakken. Of te beginnen aan de trilogie van de Da Vinci Code. Maar wat ik even vergeten was, was dat de peuter nu een speelmaatje miste en ze toch echt een vervanging zocht. De perfecte kandidaat om die rol te vervullen was… ja dat was ik!
En zo was ik met niks anders bezig dan samen spelletjes spelen, samen puzzelen, samen met de poppen spelen en samen een theekransje houden.
Nee, de meest spannende series die ik de afgelopen jaren gezien heb, waren de Bubble Guppies en Dora. De weet ik veel hoeveel boeken van Jip en Janneke kunnen prima door als de trilogie van de Da Vinci Code. En qua lekkere taartjes kwam ik niet verder dan mislukte cupcakes.
Om over het huishouden nog maar te zwijgen.
Lees ook: Beste moeder waar het geen bende in huis is
En tuurlijk zijn er ook momenten dat ik heerlijk met een kopje koffie op de bank zit te genieten van hoe mijn kleintje met de LEGOpoppetjes speelt. Er zijn inderdaad momenten, als de peuter plotseling een dutje doet, waarop ik ervoor kies om even Netflix te kijken in plaats van de berg was weg te werken.
Ik zeur misschien wel, maar ik klaag niet. Ik heb er drie jaar geleden zelf voor gekozen, voor mijn gezin en het was voor ons de juiste keuze.
En ik begrijp het wel, dat het voor een buitenstaander lijkt alsof ik, een thuisblijfmoeder, ‘niks‘ aan het doen ben. Maar dat ‘niks‘ doen is mijn wereld.
Een wereld die draait op koffie, chaos en wijn.
En dat is zeker niet niks.
Afbeelding: Shutterstock
Je verveelt je in ieder geval nooit met niks doen.
Inderdaad! En gek hè, dat niks doen zo vermoeiend kan zijn…
fijn eindelijk eens te lezen dat het bij anderen ook zo is. Sinds 1 oktober thiisblijfmoeder en voor mijn gevoel drukker dan ooit!
Goed gezegd! Ik ben ook zo’n thuisblijfmoeder die niks zit te doen. mensen denken een makkelijk baantje, nou ppfff, ik heb het drukker dan toen ik nog werkte.
Maar ik klaag ook niet, ik vind het heerlijk.
Ik moet toegeven, ik heb de afgelopen 2 jaar ( kinderen zijn bijna 7) weleens eindelijk die serie kunnen kijken die al 4 jaar klaarlag.
Als mijn jongste over een paar maanden naar school gaat, ga ik een week lang comakijken op Netflix.
Ik heb maar één zoontje en ik werk sinds kort 16 uur per week en ik moet eerlijk zeggen: die uren op het werk zijn echt gewoon heeeerlijk bijkomen! Thuis is er geen seconde dat je zelf bepaalt of je rust heb of niet. Soms heb je zoiets van: pfffh, laat me gewoon ff, en net dan wil hij de hele tijd dingen samen doen. maar er zijn ook momenten dat ik denk: o leuk we gaan samen iets doen en dat ie dan juist 2 uur blijft slapen… Zucht 😉
Ik was maar 4 dagen per week thuis met de kindjes de afgelopen jaren, dus beetje smokkelmoeder, maar wat vond ik de werkdagen heerlijk, eventjes onafgeborken met iets bezig zijn, en de lunchpauze die helemaal voor mij alleen was! Voor ons gezin het best, dan was ik de overige dagen thuis ook mijn gezellige zelf, na de eerste 3 jaar besloot ik dat de series, fotoboeken en het spotless huis later wel komt, met een beetje geluk heb ik daar strakjes tijd voor 🙂
Maarre …ik heb echt een berg bewondering voor jou als thuisblijf moeder, blijf het een moeidge keuze vinden!!!!
Wat top dat je dit durft te plaatsen. Men denkt dat je de hele dag niks doet. Dit is absoluut niet zo en voor je het weet is het al 17 uur en komt man lief thuis.
Ik heb er niet bewust voor gekozen thuis blijf moeder te worden of te wel ” home manager”. Mijn zoontje is nu 8 maand oud en ik zit helaas nog met bekkeninstabiliteit thuis. In het begin hebben mensen begrip voor jou en op een gegeven moment verwachten ze dat je bekkeninstabiliteit afgelopen is. Wat ik ook graag zou willen natuurlijk. Gelukkig ga ik wel steeds vooruit. Helaas niet met grote sprongen. Alleen de omgeving verwacht dat je weer aan het werk gaat. Daar zijn ze alleen druk mee.
Men vraagt: Hoe gaat het met je? Wanneer ga je weer aan het werk?
Nu ben ik zover dat ik zeg prima. Uit schaamte zeg ik eigenlijk niet meer hoe ik me werkelijk voel. Dit wil men niet meer horen. Het liefst wil ik schreeuwen: “Ik wil mijn eigen lichaam nu terug. Gewoon mijn eigen lichaam terug.”
Ik ben naar 6 maand van de geboorte van onze zoon begonnen met zwangerschap pilates. Zelfs daar doe ik met de zwangere vrouwen mee ipv de bevallen vrouwen pilates oefeningen. Die naar 9 weken naar de bevalling al weer terug komen. Eindelijk kan ik nu de zelfde oefeningen als de zwangere vrouwen. Alleen heb ik daarna 2 dagen de na sleep om te herstellen.
Iedereen verwacht dat je weer werk gaat zoeken. Allemaal vragen ze wanneer ga je weer aan het werk. Solliciteer je al? Nu zeg ik volgend jaar begin ik met solliciteren. Ben het gezeur en de blikken van mensen soms zo zat. Ze verwachten allemaal dat je weer aan het werk gaat en kunt. Stel als ik me weer goed zou voelen en ik zou zeggen ik word huismoeder. Word dit niet geaccepteerd door mijn omgeving.
Waarom mag je geen huismoeder worden? Daarbij een huismoeder is een directrice functie wat vaak onderschat word. Jij zorgt ervoor dat het hele gezin draaiende blijft en iedereen zich thuis veilig en geborgen mag voelen.
Mijn moeder was vroeger huisvrouw. Als ik thuis kwam van school was ze altijd thuis dit vond ik heerlijk. Lekker thee drinken koekje erbij.
Waarom mag je in deze tijd geen huismoeder meer zijn? Het is toch heerlijk dat je kind opgevoed word door een van zijn ouders en dat er altijd een ouder aanwezig is voor hem/haar zodra ze thuis komen. Wat is er mis met een thuis blijf moeder die ” niks” doet.
Als je voor kinderen kiest, moet een ander ze dan opvoeden voor jou?
In situaties waar niet anders kan dan is het helaas zo. Of je kiest ervoor om te gaan werken. Klaag dan niet over de huismoeders die de hele dag ” niks ” doen.
Top dat je dit bericht hebt geschreven huismoeder die de hele dag ” niks” doet.
Heel herkenbaar. Mijn vrije tijd begint ongeveer om 20 uur. Als ik dan niet de keuken aan t opruimen ben en de was opvouw
Heel herkenbaar en erg leuk geschreven. Ik ben ook een moeder die ‘niks’ doet. Er zitten te kort uren in de dag heb ik wel eens het idee, want even lekker op de bank zitten overkomt me niet vaak.
Ik was ook een thuisblijf blijf moeder met een dochter met het Down Syndroom.
Nam deel aan de Verwantenraad, was secretaris 9 jaar van een Dagverblijf .Zong in een koor, zat op vrouwenvereniging.
Is mantelzorger voor onze dochter, zus en zwager, voeger voor een overspannen tante, twee tantes zonder hulp. enz…Werk genoeg