“Heeft uw dochter epilepsie?”, vraagt een jongetje tijdens de overblijf.
“Ja, ze heeft epilepsie” antwoord ik.
“Maar wat is dat dan?”, vraagt het jongetje door.
“Nou, dan heeft ze een korte storing in haar hersenen. En soms valt ze neer en dat is heel vervelend” probeer ik ongemakkelijk uit te leggen.
“Sommige mensen hebben zelfs kanker!”, zegt het jongetje volledig uit het niets.
“Ja, dat had mijn andere dochter” zeg ik zacht zonder dat iemand het hoort.
Hoeveel kan een mens hebben? Deze vraag is mij de afgelopen jaren regelmatig gesteld. Veel! De vraag is alleen hoe je ermee omgaat en dat is voor iedereen anders. Als mens zie ik graag het positieve in dingen. Maak er het beste van, van alles wat je overkomt. De leuke dingen, maar ook de minder leuke dingen. Haal het positieve eruit en teer daar verder op. Als mens lukt mij dat, het lukt om voor mijzelf het positieve in alles te zien, hoe moeilijk soms ook.
Maar hoeveel kan een moederhart hebben? Want een moederhart breekt. Mijn moederhart breekt stukje bij stukje. Soms gebeuren er dingen waar ik geen controle over heb, die ik los moet laten. En het is moeilijk, moeilijk om daar het positieve in te zien en vooral in te voelen.
Daar lag ze, dat dit zou gebeuren was één van mijn grootste angsten, maar daar lag ze. Op het plein, notabene midden op het schoolplein. Met een groep kinderen om haar heen. Het eerste wat ik zag was haar natte kruis, wat had ik dat graag voor haar weggehaald. Ik stort op mijn knieën naast haar en ik weet dat ik niks voor haar kan doen. Het is al gebeurd, ze ligt daar al.
Dit steekt, dit doet pijn. Maar waarom? Ik heb dit toch al vaker gezien? Dit is niet haar eerste en ook niet haar heftigste aanval. Mijn moederhart breekt omdat mijn kleintje daar midden op het plein kwetsbaar is. Kwetsbaar voor de harde tegels, maar ook kwetsbaar voor de harde buitenwereld. Kwetsbaar voor haar vriendjes en vriendinnetjes, kwetsbaar voor haar klasgenootjes.
Hoeveel kan een moederhart hebben? Mijn moederhart breekt stukje bij stukje, maar mijn moederhart is groot. De dingen waar ik geen controle over heb, die ik los moet laten, ook daarvan moet ik leren het positieve in te zien.
En een moederhart is groot en sterk genoeg om te leren.
Afbeelding: Shutterstock
wat een ontzettend mooi en ontroerend stukje Pauline, ik lees het hier met kippenvel en een traan valt over mijn wang! Het grijpt me aan omdat ik het voor me zie en voel hoe machteloos je je moet hebben gevoeld. Je kunt het inderdaad niet wegnemen voor haar en het is waar dat het iets is waar je geen grip op hebt, maar je moederhart is zo groot dat het wel heel veel troost!! xxx
Zelfs mijn hart breekt een beetje bij het lezen van dit alles…
Dit wens je niemand toe. Maar zoals je zegt: een moederhart kan veel hebben. We zijn sterke vrouwen, wij moeders. 😉
Wat mooi geschreven, de tranen rollen over mijn wangen. Ik weet als geen ander wat jouw moeder hart daar voelde en wat er door je heen ging. Ook weet ik als geen ander de machteloosheid die je voelt. Ook mijn moeder hart roept regelmatig houdt het dan nooit op.. ( mijn zoon heeft ook epilepsie, en een slaapstorins waar hij bijna overheen gegroeid is. We hebben de diagnose hersentumor gehad en….)..
Dikke knuffel!
mooi geschreven, de tranen kriebelen in mijn ogen. Ik kan me niet voorstellen hoe machteloos jij je moet voelen als je kinderen allerlei dingen moeten meemaken die je geen enkel kind of volwassene toe wenst.
Een digitale knuffel en een glas wijn voor jou! <3
Lieve Pauline,wat mooi verwoord. Wat zijn dit een vreselijke dingen voor jullie gezin. Ik weet niet zo goed watvik verder nog kan zeggen, dus ii wens je veel sterkte, liefs en wens jullie betere tijden toe xx